SLAYERRRR!!! in 013 door de ogen van Afterpartees’ Niek en Cairo Liberation Fronts Joep

Slayer, foto; William van der Voort

Hoi, wij zijn Niek en Joep. Ondanks de muziek van onze bandjes Afterpartees en Cairo Liberation Front zijn we niet vies van “schtevige” muziek; donkere gitaren, blast beats, de brown note. Je kent het wel. Daarom vonden we het ook erg tof dat we voor NMTH een gastrecensie mochten schrijven over Slayer, die samen met Anthrax en Kvelertak afgelopen zondag in het vernieuwde 013 speelden. 

Tekst Niek Nellen & Joep Schmitz, foto’s William van der Voort

Zondagavond stond Niek ongeduldig bij de 013 te wachten op Joep, die nog een fotocamera moest ophalen. Er was immers een fotopas voor de jongens geregeld en er werd verwacht dat alle bands werden gefotografeerd. Trots kwam Joep met de digitale camera van zijn moeder aanzetten, zo’n pocketding wat iedereen op festivals en vakanties bij zich had voordat die dingen standaard in elke telefoon zaten.

Lachend berispen we onszelf voor onze onprofessionele start van de avond en lopen met een kleine menigte de 013 binnen, die onlangs de deuren opende na een maandenlange verbouwing. Een aantal ongestucte muren hier en daar laten zien dat nog niet alles af is. Na het bestellen van een halve liter bier (een ongeschreven regel bij metal concerten) lopen we de zaal in. De zaal waarin, vooral Joep, muzikaal opgroeide is omgetoverd tot een immense hal. Het podium is een heel stuk naar achteren geschoven, waardoor de vlakke grond (meer dan?) verdubbeld is in de lengte. Niek was even in de war, hij had eerder het idee dat de zaal ook minder breed was geworden.

KVELERTAK
Full disclosure: Wij zijn beide erg fan van Kvelertak, die een vreemde mix maken tussen metal, punk en vieze rock ’n roll. Alle teksten zijn in het Noors en de band bestaat uit mannen die eerder in een rockband zitten dan in een metal-formatie. Zeker als opener voor Slayer en Anthrax steekt deze stijl muziek een beetje vreemd af en dat is ook wel te merken aan de zaal.

Opener Apenbaring knalt er meteen flink in, terwijl de grote behaarde zanger genaamd Erlend Hjelvink met een uilenpet de bühne op komt. Hoewel de band daarna 45 minuten een behoorlijk hitgevoelige set met veel knallers en memorabele riffs de zaal in ramt, wil het publiek er niet echt aan. Pas in het midden van de set, tijdens Blodtorst, gaan er wat handen de lucht in en verschijnt er een voorzichtige pit, waarna het publiek gedurende de set steeds meer waardering op kan brengen voor de Noren.

Dit gebrek aan enthousiasme, wat logisch is voor een support act, was misschien ook te danken aan aan de matige geluidsmix tijdens de show. De hoge gitaarpartijen die de hoofdmelodie spelen, en de nummers dragen, vielen totaal weg in de gitaarbrei van de mix. Pas bij het laatste nummer Kvelertak werd het hersteld en waren de Guns N’ Roses-partijen van de gitaristen te horen. Eeuwig zonde, want deze soms cheesy rock ’n roll-sound maakt Kvelertak juist zo’n vermakelijke band in het soms ietwat serieuze metalcircuit.
In 013 zagen we een band die heel veel energie stak in een show voor mild publiek, iets dat ze tijdens de komende tour nog wel vaker moeten doen, en toch heel wat zieltjes won. Snel een keer in een volwaardige clubshow gaan zien, want deze band verdient veel waardering.

Andere pluspunten:
– De kalende gitarist rechts speelt gitaar met zijn blote klauwen (zonder plectrum). Alsof hij constant broodkruimels van zijn shirt af veegt.
– De zanger spuugt minstens drie keer in de lucht waarna hij de pluim weer netjes opvangt met zijn hand en bewaart voor later. Het podium poetsen gaat vast van de gage van de support af.
– De uilenpet is awesome en past tof bij de Noorse achtergrond van de band.

