Amenra, foto Roy Wolters
Roadburn 2016, Tilburg. Dit jaar heeft NMTH zich niet alleen aan de programmering van Cul de Sac verbonden, maar gaan onze verslaggevers Tim van der Steen, Steven Gröniger en Ingmar Griffioen van hot naar her om zoveel mogelijk muziekervaringen tot zich te nemen en vast te leggen op papier. Met donderdag, vrijdag en de uitbundige zaterdag achter de rug en… in de benen, is het helemaal niet zo verkeerd dat de zondagse Afterburner wat rustiger begint. De laatste dag doen nog maar drie van de vijf zalen mee (de twee 013-zalen en ‘ons’ podium in Cul de Sac) en zijn er ook zo’n duizend bezoekers minder op het festival. Met frisse moed, een in koffie gedrenkte start en twee verslaggevers zien we negen acts inclusief redelijk wat bekenden op het podium: Mirrors For Psychic Warfare, Green Carnation, Syndrome, Chaos Echoes, Amenra, Witch Trail, Neurosis, Menhir en afsluiter Death Alley, die ditmaal de ‘friends’ naast en voor het podium ziet.
Tekst: Tim van der Steen [TvdS] en Ingmar Griffioen [IG]
Foto: Roy Wolters, Tim van der Steen en Paul Verhagen
Scott Kelly met Mirrors for Psychic Warfare, foto Roy Wolters
Mirrors For Psychic Warfare
Vier volle festivaldagen doen zich in vrijwel alle geledingen voelen en dus zijn we zondag wel toe aan een gepaste start van de Afterburner slottrip. Op het podium de onmiskenbare figuur van Scott Kelly, die het veertien uur na die dikke slotset van Neurosis gisteren nu wat rustiger aan gaat pakken. Hopen we althans en de eerste tien minuten zijn alvast prettig ambient, maar dan is het vooral langzaam maar steeds zekerder ontwaken in weer een nieuwe helletocht op Roadburn. Kelly’s nog relatief nieuwe Mirrors For Psychic Warfare project met producer Sanford Parker heeft de 013 Green Room alvast redelijk vol getrokken. De rest van de ruimte vult zich snel met ambient drones. Een serieus kijkende Kelly stapt op de microfoon af en opent het dronevuur. Zwaarrrrrr. Muren, plafond en zaalvloer trillen mee. Rillingen over de rug, kippenvel op de armen, golfslag in het eerste biertje en wapperende broekspijpen. De Afterburner is zojuist in Afterdroner omgedoopt. Scott opereert stoïcijns, Sanford staat aan knoppen te trekken en komt dan met beats als dronestoten, die zo hard zijn dat klappertanden onvermijdelijk is en oordoppen totaal futiel zijn geworden. Dit dreunt door alles heen, ook door de nieuwe wanden van 013. [IG]
Green Carnation, foto Roy Wolters
Green Carnation
In de grote zaal van 013 begint de afterburner met de progressieve metal van Green Carnation. De Noorse formatie rond ex-Emperor bassist Terje Vik Schei speelt Light of Day/Day of Darkness integraal. Het is de tweede plaat van Green Carnation die maar één nummer bevat van ruim een uur en dat door een bizar aantal muziekstijlen manouvreert. We dompelen ons onder in een soort doomy rockopera. Een stevige riff volgt op het slepend intro en na een minuut of vijf denderen de eerste dubbele bassen door de redelijk gevulde zaal. De tamelijk episch opgezette compositie spant van lappen doom tot progrock en stukken blastbeat. De zang soms clean en opera met af en toe een dikke grunt of scream. Na een half uur valt het even stil en volgt een stuk op sitar, een beetje schizofreen is het wel, maar de overgangen tussen de stijlen voelen best natuurlijk. Er staan zeven bijzonder bekwame muzikanten op het grote podium en ook de lichtshow en visuals zijn dik voor elkaar. Green Carnation moet absoluut je kopje thee zijn om het een uur vol te houden, maar als je er voor open staat is het een hele knappe set. [TvdS]
Syndrome, foto Roy Wolters
Syndrome
