The Cure speelt een feest van herkenning in Ziggo Dome

The Cure in Ziggo Dome, foto Rob Sneltjes

De in oktober gestarte Euro 22 Tour had de introductie moeten zijn van album Songs Of A Lost World. Maar wanneer The Cure op 25 november 2022 de Ziggo Dome in Amsterdam aandoet, als onderdeel van 44 shows tellende Europese tournee, is het nieuwe album nog in geen velden of wegen te bekennen. Dat er geen plaat te koop zal zijn bij de merchstand mag de pret niet drukken, een uitverkochte concertzaal wordt desondanks getrakteerd op nieuw én oud materiaal van de legendarische band.

Tekst: Christel de Wolff / Fotografie: Rob Sneltjes

The Twilight Sad in Ziggo Dome, foto Rob Sneltjes

The Twilight Sad in Ziggo Dome, foto Rob Sneltjes

The Twilight Sad
Voorprogramma The Twilight Sad opent de avond met hun, met post-punk en shoegaze flirtende, indie rock. Het vijftal zet een muzikaal goed in elkaar stekende show neer, maar komt niet helemaal uit de zwarte verf in de, op dat moment nog maar half gevulde, koude zaal. De band staat er energiek bij, maar het is visueel niet aantrekkelijk genoeg en aangezien het geluid niet optimaal is, kan het geheel net niet genoeg boeien. Bassen klinken donker maar inhoudsloos en de zang van frontman Johan Graham, op plaat passievol en integer, blijft hangen in het tweelicht tussen podium en publiek.

De in 2003 opgerichte band heeft vijf studioalbums op haar naam staan en is sinds 2016 een graag geziene opener voor the Cure. De magie een zaal te mogen opwarmen is er voor The Twilight Sad, hoewel inmiddels dagelijkse kost, nog lang niet vanaf. De band is ontzettend dankbaar te mogen openen voor hun muzikale helden. Graham is zelfs zo blij dat hij even niet uit zijn woorden komt bij het bedanken van het publiek en grapt dat hij even niet meer weet waar hij vandaan komt. Gelukkig is zijn Schotse accent zo duidelijk, dat er geen twijfel mogelijk is over waar de kribbe van deze jongeman ooit stond.

The Cure in Ziggo Dome, foto Rob Sneltjes

The Cure

The Cure in Ziggo Dome, foto Rob Sneltjes

Tegen de tijd dat The Cure aanvangt is de uitverkochte Ziggo Dome tot de nok toe gevuld. Vanaf de vloer is er rondom een raster te zien van verwachtingsvolle hoofden, jong en oud. Een geprojecteerde sterrenhemel en geluid wat lijkt op ruis van regen, smelt samen met het geroezemoes van 17.000 man. Een dozijn stagehands zet de laatste productionele puntjes op de i en niet veel later stapt de band het podium op.

Het begin is aarzelend. De opkomst is theatraal en frontman Robert Smith neemt uitgebreid de tijd om het publiek van alle kanten in zich op te nemen. Hij slentert over en podium en de vakken waarop hij zijn ogen laat rusten gaan beurtelings uit hun plaat. Hij doet een poging om in het Nederlands “bedankt” te zeggen, waarna het ijs definitief breekt. Er kan zelfs een klein glimlachje van af, wat in de verder vrij emotieloze podiumpresentatie, vrijwel gelijk staat aan een ontwapenende schaterlach. De band start met Alone, een nieuw nummer van het album wat zijn opwachting nog moet maken. De eerste woorden zijn; “This is the end of every song we sing”, een lekkere binnenkomer!

