Sacred Reich in Gebr. de Nobel, foto Eus Straver

Dat het er ooit nog van zou komen: een nieuwe Sacred Reich plaat in Awakening. Een bondige, maar vermakelijke thrashplaat die de band weer terug aan het thrashfront heeft gebracht. Niet alleen hebben ze naast Awakening ook nog een paar klassiekers in de buidel, maar staan bassist/frontman Phil Rind en zijn makkers ook nog eens bekend om hun dichtgemetselde, strakke livesound. Op een kletsnatte zaterdag in december is Gebr. de Nobel dan ook flink gevuld.

Tekst: Merijn Siben / Fotografie: Eus Straver

Sacred Reich in Gebr. de Nobel, foto Eus Straver

Een toffe plek in ieder geval, dat Gebr. de Nobel, waar de Grote Zaal duidelijk het paradepaardje van is. Behalve een vloer met daaromheen een platform, kenmerkt de zaal zich ook door een hoog plafond met maar liefst twee balkons. Bijzonder om te zien dat zelfs deze aardig wat publiek huizen wanneer Sacred Reich erin knalt met het nieuwe Divide and Conquer, toch wel een van de tofste tracks van Awakening. Zelden stelt de band teleur dankzij een flinke handvol thrash metal meezingers, zoals in het opvolgende The American Way. Phil Rind is dan ook een en al glimlach vanavond. In interviews heeft hij meermaals aangegeven dat touren en muziek hem het gelukkigst maakt, en dat is te zien. Dit omdat het non-stop touren de band tot een goed geoliede livemachine heeft gemaakt, met een succesvolle Awakening-tourcyclus tot nu toe. ‘’Gonna break my neck here waving to everybody’’, zegt Rind verwonderd als hij kijkt naar de volle balkons boven hem.

Sacred Reich in Gebr. de Nobel, foto Eus Straver

Vervolgens gaat het gloednieuwe Manifest Reality er goed in gezien de flinke moshpit. De songs van Awakening komen toch het beste live uit de verf, met scherpe riffs, behoorlijke grooves en een refrein dat makkelijk mee te blèren is. ‘’This is the first show where we can see our whole backdrop, makes us look like an official band’’, wordt er nog gegrapt. Bij Awakening geeft Rind aan dat echte verandering niet vanuit politiek of religie komt, maar vanuit jezelf en je hart. Verfrissend genoeg wordt ook Free gespeeld van het Independent-album, een groovy stamper die ook garant staat voor enkele welgeplaatste tempowisselingen. Vervolgens is het moment daar voor een reeks cultklassiekers van jewelste: het midtempo Crimes Against Humanity, het afwisselende Who’s to Blame en het verpletterende Ignorance.

Sacred Reich in Gebr. de Nobel, foto Eus Straver

Sacred Reich was destijds niet de meest originele band wellicht, maar daarentegen sijpelt de attitude en sterke songwriting er simpelweg uit bij deze tracks, wat ze met recht een gewaardeerde band heeft gemaakt. En diezelfde fun loving attitude straalt ook uit in de rest van de set, of dit nu bij het Power Trip-achtige Killing Machine is of juist oudjes als Independent: het is allemaal middels een strak op elkaar ingespeelde liveprestatie in elkaar geknutseld. Met de explosieve finale van Death Squad en Surf Nicaragua, helaas zonder Sabbath-cover War Pigs, wordt er dan ook een zonder meer sterke maar ook ietwat korte set geserveerd. Hoe dan ook is het de band gegund hier te staan, in een volle Nobel, dankzij een te gek optreden en een bewonderenswaardig arsenaal aan scherpe thrashgranaten.


Deel dit artikel