Tijd voor meer bezinning, altijd goed om een zondag in Brabant mee te beginnen. Zien we daar in Cul weer een Belgische band? Jazeker, hoewel het met Syndrome nu eens een solo-act betreft. Mathieu Vandekerckhove, ook bekend als gitarist van Amenra, heeft ambient en drones in petto. Stukken minder beukend dan Scott en Sanford net, qua decibellen meer in lijn met Amenra’s akoestische tour de force zaterdag. Maar dan elektrischer. En experimenteler. Inclusief effectenbak. Vandekerckhove loopt die drones handig en gitaart er wat rootsy overheen. Beetje fluisterambient dit, die gaandeweg steeds meer gaat boeien en de Vlaming krijgt er de Cul de Sac wonderwel stil mee. Zijn muziek is op een gegeven moment zo breekbaar, dat het publiek amper durft te klappen. Tot de fadeout compleet is. Dan is bewonderend gefluit inderdaad op z’n plaats. Vroeg op de zondagmiddag is het weer volle bak in de kleinste stage van het festival en volop aandacht hier. Indrukwekkend. [IG]
Chaos Echoes, foto Roy Wolters
Chaos Echoes
Waar Roadburn van donderdag tot en met zaterdag vijf podia telde zijn dit er bij de Afterburner dus maar drie, Patronaat en Extase zijn vandaag afgevallen. Hoewel er ook iets minder bezoekers aanwezig zijn op deze laatste dag heerst er wel de vrees dat de druk op de overgebleven podia nog hoger komt te liggen. Dat dit in het geval van Cul de Sac nog wel eens problematisch kan gaan worden, mag inmiddels duidelijk zijn. We kunnen ons er nog net in persen voor het Franse Chaos Echoes. Ook op het kleine podium is het flink dringen. Zes man staat er op het podium gepropt, inclusief een flinke batterij aan pedalboards en elektronica. Dit lijkt toch echt wat te veel. We krijgen een verzengende lading death metal over ons heen, geen halve maatregelen.
In het geweld verwordt het furieuze gezaag van de drie gitaren alleen tot één grote brei waardoor het allemaal wat impact mist. De drummer heeft ook wel wat moeite met het moordende tempo. Wel duister dit hoor, die gitzwarte drones klinken knap onheilspellend. Met nog twintig minuten te gaan is het publiek wat uitgedund. Als Chaos Echoes het even stil legt kan je een speld horen vallen. Er volgen zware drones waarop flink wordt voortgebouwd. In plaats van het chronische blasten zijn de drums nu heel traag en bombastisch. De leadgitarist gaat intussen helemaal stuk en trekt krankzinnige bekken. Juist nu het tempo omlaag is, komt het een stuk beter binnen. [TvdS]
Colin H. van Eeckhout van Amenra, foto Roy Wolters
Amenra
Zooooo twee nummers en zestien akelig intense minuten verder staat het kippenvel nog altijd duimendik erop en vraag je je vooral af of die derde weer heftiger gaat zijn. Na die zeer welsmakende akoestische affaire gisteren (+ de prikkelende opwarming door gitarist Mathieu net), waren we helemaal klaar voor de versterkte Church of Ra mis. En ze deliveren hard. Zoals Amenra altijd doet eigenlijk. We sloegen al zeker tien keer te kort haar op deze Belgische band. Vanaf die eerste keer op Eurosonic, die gig in de veel te krappe Koppenhinksteeg squat in Leiden, tot dB’s voor Le Guess Who? en die magische show op Roadburn 2013 in het Patronaat. De eerste keer maakte logischerwijs het meeste indruk. Totaal gebiologeerd staan te kijken naar steeds intensere doom en post-metal en een frontman die de hele set met z’n rug naar het publiek door merg en been staat te krijsen (iemand met een omgekeerde galg op z’n rug en zoveel kruizen te dragen, mag dat). Dan totaal omvergeblazen worden als Colin van Eeckhout zich in het eennalaatste nummer opeens omdraait. En bij de merch de zachtaardigheid zelve blijkt.
Mass I t/m V verslonden, de laatste mis verscheen overigens mede op Neurosis’ Neurot label. Vandaag leggen ‘de Kortrijk vijf’ de lat hoog voor de labelbazen met een alles versplinterend doom metal-ritueel. Goed om te zien dat je ook in de met 3000 man gevulde 013 eendrachtig kan headbangen. Visueel is het subliem geregeld, de slepende opbouw treffend ondersteund door macabere beelden van een vrouw in lijkwade die door een bos schrijdt, en dan in de erupties een bombardement van stroboscopen. De kans dat deze set muzikaal en visueel iemand onberoerd laat is nihil. Van Eeckhout lijkt zich knielend voor het drumstel weer over te geven aan boetedoening. Ze stoppen 10 minuten eerder, maar ze zullen leeg zijn na die set. Intense Afterburner, nu al.
