Roadburn-interview: De Doodswens van I. en F.

“De line-up was toch al meerdere keren af, rond en voltooid verklaard?” “Ja maar, ja maar, ja maar ik kwam nóg een steengoede band tegen en die moet er echt spelen.” “Ok, ok point taken. He, we hebben nog geen bands op de skatebaan dit jaar!” Goed, we weten natuurlijk niet precies hoe dat gaat in Roadburn HQ, maar wel dat er uit liefde voor en kwaliteit van bands wordt geboekt en dat het sowieso altijd meer dan snor zit met die afwegingen. Bovendien is het hoe dan ook enorm te prijzen dat Roadburn plek inruimt voor nog een talentvolle Nederlandse band: Het Eindhovense Doodswens is volgens het festival een goede aanvulling op Maalstroom en alle NL black metal. Het duo speelt zaterdag 13 april om 15.45 uur in het Ladybird Skatepark.

Gelukkig hadden we nog een interview met Fraukje van Burg (zang en gitar) en Inge van der Zon (drums) liggen. Of eigenlijk: Gelukkig had onze schrijver Guido Segers het Eindhovense duo recent gesproken voor een van zijn andere uitingen en zo verscheen De Doodswens van I. en F. al bij de vrienden van Eindhoven Rock City.

Tekst Guido Segers / Fotografie: Justina Lukosiute

Eindhoven heeft als Rockcity zeker een solide basis van heavy, maar er zijn ook van die plekjes waar het licht simpelweg niet komt. Waar de muziek grim en donker is, recht voor z’n raap met ijzingwekkende klanken. Doodswens is zo’n band, met een forse passie voor het originele black metal geluid, waarmee het duo je nekharen overeind doet staan. Het is niet de populaire keuze om intense, second wave black metal te produceren. Rauw en direct, zeker te midden van een transformatie in het genre naar het behapbare en, zoals velen knarsetandend opmerken, popularisering. Doodswens doet daar niet aan mee, want muziek komt van diep. We treffen elkaar na de repetitie om daar eens over te praten.

I (drums) en F (gitaar en vocalen) zijn jonge artiesten, met een passie voor de stijl. Ze delen met ons hoe de band is ontstaan, wat hen samenbracht en hun visie op een genre wat inmiddels zo’n 30 jaar bestaat, maar nog altijd fascineert en grijpt. Dit is Doodswens.

Hoe hebben jullie elkaar ontmoet en is Doodswens ontstaan?
F: We hebben elkaar eigenlijk leren kennen op de muziekopleiding die we beiden volgen. Vanaf dag één was het duidelijk dat we dezelfde muzieksmaak hadden, dus zijn we buiten school om eens gaan jammen samen. Niet met een duidelijke intentie, maar meer om eens te verkennen welke ideeën we hebben en of die samen komen.

Die vibe was meteen goed, het klikte meteen. We hebben toen een plan opgesteld, een beetje promo gemaakt… Vervolgens vroeg een vriend van het boekingskantoor Black Ritual in Tilburg (bekend van Little Black Ritual, red.) of we niet eens in Little Devil wilden optreden. En dat leek ons wel wat. Dat optreden stond op 26 juli dit jaar en dat was onze eerste gig. Dat beviel heel goed en daarmee stonden we als band. Het was nu echt.

Net in maart verschenen demo:

I: Een vuurdoop noemde je dat eerder. En dat is eigenlijk wel heel gepast, want vanaf september 2017 hebben we toegewerkt naar die show. We gingen voor het eerst een oefenruimte in met ideetjes die vervolgens veranderden in nummers. In juli hadden we dus een set en stonden we op het podium.

