Mooie package in 013 donderdag (en een dag later ook in de Melkweg) waar Devin Townsend (Project) met Leprous en Between The Buried And Me twee beste voorprogramma’s voorschotelde. De vergrote Tilburgse Main Stage verkocht er volledig voor uit en NMTH nam ook een kijkje.
Tekst Kitty van de Waart, fotografie Dani Silvia
LEPROUS
Wie vanavond zin had in een flinke hap progrock bleef in de 013 zeker niet op z’n honger zitten. Leprous start Foe met een strakke drum en daarmee is de toon gezet voor de hele set. Even geconcentreerd als hun album The Congregation, lost de Noorse band één voor één haar nummers. Terwijl bij Baard Kolstad (drums) en Einar Solberg (vocals, synth) al bij Third Law het zweet in het rond vliegt, blijven de gitaren vrij statisch op de achtergrond. En zo kan je ook het publiek beschrijven, tot de staccatoriffs van The Price beweging krijgt in de uitverkochte zaal. The Flood, met zijn hypnotiserende basmelodie en het etherische stemgeluid uit de keel van Simen Daniel Borven trekt een emotionele rollercoaster op gang. Van de melancholie naar het passionele en catchy Rewind, om af te sluiten met het romantische Slave, dat met een hartverscheurende eerlijkheid, de wijd opengesperde ogen van Einar, grunts en een paar kapotte snaren, de perfecte afsluiter is voor deze set.
BETWEEN THE BURIED AND ME
Between The Buried And Me volgt al snel en start met het vrolijk pianodeuntje van Fossil Genera – A Feed from Cloud Mountain. Dit doet even vermoeden dat het een rustig ritje wordt, maar niets is minder waar. Van een coma is zeker geen sprake als The Coma Machine wordt ingezet. Integendeel, net als het album, Coma Ecliptic, wordt dit een reis tussen verschillende periodes en dat vertaalt in snelle ritmewisselingen, bijna jazzy intermezzo’s en de stem van Tommy Rogers die alle werelden verkent tussen zweven en grunten. Met de snelheid van een trein scheurt de band door Lay Your Ghosts To Rest en Bloom. Dat het publiek zich wat verslikt in dit moordende tempo wordt duidelijk wanneer het wordt uitgenodigd de armen in de lucht te steken en quasi niemand snel genoeg is om te reageren. Het moment is voorbij en de trein raast verder om te eindigen met Life In Velvet. What just happened here? Zeker geen bandje om snel even mee te pikken, maar wat een openbaring voor een open geest!
DEVIN TOWNSEND PROJECT
Ook progmetal-god Devin Townsend neemt je mee op een introspectieve reis door tijd en emotie. Maar hoe ernstig dat ook mag klinken, van zodra Hevy Devy het podium op komt vliegen de penismetaforen en zelfrelativerende humor in het rond. Hij start optimistisch met Rejoice en Stormbending. Dat het album Transcendence meer ruimte geeft aan de muzikanten wordt flink gewaardeerd door het publiek en de gitaren en drumpartijen in Failure worden dan ook met veel enthousiasme onthaald. Devin verzekert ons ervan dat hij helemaal in touch is met zijn seksualiteit en zelfs opwarmt met Material Girl van Madonna, maar hij vindt het toch nodig om een gigantische rokende gitaar tevoorschijn te halen, als verlengstuk van…
Met Suicide gaan we even de duisternis in, maar daar komt snel een einde aan wanneer Devin als kers op de taart Anneke van Giersbergen op het podium tovert. De sympathieke energie tussen de twee straalt af op het publiek tijdens Supercrush en Kingdom. Er wordt zelfs een poging gedaan tot platonische romantiek bij het liefelijke Ih-Ah, maar dan vergist Devin zich even van toonaard. Na wat gegiechel eindigt het nummer toch in akoestische schoonheid. De set sluit met een indrukwekkend Higher en een zaal waarin alle progbatterijtjes zijn opgeladen. Devin bedankt zowat iedereen op de eerste rij persoonlijk voor hun komst en geeft nog één goede raad: ‘When in trouble, panic!’ Thanks man!
Achteraf vertelt hij wat hem het meest opvalt als hij in Nederland speelt. “De eerlijkheid”, zei hij. “Als het publiek eerlijk is, kan ik dat ook zijn, en dat maakt alles zoveel eenvoudiger.” En zo is het maar net.
Meer foto’s van Dani Silvia op haar website Dani Silvia Photo.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.