Het album Jesu / Sun Kil Moon
‘Sludge metalact Jesu in het prestigieuze Muziekgebouw aan ’t IJ, dat moet interessant worden’, dacht ik toen ik het evenement voorbij zag komen op Facebook. De Britse band van Jesu en Godflesh-gitarist Justin Broadrick, tevens oprichter van grindcorepioniers Napalm Death, zou 20 december optreden met indie en folkzanger Mark Kozelek van het Amerikaanse Sun Kil Moon. Nog niet zo bekend met zowel Sun Kil Moon als Jesu, maar wel onder de indruk van Broadrick’s werk met Godflesh en Napalm Death was het dus zaak om informatie in te winnen.
Door Daan Holthuis
Tijdens het inlezen blijkt dat de heren eerder dit jaar al een heus gezamenlijk album hebben uitgebracht, het toepasselijk getitelde Jesu / Sun Kil Moon via Kozelek’s eigen Caldo Verde label. Een plaat die redelijk goed ontvangen werd door diverse toonaangevende media. Gevuld met de dromerige, hypnotiserende golven van geluid door Broadrick en de half-gesproken, half-gezongen gedachtegangen van Kozelek, is het een interessante combinatie van muzikale invloeden van beide muzikanten. Een combinatie die best wel goed past in de setting van de spaarzaam verlichte concertzaal van het Muziekgebouw.
Het concert is uiteindelijk een flinke zit van tweeënhalf uur waar vrijwel heel de debuutplaat langskomt, aangevuld met enkele nieuwe songs en materiaal van Sun Kil Moon, zoals “Cry Me A River Williamsburg Sleeve Tattoo Blues” van het meest recente album Universal Themes. Kozelek is goed gemutst, weet met veel humor en bevlogenheid het werk te presenteren aan het publiek en heeft duidelijk plezier. Hij dirigeert de band voort en door de songs heen, wat de show heel dynamisch maakt. De intens persoonlijke teksten van Kozelek nemen je mee in zijn dagelijkse gedachtegangen en hersenspinsels met als toppunt de song “Exodus”. Vernoemd naar de overleden dochter van Mike Tyson zingt hij ook over het overlijden van Nick Cave’s zoon en vooral over zijn idee over hoe hartverscheurend het verliezen van je kind zou moeten zijn. Het is een kwetsbare eerlijkheid waar je stil van wordt.
Tegelijkertijd is de bijdrage van Broadrick heel shoegazy en ambient-achtig. Op het moment dat hij bij songs als “A Song Of Shadows” z’n distortion-pedaal aanzet doet het geheel me persoonlijk denken aan Mogwai’s debuutalbum Young Team. Daarentegen associeer ik z’n typisch distortion-geluid direct met z’n werk met Godflesh. De meer ingetogen songs weet hij smaakvol in te kleuren met melodisch getokkel en heel veel reverb. Songs als “Beautiful You” en het “Fragile” doen me nog het meest denken aan wat ik ken van Sun Kil Moon zelf.
Desalniettemin lijken de hypnotiserende monotonie en repetitieve patronen hun tol te eisen, want het valt me op dat diverse mensen de zaal voortijdig verlaten. Hoewel het een concert van hoog niveau is en muzikaal erg weet te boeien met een sobere en innemende performance. Het is ook een optreden dat altijd in beweging is. Op het ene moment kabbelt het rustig voort en op het andere moment golft het hevig met zware gitaren en een schreeuwende Kozelek, zoals bij de “Michael Jackson-disstrack” waarmee ze de set afsluiten. Enerzijds was ik ook blij dat de show eindelijk was afgelopen, maar anderzijds ben ik sindsdien wel gegrepen door het album dat de heren uitbrachten en de vocale voordracht van Kozelek. Zo is het uiteindelijk de interessante avond geworden waar ik op gehoopt had.
Gezien: Jesu / Sun Kil Moon, dinsdag 20 september – Muziekgebouw aan ’t IJ, Amsterdam
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.