Scumbash 2017, foto Christel de Wolff
The Kendolls op Scumbash, foto Christel de Wolff
Het waren drie mooie edities in de Van Nelle-fabriek voor de heren van Scumbash, maar zonder duidelijke aanleiding waren de baard- en vetkuif-specialisten van Nederland niet meer welkom met hun festival. Gelukkig zijn ze niet voor één gat te vangen en zo vinden ze midden in het havengebied van Rotterdam een nieuwe imposante locatie: de RDM Onderzeebootloods. In de loodsen werden tot 1995 onderzeeërs gebouwd, maar ze zijn daarna omgebouwd tot ruimtes voor publieke functies. En ziedaar de vrij logische keuze van de barbieren om Scumbash op deze locatie onder te brengen. En? Wat vinden we ervan?
Tekst Marije Heida (+Backfire! bijdrage Ingmar Griffioen), fotografie Christel de Wolff
Met de auto is het even zoeken, maar we kunnen op steenworp afstand parkeren en het is gratis. Geen klachten daar dus. Ondertussen varen watertaxi’s dwars door het havengebied af en aan om publiek van de overkant naar de loods te brengen. Er zijn minder interessante manieren om te arriveren. Eenmaal binnen, na een vrij strenge controle, slaken we een een zucht van verlichting: Gelukkig, er zijn degelijke, nette toiletten. En best veel ook. Neemt niet weg dat er regelmatig lange wachtrijen voor de deur staan, maar dat kan ook niet anders als je merkt hoeveel drank er gedurende dag door een willekeurige bezoeker naar binnen wordt getikt.
Stadgenoten The Kendolls en Scumbag Millionaire
Toiletten zijn dus gecovered, kluisjes staan in groten getale paraat, een rookruimte is present en op de route naar het Jack Ketch podium treffen we meteen de eerste ruim opgezette bar. Die lopen we snel voorbij, want het Zweedse The Kendolls is ondertussen de versterkers aan het tergen met een flinke dosis punkrock. Frontman Oskar Fredén maakt zijn reputatie als opruier van het publiek meer dan waard. Ondanks dat het vroeg op de middag is en het publiek nog niet in volle grootte aanwezig is, of dusdanig aangeschoten dat er spontaan gemosht wordt, ziet hij toch kans om te ‘crowdsurfen’. In het kader van de publieksparticipatie laat hij aan het eind van de set de microfoon achter in het publiek, waar een enthousiasteling dankbaar gebruik maakt en zijn stembanden aan gort schreeuwt. Een uurtje later zien we Fredén weer terug op hetzelfde podium samen met zijn gitarist Anton Andrén als hun vrienden en stadgenoten van Scumbag Millionaire de mannen halverwege de set uitnodigen om de boel nog meer op stelten te zetten. Dat hoef je Fredén geen tweemaal te vragen, want binnen no-time staat hij weer middenin het publiek om de boel nog meer leven in te blazen. Scumbag Millionaire ragt op dezelfde rechttoe rechtaan wijze als The Kendolls door hun set heen. Scumbash zet daarmee een mooi blok energie neer op het Jack Ketch podium in de middag.
Scumbag Millionaire op Scumbash, foto Christel de Wolff
Batmobile op Scumbash, foto Christel de Wolff
Tussen het Zweedse punkrock-geweld door staan op de twee andere podia The Kraken en Voodoo totaal andere bands geprogrammeerd. We schipperen een uur lang tussen beide podia heen en weer, terwijl we de rest van het festivalterrein verder leren kennen. De doorstroom tussen de drie podia gaat vrij makkelijk en je loopt vlot in het rond zonder al te veel gewurg en getrek. De zaal met het hoofdpodium The Kraken wordt opgeleukt door merchandise, waarbij je rondom het Voodoo podium de hele dag getriggerd wordt door luchten afkomstig van hotdogs, patat en hamburgers. Er wordt dus goed ingespeeld op de behoefte aan een vette hap tijdens je persoonlijke biermarathon. Uiteraard ontbreken de heren van Schorem Haarsnijders en Barbier niet met een afdeling voor het betere knip- en scheerwerk van de heren. Waar normaliter vrouwen in de zaak worden geweerd, is er tijdens het festival gelukkig ruimte voor het vrouwelijke verwenmoment. In moordend tempo fabriceren The Vintage Vixen prachtige jaren ‘50 looks bij de dames, terwijl de barbieren met uiterste precisie vetkuiven op hun plaats modelleren bij de heren. Het is fascinerend om te zien hoe deze vakmensen te werk gaan.
