Na onze recente bespreking van de albumrelease van Morvigor, nu opnieuw de aandacht voor een ongetekende Nederlandse band. En wel voor Torrential, dat nog maar goed een jaar terug uit de Friese klei werd getrokken. De vier mannen tellende formatie maakt uitdagende, met regelmaat buiten de lijntjes kleurende post-hardcore die ergens tussen de sound van Converge en die van Botch in zit. De vier tracks van het op 11 oktober uitgekomen EP-debuut ontstonden in de basis op de podia van onder andere Podium Asteriks en Neushoorn in Leeuwarden en de Groninger Vera.
Door Jurgen de Raad
Torrentials-zanger Michiel Mozer bepaalt mede de sound van de band. Er wordt namelijk gespeeld op door hem gebouwde innovatieve gitaren, getooid met zijn eigen merknaam Mozer. En zeker ook een succesvol bouwer, zo leverde hij al gitaren aan grote namen als Baroness, Mastodon en The Dillinger Escape Plan.
In een klein kwartier tijd bedienen de noorderlingen je van een portie prettig obstinate post-hardcore. Tot op zekere hoogte kent die raakvlakken met die van het meer sfeerkickende Cosmute (bracht eerder dit jaar zijn debuutplaat uit), waarin de helft van Torrentials personeel ook actief is. Dwarse intonaties, verrassende ritmiek en vocalen die van duidelijke pijnpunten rakende screams tot terneergeslagen en meer berustend clean gaan. Het zijn de speerpunten in de Torrential-onrust. Typisch fel en afstraffend in die hardcore-kern, aangepakt met een lepe dosis progressieve post-metal.
Gedane zaken nemen geen keer. Het schijnt door in Timeline. De acceptatie van ondervonden pijn, die je meedraagt in het verdere leven en je tot inzichten brengt. Torrential is bitter en kalm; het wisselt tikken uitdelende, spitsige riffs en ritmiek af met stemmige melancholische gitaarmelodie.
Je voelt de uitbarstingen broeiend in de lucht hangen. Dysphoria werkt er met de naar het kookpunt gaande zang van Mozer opmerkelijk naartoe. De meest heavy track van de EP, Labyrinth, ontspoort via onder meer noisey gitaargekte en wegslippende baslick – goede crunch ook, die bas, op de gehele EP – in agressief beukende riff/ritme-staccato´s. Die het bovendien niet nalaten om stevig te grooven. Laatste nummer Focus vloeit dan nog het meest in één tempo door.
De Friezen slagen dik overtuigend op hun debuut. Springerige, tevens catchy songs tonen een scherpe neus voor songwriting. Oog en oor voor de hard en zacht nuances en het subtiel vlechten met melodie dekken goed de emotionele lading. De live-feel waarmee de plaat is opgenomen geeft het geheel dan nog de juiste energie mee die je graag wil horen bij dergelijk stuiterende (post-)hardcore. Torrential jeukt en prikkelt, is even spijkerhard als gevoelig en smaakt zonder twijfel naar meer. De juiste lijn is alvast uitgezet.
De EP kun je zoal beluisteren op Spotify (hieronder) en bestellen via Bandcamp. Momenteel heeft de band geen optredens staan, maar die zullen zeker wel weer komen. Houd het in de gaten, zou ik zeggen, want live gaat Torrentials post-hardcore nog eens een stuk heviger tekeer en proef je de organische (live-)aanpak van de plaat des temeer.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.