Je gaf aan dat jullie eigenlijk aan elkaar zagen dat je dezelfde smaak had. Natuurlijk kom je niet uit exact dezelfde hoek, dus wat zijn die invloeden en waar komt dat bij elkaar in met Doodswens?
I: Ik denk dat het een ding van onze sound is dat we samen hebben leren spelen. Het is voor ons de eerste extreme band, dus niet jammen of covers spelen. Daarmee waren we in het begin heel erg zoekende in eigen skills en sound. Die weg samen bewandelen is Doodswens geworden.

F: Als we het hebben over invloeden, dan is waar we elkaar ontmoeten vooral second wave black metal bands, zoals Immortal, Darkthrone en Impaled Nazarene. Echt de oldschool, rauwe sound.

I: Muziek is ons leven. Voor mij is black metal de muziek waarin ik mezelf heb gevonden, daar ben ik mee en voor gaan leven en dan gaat het vooral om bands als Enthroned, Darkthrone, Mayhem in vroege dagen en Impaled Nazarene. We hebben allebei een koffer vol muziek, maar dit is waar wij elkaar in vinden in mooie gesprekken en muziek.

Black metal is misschien wel de muziekstijl die onlosmakelijk verbonden is met meer dan ‘gewoon muziek’. Je zegt al ‘muziek is ons leven’, maar hoe diep gaat dat bij jullie?
I: Wij nemen black metal zeker heel serieus. Serieus voor onszelf vooral, maar niet op een manier dat we het bij een ander door de strot moeten duwen. Vind je onze muziek niet tof, dan is dat zo.

F: Het is voor mij de hoofdstijl waar ik naar luister en die mij vormt in hoe ik me naar buiten toe presenteer in kleding en stijl, maar ik heb daarnaast wel een hele brede muzieksmaak. Pink Floyd is bijvoorbeeld mijn favoriete band, maar black metal is het dichtst bij mezelf, dat ligt me het meest aan het hart en is de rode draad van mijn muzikale pad.

I: Toen ik muziek ging ontdekken was het eerst Metallica en Slayer, maar toen ik ‘Live in Leipzig’ met de zang van Dead (Mayhem, red.) hoorde, klikte er iets en had ik het gevonden. Mijn interesse vanaf de basisschool in satanisme en het occulte klopte helemaal toen ik black metal ontdekte. Dit was wat ik altijd zocht.

Hoe zie je zoiets als satanisme in je muziek? Is dat een wezenlijk deel van jullie beleving met de muziek?
F: We zijn er wel degelijk door geïnspireerd, vooral in het rituele aspect op het podium. De eerste optredens hebben we gekozen voor corpse paint en passende kleding met een focus op de muziek. Bij volgende optredens willen we daar verder in gaan met een altaar, schedels om dat rituele naar voren brengen.

I: Het is voor ons beiden een levensstijl, de beleving van dat rituele is heel persoonlijk. We hebben bijvoorbeeld allebei een bottenverzameling, waar we later achter kwamen. Zoiets als satanisme is niet alleen wat je in de muziek vindt, wat bij ons trouwens geen thema is in de songs, maar het is een aspect van het duistere wat uit jezelf komt.

Begrijp ik dat satanisme een woord is dat een aspect vangt van het rituele in jullie muziek? Van de persoonlijke ontdekkingsreis.
I: Precies, het is een aspect van onszelf. We brengen geen odes aan Satan op het podium, maar het is een deel van wie je zelf bent en wat je uitdrukt op het podium.

F: De teksten gaan juist meer over gevoelens, gebaseerd op je persoonlijke beleving.

Maar daarmee wordt je optreden dus een ritueel eigenlijk. Wat doet die ervaring van het optreden met je?
F: Ik ben altijd erg nerveus voor het optreden, dat is behoorlijk heftig en iets waar ik ook problemen mee heb gehad. Maar als ik er sta, voelt het alsof ik in een trance raak. Er gaat een knop om in mijn hoofd en ik verander in mijn stage personage, waardoor alles wegvalt om me heen.