Batmobile
O ja, muziek… Daar waren we voor gekomen. We zijn gebleven op het moment dat we aan de wandel gaan tussen de optredens van de Zweedse punkrockers. Keuze nummer één is eigenlijk een logische. We zijn op Scumbash, dus moéten we naar de psychobilly culthelden van Batmobile. De huisband van het festival staat op The Kraken omringd door een volle zaal aanhangers, die ongetwijfeld benieuwd zijn naar het nieuwe materiaal dat de heren een dag eerder uitgebracht hebben. Twintig jaar na het eerste album ‘Welcome To Planet Cheese’ presenteren ze hun nieuwe album ‘Brand New Blisters’. Al voor het optreden begint zien we fans met de gelimiteerde editite van het album rondlopen. Op goudgeel geperst vinyl met prachtig artwork van Pieter M. Dorrenboom, die al sinds 1984 de ontwerpen levert voor Batmobile. En tsja, wat zullen we zeggen over het optreden? Ze gaan met volle kracht vooruit. De met schedel opgesmukte dubbele bas wordt in alle standen vingervlug beroerd door Eric Haamers, terwijl zijn broer en gitarist Jeroen het publiek als geen ander om zijn vinger windt. De bezoekers van Scumbash lusten er wel pap van, want het hele optreden zijn bijna alle ogen gericht op dit dynamische trio. Toch kunnen we het niet laten om ook even bij het Voodoo podium aan te wippen tussen al het psychobilly geweld door.
Stiff Little Fingers op Scumbash, foto Christel de Wolff
White Miles
Daar is een duo geprogrammeerd, genaamd White Miles. Het concept ‘dame op gitaar, heer op drum’ blijkt al vaak een succesvolle formule te zijn, en zo ook geldt dat voor deze combinatie. We worden naar het podium getrokken door een onzichtbare aantrekkingskracht van zowel de charismatische frontdame Medina Rekic en de over-energieke drummer Hansjörg ‘Lofi’ Loferer. Na wat speurwerk over de band blijken ze al een behoorlijke staat van dienst te hebben als openers voor bands als Eagles of Death Metal (zij waren aanwezig tijdens het drama in Bataclan, Parijs), Courtney Love en Truckfighters. Toch niet de minsten in het veld. Kijkend en luisterend naar dit duo snap je de link wel tussen de eerder genoemde bands. Retestrak drumwerk van meneer Lofi, gecombineerd met dikke riffs uit de gitaar van mevrouw Medina zorgen voor een prima set entertainment voor de liefhebber van bluesrock en stoner.
Scumbash 2017, foto Christel de Wolff
Douwe Death Alley op Scumbash, foto Christel de Wolff
Legion of the Damned
Met een overheerlijke, zeer verantwoorde veganistische chilliburger achter de kiezen na het feestje van Scumbag Millionaire, lopen we verzadigd weer richting het hoofdpodium. De ogen moeten even acclimatiseren (en de maag ook) want daar wordt ons een bak metal om de kop geslagen onder begeleiding van een hysterische lichtshow. Het Limburgse Legion of The Damned staat al tientallen jaren op de planken. De eerste jaren onder de noemer Occult en later onder de huidige naam. Het is de enige act vandaag die uit de black/thrashmetal hoek komt en wonder boven wonder is onder het rockabilly/punk-publiek genoeg ruimte om ook dit genre te omarmen. En terecht, want de mannen bewijzen ook in de onderzeebootloods waarom ze meetellen in het genre. Recht in je smoel, knetterstrak en hypnotiserende metal uit de toppen van de tenen.
Death Alley
We snellen ons na het ADHD metalgeweld van Legion of The Damned weer richting Jack Ketch waar onze geadopteerde helden van Death Alley enkele minuten verwijderd zijn van hun aftrap. Moeten we nog woorden aan vuil maken aan deze band, eigenlijk? Nou, niet vuil, maar een kritische noot moet zeker geplaatst worden. Als bijna enig lid van het NMTH-team heeft ondergetekende recensent slechts eenmaal deze band mogen aanschouwen en dat was afgelopen editie van Eurosonic. Daar speelden ze in café Lola, onder ietwat aparte omstandigheden. De ruimte is nogal klein en het geluid was toen niet al te best in het zaaltje. Licht teleurgesteld droop ik na een aantal nummers af richting mijn volgende optreden. Vandaag zou het dan eindelijk gaan gebeuren: getuige zijn van de magie van Death Alley. Damn… is het geluid weer klote. Waar de punkrockers voorheen geen last hadden van de hoge plafonds en weerkaatsende muren rondom het podium van Jack Ketch, komt zanger en charisma goeroe Douwe Truijens vooral de eerste nummers amper boven het instrumentarium van zijn band uit. Desalniettemin is het een fascinerend performer om naar te kijken, maar lichte teleurstelling overviel wederom. Aan de tracks ligt het uiteraard niet. Met het verse ‘Live At Roadburn’ album in de skinny jeans kontzak, rammen ze een uur lang het ene na het andere bevlogen rockanthem uit de speakers.
Death Alley op Scumbash, foto Christel de Wolff
Kadavar op Scumbash, foto Christel de Wolff
Kadavar
Shit… De vermoeidheid begint zijn tol te eisen, maar er komt nog zoveel moois! Even rustig aan doen en een beetje mensen kijken, waarna we ervoor kiezen om het Berlijnse rocktrio Kadavar onder de loep te nemen. Zij spelen een uur na Death Alley en vanaf het eerste moment kampen ze met hetzelfde geluidseuvel als hun voorgangers. De combi van stoner en hardrock, aangevuld met psychedelische elementen, komt gelukkig wel helder en hard binnen. De solo’s van zanger/gitarist Christoph ‘Lupus’ Lindemann trekken je onbewust mee in een melancholische jaren zeventig-trip. Het drumwerk van Christoph ‘Tiger’ Bartelt is naar verwachting meedogenloos en een lust om naar te kijken. De avond zet zich lekker door op deze manier. Het is alleen wel te merken dat het publiek grotendeels in de olie begint te geraken. Men beweegt zich over het algemeen wat minder goed gecoördineerd tussen de podia door en de rijen bij de toiletten worden langer en langer.