Amenra, foto Roy Wolters
Veel aandacht voor Converge, Neuroris en Cult of Luna met speciale sets, maar stiekem komt Amenra hier ook best wel uitgebreid aan bod en terecht. Voor het tot in de puntjes geperfectioneerde spel met dynamiek, mogen ze qua inspiratie natuurlijk ook de ‘post-metal opa’s’ van Neurosis danken. [IG]
Witch Trail, foto Roy Wolters
Witch Trail
Na de bijna religieuze ervaring van Amenra weer terug naar Cul voor een goddeloze pot black metal van het Antwerpse Witch Trail. We noteren een paar vuige stukken thrash en wat stoner-invloeden. De gezichten van de bandleden verscholen achter gordijnen van haar. De drie jonge Belgen brachten vorig jaar in eigen beheer hun debuut Nithera uit. Live komt Witch Trail wel wat rommelig en onervaren over. Een van de zeldzame momenten dat het niet echt happening is in Cul de Sac. Daar kunnen de rookmachine en de wierook die op het podium brandt vandaag weinig aan veranderen. [TvdS]
Neurosis
Kijk, dat is dus niet zo slim hè: twee verschillende verslaggevers naar Neurosis’ 30th Anniversary Sets te sturen. Dat is lastig vergelijken zo ja. De setlists waren totaal verschillend, geen nummer hetzelfde – anders was het voor de band vermoedelijk ook niet zo interessant geweest – en de mensen die we spraken over beide sets verschilden nogal van mening over welke nu beter was. Er zat in ieder geval genoeg in om de tongen los te maken en te splijten, zullen we maar zeggen.
Neurosis, foto Paul Verhagen
Neurosis staat weer een absolute bazenset ten beste te geven. Afwisselend pakken Scott Kelly en Steve Von Till de lead(zang). Beide hebben een stemgeluid alsof ze metaal tussen de kaken vermorzelen voor ontbijt. En dan die groenharige bassist soms op tweede brute strot. Wapens hoor. Ja Ryanne van Dool was boos, Ché Snelting van Herder slingert de woorden in razernij de zaal in en Colin was net zo intens verdrietig dat het tot in Den Bosch pijn deed. Maar als Scott die vocalen uitspuugt, dan voelt dat next level boos, eindbazen boosheid. De Amerikaan oogt daarbij alsof hij door met z’n vingers te knippen die gitaar zo als een luciferhoutje in tweeën breekt.
Net als Amenra beginnen de Amerikanen slepend, maar als geheel opereren ze veel sneller en meer metal. Gevarieerder ook. Niet per se intenser, anders. Ze openen met de meer hardcore begindagen, allemaal korte, felle nummers uit de nineties als Life On Your Knees en opener To Crawl Under One’s Skin. Er staan genoeg mensen die knetterhardcore oudjes mee te schreeuwen. Dan even een gevoeliger momentje met samenzang van de heren, die er vandaag nog net geen akoestische gitaar bij pakken. Na de emotionele zeggingskracht klappen ze er weer vol en metal in. Afsluiten met het brute Given To The Rising en nog twee lange tracks daterend van rond de eeuwwisseling, waarvan slotnummer The Doorway van ruige schurende hardcore halverwege doorschakelt naar zware doom. Typerend.
Neurosis, foto Paul Verhagen
Als je na 30 jaar twee zulke bazensets speelt en de 013 vier uur lang zo vol en in je absolute greep weet te houden, dan sta je op zekere hoogte. Nog 30 jaar is wellicht wat hooggegrepen, maar deze band klinkt, oogt, ja voelt niet alsof ze al klaar zijn. Op het albumfront niet in ieder geval, de nieuwe plaat wordt nog dit jaar verwacht en 17-8 staan ze met Amenra in het Haarlemse Patronaat. Met deze set ook niet trouwens. 10 minuten extra bonus krijgen we bovenop die toch al niet misselijke 120. De audio-opnames zullen ongetwijfeld weer net zo kritisch bekeken worden als die van ‘Live At Roadburn 2007’, maar we hebben hoop. [IG]
Frank van Menhir, foto Tim van der Steen
Menhir
Twee brullende bebaarde bassisten en een drummer, die combinatie zag ik persoonlijk nog niet eerder. Menhir komt huishouden in Cul de Sac en bewijst nog even dat de Nederlandse delegatie ijzersterk is op Roadburn. “Groninguhh!” Klinkt er van uit het publiek. “Heujj!” Volgt het antwoord, volgens mij heeft de band wat fans vanuit de thuisstad meegebracht. Zo lichtvoetig en vrolijk als deze uitwisseling klinkt, zo zwaar klinkt Menhir zelf. Dikke stonerdoom walst op het kleine zaaltje in en Cul de Sac krijgt er best een harde van. Een donderende tomgroove en moddervette fuzzy drones volgen, die combinatie van twee bassisten doet het! En hard ook. Ook hard: Hiding In Light, de nieuwe Menhir EP die zojuist gedropt is op Tartarus Records. De EP is verschenen op cassettes, gegoten in siliconen blokken. Dikke kans dat die al zijn uitverkocht wanneer je dit leest, want er waren er maar 100 van. Gelukkig is er ook gewoon een stream te vinden. [TvdS]
