Primus in 013, foto Roy Wolters
Na het debacle van afgelopen maandag, mag vanavond het legendarische Primus het rock- en metal-vaandel hijsen in de Tilburgse popzaal 013. Er is vooraf wat paniek over de aanvangstijd, maar ook over de duur van het concert. Dat hoort er allemaal bij als Primus op bezoek komt. De Amerikaanse band is eigenlijk een compleet eigen entiteit geworden door de jaren en dat vertaalt zich naar de hele ervaring van een live show. De laatste plaat van Les Claypool en zijn manschappen kwam uit in 2014. ‘Primus & the Chocolate Factory with the Fungi Ensemble’ was een plaat rondom het thema van de chocoladefabriek, maar ook dat ligt nu al een tijdje achter ons. Deze avond zal in het teken staan van het gehele Primus oeuvre en dat gaat toch al zo’n goede dertig jaar terug de geschiedenis in. Geen voorprogramma, vandaag mag de bezoeker zich helemaal murw laten beuken door die fonky basklanken!
Tekst: Guido Segers Foto’s Roy Wolters
Een cirusmuziekje zwelt langzaam aan en dan dimmen de lichten, de toon is gezet voor een avond vol Primus. Het eerste deel van de show start redelijk kalm. Er wordt ook nog geen woord gewisseld tussen band en publiek en de nummers blijven een beetje op de vlakte. Nu betekent op de vlakte bij Primus natuurlijk lekkere funky loopjes, gekke gitaarpartijen en een band die even ritmisch is als een metronoom, maar er zitten weinig uitschieters in. Vooral lekkere, lange trippy passages om in weg te zakken of van te genieten met de vreemde visuals die de band hanteert. Claypool zelf is ook niet heel zichtbaar aanwezig tot hij zijn elektrische contrabas tevoorschijn haalt. Een feest van herkenning is op te merken als ‘Mr. Krinkle’ ingezet wordt (met begeleidende video) en de eerste Primus hit langs komt. Het duurt uiteindelijk een goede drie kwartier tot Claypool plots bedenkt dat hij nog niets tegen het publiek gezegd heeft. Hij is nu eenmaal beter in het bas spelen dan babbelen, geeft de man die te goed was voor ‘Tallica dan ook toe. De band doet nog een paar nummers, waaronder ‘Harold Of The Rocks’ over een aan crack verslaafde manager, waarna het tijd is voor een korte pauze.
Primus in 013, foto Roy Wolters
Tijdens de pauze kijken we oude Popeye cartoons op het grote scherm van 013. Het past goed bij de sound van Primus. De flauwe grapjes en het absurde van de teksten, maar op de een of andere manier ook de flow van de sound klikt. Voor sommige bezoekers duurt de pauze iets te lang en er wordt geroepen om de band. Het wachten duurt gelukkig niet al te lang en met een bak energie stort de band zich op de tweede helft van de set. Deze is rijk aan favorieten, maar bouwt ook lekker op naar een climax. Zodra de eerste noten van ‘Too Many Puppies’ de zaal in geslingerd worden, gaat het ook voor het podium los met een vrolijk pogoënde menigte. Die is ook niet meer tot bedaren te brengen, ook op een wat meer uitgesponnen track als ‘American Life’. Larry “Ler” LaLonde brengt tusendoor ook even ten gehore wat hij met een gitaar kan. Met een bassist als Les Claypool vergeet men wel eens dat er meer muzikanten op het podium staan, maar deze hele band is in topvorm vanavond.
Primus in 013, foto Roy Wolters
De band sluit de set af met ‘My Name is Mud’ en ‘Jerry Was A Racecar Driver’. De laatste een fijne herinnering aan de eerste Tony Hawk videogame. Het hele optreden lang hangt het publiek aan de lippen van de band. Natuurlijk volgt er een encore en na om en nabij 2,5 uur is ‘Winona’s Big Brown Beaver’ de afsluiter van een avond. Geen piep in de oren de komende uren, maar een funky basloopje na een uitstekende avond.
Primus in 013, foto Roy Wolters
Primus in 013, foto Roy Wolters
Primus in 013, foto Roy Wolters
Primus in 013, foto Roy Wolters
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.