Joey Belladonna van Anthrax, foto; William van der Voort

ANTHRAX
Kijk, we willen geen mensen boos gaan maken, maar the Big Four staan niet meer aan het voorfront van vernieuwing. Thrash is nou eenmaal thrash en daar moet niet te veel aan gekloot worden. En dat is heel 013 met ons eens, want onder gigantisch applaus stapt Anthrax het podium op om een uur lang hits en covers er tegen aan te knallen. En wij gaan echt niet zeuren als een uur lang best of zo vermakelijk kan zijn. In rap tempo volgen hits Madhouse, Caught in the Moshi en (blijkbaar een cover) Antisocial elkaar op, waarbij tijdens het laatste nummer de oldschoolers in de zaal wordt verzocht de tekst te leren aan de newschoolers. Nou, wij waren nooit eerder bij een Anthrax show, maar deze tekst kennen wij natuurlijk ook. Deze momenten maken de show van Anthrax gigantisch tof om bij te wonen; een en al goede vibes en veel goedaardig gefeest en gezuip. Zanger Joey Belladonna doet zijn uiterste best om de hele zaal bij de show te betrekken en de hele band heeft er duidelijk zin in. We zien meerdere jonge metalheads volledig uit hun dak gaan op nummers die al populair waren voor hun geboorte; jezus, die nummers waren al populair ver voor onze geboorte.

Ook tof:
– Belladonna heeft echt nog een supergoede stem. Elk nummer eindigen met een hoge yeaah mag dan zeker. Ook het haar hing er nog goed bij.
– Er komt een nieuwe plaat volgend jaar.
– Er worden drie covers gespeeld. Eentje daarvan wordt opgedragen aan Dio.
– Het geluid tijdens Anthrax was uitstekend en helder. Geen klachten meer dus.

SLAYER
Joep kent Slayer van Guitar Hero III. Niek kent Slayer van dat iedereen Slayer roept bij concerten.
Twee fantastische insteken om naar deze legendarische band te gaan kijken.

Achter een groot wit doek keren zich vier kruizen, wordt het logo van Slayer geprojecteerd en begint de anderhalf uur durende stoomwals die Slayer heet. De opener is Repentless van de nieuwe plaat, die het blijkbaar erg goed doet in Amerika. Raar genoeg zullen ze maar drie nummers van deze plaat spelen en wordt de zaal vooral getrakteerd op veel klassiekers uit de jaren 80. Waar Anthrax het vooral moest hebben van de –sorry als we hier iemand boos mee maken– partyvibes, moet Slayer het juist hebben van de agressie en overdonderende riffs en double bass. Vooral dat laatste is sterk aanwezig, zelfs een beetje te. Van de vier plekken in de zaal die we testen staat overal de bas overdreven hard. Nieuwe drummer Paul Bostaph kan er wel wat van, dat hebben we zeer zeker ondervonden.

Kvelertak, foto; William van der Voort

Na drie kwartier begint de constante Slayer onslaught ons een klein beetje te vervelen. Gelukkig heeft de band maar liefst drie banners hangen die bestudeerd kunnen worden en die ook nog eens vervangen worden op het eind van de set. En dan op het eind zet de band Raining Blood in, waarna Angel of Death de doodsteek is. Totale mayhem in het publiek. Vanaf het balkon kijken we gefascineerd toe.

Op de terugweg naar huis speculeren Joep en ik waarom bands als Slayer nog platen maken: nogal wat gezeik binnen de band hebben, de helft van de originele leden is weg en zanger Tom Araya lijkt zelf niet meer geïnteresseerd in zijn eigen albums. Doen ze het alleen nog om de centjes? En is het niet triest om al jaren hitjes-shows te spelen, zoals Anthrax doet? Die discussies kunnen zeker gevoerd worden, en dat is makkelijk voor ons, als relatief metal outsiders. Maar uiteindelijk zijn die discussies onnozel, want tevreden oude rotten en headbangende gastjes van 14 jaar oud die luidkeels Angel of Death meezingen, zijn natuurlijk reden genoeg.

Ps 1: Dank aan 013-fotograaf William van der Voort, die geweldige beelden leverde en ons de schande van een foto-loze review bespaarde!
Ps 2: we zijn erg benieuwd naar 013 wanneer die helemaal af is. Het geluid in de zaal was, met uitzondering van Kvelertak en de bas bij Slayer, fantastisch en er is vanuit de hele zaal prachtig zicht op het podium. De vernieuwde kleine zaal is binnenkort geopend. Hopelijk Kvelertak daar in 2016?