The Cure in Ziggo Dome, foto Rob Sneltjes

The Cure in Ziggo Dome, foto Rob Sneltjes

Tweede nummer van de set is al Pictures Of You, de vierde single van het in 1989 uitgebrachte Disintegration. Hoewel dit nummer enthousiast wordt ontvangen en de toon en verwachting van wat nog gaat komen al vroeg zet, geeft het wel prijs dat het cult-album vanavond niet integraal gespeeld zal worden. Erg is dat overigens niet, de band wisselt nieuw en oud materiaal perfect af. Het nieuwe materiaal wordt in flarden aangekondigd en betreffen onder andere titels And nothing is Forever en A Fragile Thing. Het nieuwe werk wordt warm onthaald, maar overtuigt de uitverkochte Ziggo Dome net niet helemaal. Dat is ook niet heel gek, aangezien de directe concurrentie komt van nummers waaraan we al ruim 40(!) jaar hebben kunnen wennen. De legendarische opbouw van A Forest staat diep in onze trommelvliezen gebrand en ook de jongere generatie die vanavond aanwezig is, is hier letterlijk mee opgegroeid. Laat het voordeel van eerder werk ten opzichte van nieuwe singles buiten beschouwing en het is duidelijk hoorbaar dat het nieuwe materiaal goed in elkaar zit, maar alleen een beetje van die edge, urgentie en herkenning mist. Daarom is het des te beter dat er in de set perfect afgewisseld wordt.

‘Papa Cure’ schijnt niet altijd een lieverdje te zijn geweest en zette in zijn langdurige carrière meerdere muzikanten uit zijn project. Met name in de beginjaren versleet Smith meer bandleden dan dat hij kappersafspraken had en Wikipedia wijdt er zelfs een speciale pagina aan, mét een grafiek die de vele wissels visualiseert – voor de liefhebber. Naast Smith is bassist Simon Gallup een vaste waarde gebleken, ook te horen aan het fundamentele, herkenbare basgeluid van de band en vanaf 1995 wordt de drumkruk bezet door Jason Cooper. Introvert als de band blijft, komt er geen uitbundige publieksparticipatie op gang, maar des te meer is het voor ieder individu in het publiek een solo-trip die van begin tot eind blijft boeien. Ogen dicht, ogen open, ook de visueel ingestelde mens komt vanavond aan hun trekken, daar het materiaal rijkelijk is omlijst met prachtige visuals.

The Cure in Ziggo Dome, foto Rob Sneltjes

Na ongeveer anderhalf uur volgt een korte pauze. Tegen die tijd zijn er al zoveel bekende nummers die we allemaal wilden horen de revue gepasseerd, dat het ook niet ondenkbaar is dat de band niet meer terug het podium op komt. Het zestal met de 63-jarige Robert Smith aan het roer is echter nog lang niet moe en komt dan ook al snel weer terug om nog een paar nummers van Disintegration achter elkaar te spelen. Na ongeveer een half uurtje aan elkaar gelijmde songs, volgt weer een korte pauze en daarna start een lange toegift.

Het is een groot feest der herkenning want de band speelt hit na hit na hit. We horen onder andere Close to me, In Between Days en Just Like Heaven. Persoonlijke favoriet, The Walk, is een onverwacht cadeautje waarop de band bovengemiddeld los gaat. Wild handgebarend, koppen trekkend en zelfs heupschuddend, maakt Smith zijn spelplezier duidelijk en even zijn we weer helemaal terug in de jaren ‘80. Hierop volgt Friday I’m In Love, uitzinnig ontvangen door de massa. Het is een perfect volkslied om deze vrijdagavond mee af te sluiten en het publiek geeft alles wat het na inmiddels twee uur en drie kwartier nog in zich heeft. Het blijkt echter niet het laatste nummer. We lijken massaal vergeten hoeveel hits The Cure eigenlijk heeft. Op ieder nummer wat tijdens de slotfase start, volgt een collectieve “o-ja!”. Juist wanneer ik bedenk dat ik geen hits meer kan noemen, zet de band Boys Don’t Cry in (hoe kan ik die vergeten zijn?). Dit blijkt écht de afsluiter van een langdurig, maar zeker niet langdradig, bucketlist concert. We strepen ‘m echter niet van onze bucketlist, want het smaakt sowieso naar meer.