ZEKE hard
We wippen even voor het gevoel binnen bij de illustere garagepunkers The Monsters op het Voodoo-podium. Dames en heren met hanenkammen en spikes hebben zich geconcentreerd voor het podium en al snel zien we alle soorten ledematen door de lucht heen gaan bij de show van de Zwitsers. We laten een dolle boel achter om toch maar weer naar Jack Ketch te lopen voor ZEKE. Dat blijkt een gouden greep, want een band die je zeurende rugpijn doet vergeten na een dag rondhangen en staan, is per definitie een goede band. ZEKE is keiharde speedrock met ballen uit het fraaie Seattle. De vrienden van Speedfest probeerden ze al jaren naar Europa te krijgen om de fans in Nederland te verblijden. Nu eindelijk krijgt Scumbash het voor elkaar de Amerikanen op een Nederlands podium vast te pinnen, om ze pas te laten gaan als iedereen compleet naar de kloten is. Dat lukt behoorlijk. Een set lang ZEKE is dodelijk vermoeiend, maar dan in de goede zin van het woord. Je wordt murw geslagen door de hypersnelle nummers met teksten die als een mitrailleur op je afgevuurd worden.
Zeke op Scumbash, foto Christel de Wolff
Zeke op Scumbash, foto Christel de Wolff
Uitzwaaien van Backfire!
Backfire! heeft Scumbash uitgekozen om de allerlaatste show ooit te spelen. Het festival dankt en eert ze andersom met misschien wel de mooiste spot: afsluiten op het hoofdpodium (De Kraken). Een zegening zou je zeggen, maar veel mensen blijken na de show van Zeke rond middernacht toch de uitgang op te zoeken (wellicht om de laatste trein te halen). Bovendien spelen de nog veel langer actieve Britse Nederlander Mark Foggo en zijn Skasters tegelijkertijd op het andere podium. Resultaat is dat Backfire! voor een halfvolle zaal staat. De aanwezigen maken dat op inzet echter weer helemaal goed. De in 1994 opgerichte Maastrichtse hardcoreband stopte al eens eerder: bij het 15-jarig bestaan in 2009. Maar het hardcore bloed kruipt… en zo ligt er in 2011 een nieuw album. Vorig jaar dropten ze nog een 7-track EP en een split met Cornered, maar nu – na ruim 20 hardcore jaren – hangen ze de boel toch weer aan de wilgen. Maar eerst nog een uur vol gas op Scumbash. Daarbij krijgen ze steun van Death Alley-gitarist Oeds Beydals, die de laatste tijd niet vies van bijdragen lijkt en zich ditmaal mag uitleven op de bas.
Het is ons niet bekend waar vaste bassist Giel (ex-No Turning Back) is, maar Oeds vervult ook deze rol met verve. Het inspireert de Limburgers, die toch al behoorlijk tekeer gaan voor die laatste show. Vocalist Pat memoreert dat Oeds vroeger in The Devil’s Blood speelde, en maakt zo een bruggetje naar ex-frontman Selim Lemouchi die zichzelf vandaag precies drie jaar geleden van het leven beroofde (wat zondag door ‘His Enemies’ inclusief Oeds en zus Farida en de voorpremière van een aflevering van doc Brabantse Helden herdacht wordt in W2, Den Bosch). Backfire! draagt meteen een nummer op aan Selim. Mooi gebaar. De rest van de hamerende hardcore-set maakt ook behoorlijk indruk, de groep laat nog maar eens zien waaraan ze die furieuze reputatie verdienen. En waarom we ze gaan missen. Scumbash blijft met een eensgezind gevoel achter: ‘Still dedicated’. (IG)
Oeds met Death Alley op Scumbash, foto Christel de Wolff
Scumbash 2017, foto Christel de Wolff
Scumbash V?
Scumbash biedt voor een eendaags festival een zeer breed aanbod aan muziekgenres. Het mooie is dat het publiek veelal de bindende factor is tussen al deze verschillende stijlen. Een rasechte punker die ook uit zijn plaat gaat bij een denderende rockabillyshow van Batmobile, of een opgedrikte dame met pettycoat vooraan bij de punkrock van Scumbag Millionaire: het is geen uitzondering vandaag in de Onderzeebootloods. Hierin schuilt de kracht van Scumbash: Een uiterst creatief en buiten de lijntjes denkend publiek, met een goede smaak voor stijl en muziek. Of iedereen kan wennen aan de nieuwe locatie zal de tijd leren. Het is gewoon niet anders. Van Nelle is niet meer, lang leve de Onderzeebootloods.
Meer foto’s van Christel de Wolff in de galerij hieronder:
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.