I: Het is een donkere kracht, die zich uit via de muziek. Een soort energie, die ik ook ervaar met mijn bijbel en kruiden. Dat kan je Satan noemen, maar niet als een figuur, maar een kracht. Een connectie met iets spiritueels.

F: Er zijn ook geen regels voor hoe je dat moet uiten in die occulte traditie. Je vormt het zelf en voor ons is optreden daar een heel belangrijk deel van.

Jullie zitten ook op een muziekopleiding, te weten de Metal Factory. Helpt dat je als band? Bijvoorbeeld met die podiumangst?
I: De band staat helemaal los van de opleiding. We repeteren ook buiten schooltijd en wij geloven dat we elkaar sowieso gevonden hadden, ook zonder de opleiding. Op school draait het vooral om je persoonlijke ontwikkeling en muzikanten helpen je daarbij. Bijvoorbeeld met contacten leggen en communicatie, dat neem je natuurlijk mee en daarvoor zijn ze ook een klankbord. Maar de muziek is helemaal achter gesloten deuren, daar komt niemand aan van de opleiding. We noemen de opleiding ook nooit in connectie met Doodswens.

F: Het is ook veel netwerken. De leraren kunnen je zoveel verder helpen. Maar quapodium angst, daar doen we eigenlijk niks mee op de opleiding. Dat is ook iets wat bij mij ligt en heel diep zit, wat ik zelf moet aanpakken. Zou wel een goed idee zijn.

Jullie demo is nu uit. Dit zijn dus de nummers die jullie tot dusver gemaakt hebben. Wat kunnen jullie over de demorelease vertellen?
F: Het zijn de eerste vier nummers, dus onze hele setlist, van 25, 30 minuten. Dus dat is alles wat we tot dusver geschreven hebben. Een kennis van ons was net afgestudeerd als sound engineer en nam contact met ons op. Hij vond ons interessant en vroeg of we wat wilden opnemen. Dat zijn we bij zijn homestudio gaan doen, dus opnemen, masteren…

I: Dit klinkt allemaal heel fancy, maar dat was het zeker niet. Het was heel erg DIY, maar daardoor ook heel rauw en primitief wat ons in staat stelde om echt het geluid te bereiken wat we wilden. Er was geen druk, dus konden we het gevoel van de muziek echt vasthouden.

F: Niet gepolijst, maar zoals het voor ons hoort. De demo is uitgebracht bij Headbangers Records Tilburg, dat is een zine en label van Marco van Empel wat sinds 2005 al actief is. Hij had wat van ons langs horen komen en vond dat tof en vroeg hoe we dat gingen uitbrengen. Eerst waren we van plan vijftig tapes te maken en te verkopen bij liveshows. Hij wilde de demo echter uitbrengen op cd en tape. Dat label is er al zo’n 10 jaar en er waren veel interessante namen die hij noemde. Dus daar hebben we ja tegen gezegd.

Wat is het vervolgplan nu?
F: We hadden voor de show in Dynamo op 24 december met Carach Angren en Laster een break genomen tot januari om de setlist helemaal af te schrijven, met twee nieuwe nummers. Nu wordt het veel spelen, veel contacten opdoen en een releaseshow organiseren. We zouden ook graag in het buitenland spelen, bijvoorbeeld in Duitsland zijn al contacten. Eens kijken waar we heen kunnen.

I: We hebben een paar Duitland dingetjes inderdaad. Maar natuurlijk willen we uiteindelijk een full length uitbrengen, met een compleet verhaal. Dus echt een release die als een eenheid naar buiten kan. Dat zou erg mooi zijn. De release show moeten we nog gaan plannen, maar het zou gaaf zijn om dat met de juiste bandjes te doen, om echt de vibe neer te zetten zoals wij willen.

Jullie hebben een Nederlandse naam, is dat bewust?
F: Nee, niet echt. We hebben best even gezocht naar een naam, maar je ziet vooral dat veel bands een Nederlandse naam hebben en zo ook laten zien waar ze vandaan komen. Het geeft je iets unieks en eigens.