Death Alley, foto Tim van der Steen
Death Alley
Niet te geloven, maar nadat Death Alley vrijdag al een beste rock ’n roll-set met vrienden in de kleine zaal leverde, deden ze even een Record Store Day-afterparty en zijn ze zondag weer terug om ’the best fucking festival in the world’ af te sluiten. “Roadburners you’ve been wandering around… But the only place you can feel safe is a little place called Black Magick Boogieland”, verkondigt frontman Douwe Truijens. Death Alley is in die tweede track al helemaal los met die vurige boogiepunk. Bijna vergeten is de valse start, waarbij de buizenversterker van bassist Dennis naar beneden viel (zekering kapot, geen blijvende schade, maar deze show niet inzetbaar…). Wellicht verbeelden we het ons, maar de bas van Dennis Duijnhouwer wappert, nee suist toch minder hard door die geleende versterker. Douwe heeft er bijzonder veel zin in. Hij tikt Dennis even aan, alsof hij voelt dat hij even support nodig heeft, knipoogt naar gitarist Oeds Beydals en zweept band en publiek op. “I hope you dropped your last pill 20 minutes ago and your acid 50 minutes ago and will be having a last Roadburn beer with Death Alley.”
Roadburn is belangrijk voor veel muzikanten en dat geldt zeker ook voor Death Alley (en ex-bands van de leden als The Devil’s Blood en Mühr) en de mannen zijn niet vergeten hoe ze in 2014 de kans kregen van organisator Walter. Dennis draagt ‘het volgende nummer op aan de mensen die toen al in ons geloofden’: de kerosineknaller (en Lemmy-ode middels fraaie Hawkwind-cover) ‘Motörhead’. Die is sinds Lemmy de uitgang pakte toch snel tot livefavoriet uitgegroeid. Niet dat die kan toppen aan de nog net langgerekter en, vooral door de superbe spanningsopbouw, nog epischer vaste slotsong Supernatural Predator. Een lange suizende trip, ook al een ode, die hier altijd voor kippenvel zorgt en de temperatuur dusdanig opvoert dat de backdrop van de achterwand glibbert.
Daarna voelt het ondanks vier volle dagen Roadburn (of juist dankzij) om kwart voor 1 toch niet alsof het al afgelopen hoort te zijn. Het al ruim een uur uitpuilende muziekcafé schreeuwt om meer, nota bene aangevuurd door het Cul de Sac-personeel dat op het tapblad van de bar staat te roffelen. Nice. En ze komen al snel terug, met andere plannen bovendien. En met Jevin ’the Wizard of Oss’ de Groot (oud-bandmaatje Dennis uit Mühr) net als vrijdag weer op tweede gitaar. “Crazy! But that’s how it goes…”, ja Douwe doet zijn kapsel recht met een Ozzy Osbourne interpretatie en de riffheavy Crazy Train komt bijzonder lekker van het podium. De Cul voelt die classic vibe wel en de tijd vliegt. Nog maar eentje dan, lijken de Death Alleys te denken. Ze blijven bij Ozzy met Sabbaths N.I.B., met die kenmerkende repetitieve riff waarop het zeer goed met gebalde vuist in de lucht slaan is. Lucifer Truijens is inmiddels z’n shirt kwijt en swingt als een malle. Pfff, wat een zieke uitvoering. Even lijken ze er genoeg van te hebben, maar op aanvuring van Dennis (en nadat Douwe het netjes vraagt) volgt nog een zeer respectvolle uitvoering van (The Heavens Cry Out For) The Devil’s Blood, waarin Farida Lemouchi gemist wordt en waarmee haar broer vanavond een tweede tributenummer krijgt.
Douwe van Death Alley, foto Tim van der Steen
We sluiten ons aan bij deze woorden van de frontman: “Ladies and gentlemen such a great honour to be here with you to feast on the last minutes of Roadburn.” Een betere afsluiter van de NMTH-vuurdoop met het podium in Cul de Sac, en daarmee van dit dikbezette festival, hadden we echt niet kunnen bedenken. [IG]
Lees ook de verslagen van:
– donderdag
– vrijdag
– zaterdag
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.