I: Het was ook echt lastig om een naam te vinden, maar toen vroegen we ons af: wat is het nou echt? En dan is Doodswens heel passend. Dat is het namelijk, als je het terugbrengt naar de basis en dat is ook wat we vertellen op de demo: vier chapters die vertellen over de Doodswens van I en F.

In de black metalscene zijn jullie natuurlijk een opvallende verschijning, als twee dames die black metal spelen. Krijg je daar bepaalde reacties op of hoe zien jullie dit binnen een scene die niet per se heel open-minded is?
I: We zijn ons er vooral heel bewust van dat dit niet ons unique selling point is, zoals dat voor sommige bands wel is. We zijn twee muzikanten, en niet datgene wat mensen om de een of andere reden denken dat je bent.

F: We willen ook op elke mogelijke manier vermijden dat zoiets als ‘all female’ of ‘female fronted’ gebruikt wordt om ons te omschrijven of te promoten. Als iemand dat zou doen, zouden we daar op geen enkele manier achter staan. Dat hebben we ook besproken met mensen uit bands, iedereen geeft ook aan dat de focus op gender afdoet aan je kwaliteit als muzikant. Onze kracht zit er dus meer in dat we een duo zijn en het geluid produceren van een volledige band als we op het podium staan. Dat we vrouwen zijn heeft daar niks mee te maken.

I: Maar het blijft een feit dat we twee vrouwen zijn. Dat is wel zo, maar dat moet nooit de primaire boodschap zijn. Onze muziek vertelt dat ook niet en de muziek daar gaat het om. Als we op het podium staan, dan zie je het natuurlijk. Trek je dat niet en heb je daar wat op tegen, dan is dat echt je eigen probleem…

De black metalscene waar jullie vooral de inspiratie uit putten, de second wave, blijft een fascinerend element van het genre. Maar door veel publicaties en slechte verfilmingen zoals ‘Lords of Chaos’, is de perceptie natuurlijk wat raar op die specifieke stijl. Hoe kijken jullie daar tegenaan?
I: Als je kijkt naar het grote verhaal van de black metalscene, dan is dat iets wat ik enorm interessant vind. Figuren als Dead (Per Ohlin, Mayhem, red.) fascineren me enorm. Hoe zo iemand in die wereld stapt en uiteindelijk alles te veel wordt en deze zichzelf van kant maakt, dat boeit me en daarin ben ik duidelijk niet alleen. Maar dat was toen… dat was die scene van jonge mensen. We leven in een andere tijd en wij willen dat niet nadoen. Zelf ben ik nog veel meer geïnteresseerd in de Finse black metal, waar ook het prachtige ‘The Devil’s Cradle’ boek over uit is. Wij zijn een nieuwe band, een nieuwe generatie, en we doen ons eigen ding.

F: Ik denk dat je ook raar aangekeken wordt als je dode kraaien gaat begraven en opgraven om eraan te snuiven voor je show of jezelf gaat snijden op het podium. Zeker als het puur imitatie is.

I: Wat je doet moet uit jezelf komen. Het moet authentiek zijn, anders slaat het nergens op. Wij doen dat op onze eigen manier. Wie weet waar dat heen kan gaan. Dat moet niet uitgedacht zijn, maar je eigen gevoel zijn. Jezelf uitdrukken dus. Ik bedoel, ik vraag me af hoe het is als je op de een of andere manier meer je eigen pijn in een optreden kan leggen, ik begrijp waar dat vandaan komt. Maar dat wil niet zeggen dat we na willen doen wat anderen ooit gedaan hebben.

Na shows in onder meer Little Devil en op Carach Angren’s Dark XMAS in december in Dynamo staat Doodswens nu al op Roadburn Festival: zaterdag 13 april om 15.45 uur in het Ladybird Skatepark.

 

---