Hoe John Coffey van Barneveld tot Paradiso de weg bereidde voor meer Hollandse hardheid

Natuurlijk hadden we weer op kunnen schrijven hoe geweldig de show van John Coffey was, hoeveel stagedivers last hebben van matige timing, dat ze Broke Neck later in de set speelden en dat die ene song nog harder was, etc. etc. Maar wat heb je aan een recensie als je de band nooit meer kunt zien? Ook de Buzzfeed-aanpak met … redenen waarom we John Coffey gaan missen, haalt het niet. Enerzijds omdat het aantal zelfs voor de Amerikaanse clickbait-grossier nogal grotesk zou worden en daarnaast heeft de baas dergelijke gore doorkliklijsten verboden. Wat we dan wel gaan doen is de grote vraag, helemaal nadat Lisa Gritter aardig wat gras voor de voeten wegmaaide met deze openhartige, recht in het hart geschoten verklaring.

Door Ingmar Griffioen, met foto’s van Ben Houdijk, Tom Roelofs, Rob Sneltjes en Roy Wolters

Terugblikken, hoe kan het ook anders? Nadat je zoveel momenten met en vooral dankzij de band hebt beleefd en die belevenissen – als het einde van de band nadert – steeds vaker opnieuw over het netvlies probeert te trekken. Want, hoe leerden we die jongens eigenlijk kennen? Het zal in 2009 geweest zijn, toch al zeven jaar na oprichting. Bij het selecteren van talloze Popronde-bands valt de band me niet op en vervolgens ben ik druk met een transfer van Rotterdam (MusicFromNL) naar Hilversum (3voor12) die in september z’n beslag krijgt. Net voor die tijd ploft een envelop in de bus met een cd van een Utrechtse band. Een aanstaande release op het indie label Sally Forth Records, die er meteen uitspringt. Een kogelgat heeft schijnbaar envelop en cd-hoes doorboord (maar niet het schijfje) en het pakket stinkt er nog naar. Kijk, zo val je op als band.

De envelop ontvang ik in mijn hoedanigheid als freelancer voor het AD/Utrechts Nieuwsblad, maar om mij nu onbekende redenen (luiheid, desinteresse, drukte, maar waarschijnlijker: keuzes op de cultuurredactie) komt het niet tot een recensie of interview. Wel besluit ik de band op te zoeken bij de Popronde in Utrecht. Het is de tweede show in een serie van slechts vier Popronde-gigs en wel op vrijdag 9 oktober 2009 in Uitspanning Boslust. 3voor12 Utrecht heeft nog een mooi gesprek/tijdsdocument met drummer Carsten Brunsveld over de Popronde en de aanstaande release van debuutalbum Vanity online staan. Ik weet nog hoe er die avond een enorme bak herrie en energie komt uit het eetcafé, waar we normaal met de AD/UN cultuurcollega’s vergaderen. Het rockt en hard ook, precies mijn soort muziek normaal gesproken. En toch ben ik niet zo gegrepen dat ik besluit door te pakken met de band en de albumrelease op 22 oktober in EKKO te bezoeken. Als excuus kan ik destijds in ieder geval mijn eerste Amsterdam Dance Event aanvoeren, maar achteraf bezien toch wel zonde. Ook is het vermoedelijk een van de weinige keren dat ik John Coffey in de eerste bezetting aan het werk zie.

Later, veel later, zie ik de groep weer. De oorspronkelijke gitarist en zanger die in 2010 waren afgezwaaid, zijn dan vervangen door gitarist Christoffer van Teijlingen en frontman David Achter de Molen en de band stapt na een pauze van twee jaar weer in het voetlicht. De ontmoeting is min of meer toevallig, een vriend vraagt me mee naar een concert van The Computers in W2 Poppodium. Inmiddels heeft John Coffey weer een Popronde-selectie overleefd en hebben ze een nieuw album op zak. Toch heb ik de band niet in het vizier, misschien heb ik ze stiekem al in het hoekje ‘aardige jongens, aardige muziek’ weggestopt. Die show in Den Bosch (26 juni 2012) verandert veel. In een niet idioot gevulde zaal geeft de band alles, en nog wat meer. Frontman David blijkt een waar podiumbeest en het zou me niet verbazen als dat het Britse hoofdprogramma inspireert, want even later staat die frontman ook van de vouwtafels in de zaal te springen. Kortom: We gingen erheen met het gevoel even naar The Computers te gaan kijken en verlaten de Brabantse hoofdstad met de adrenaline van twee gedreven rockbands gierend door lijf en leden.

Inmiddels beginnen de promomails en enveloppen weer toe te stromen en ik zet het nummer Featherless Redheads op de 33e Hollandse Nieuwe sampler. John Coffey landt op nummer 7, net na een stukje Afrojazzdub van PCM & Manik ft. Pete Philly. In diezelfde septembermaand komt de heropgeleefde band met tweede plaat Bright Companions, waarvan meteen nog een aantal sterke tracks opvalt. Weer weet ik de albumpresentatie te missen, sterker: ik laat liefst achttien Popronde-shows passeren. Maar dan besluit de Voorzienigheid in te grijpen:

Ik mag voor 3voor12 op Noorderslag 2013 het afsluitende optreden in de kelder van de Oosterpoort verslaan. In de aanloop heb ik dat album vaker gedraaid en – verdomd! – onder de herrie steeds meer goede liedjes ontdekt. Best een verrassend sterke plaat. Gelukkig hebben de vijf jongens niet stilgezeten. Ze hebben zich maandenlang alle ballen meerdere keren uit de broek gespeeld en een uitdijende fanschare verzameld. Die is dusdanig aangezwolle dat zelfs op een industriefestival als Noorderslag de belangstelling de zaalcapaciteit ontstijgt. Ik worstel me tijdens de soundcheck met een camera de zaal in en moet me vervolgens de hele set lang vasthouden aan een dranghek vooraan om niet meegezogen te worden in die pit. Om 2 uur ’s nachts gaat Noorderslag helemaal kapot, crowdsurfen onder het lage plafond, een wall of death en alles. Voor wat het waard is, zo leest die review.

Druipend van zweet, bier en euforie kom ik terug op de redactie om in nog zo’n vlaag van enthousiasme en ontluikend alcoholisme die recensie op te roffelen. Bij de naborrel in de Kroeg van Klaas komt gitarist Alfred van Luttikhuizen (altijd te herkennen aan de wapperende manen en die onverbeterlijke glimlach die nog breder is dan z’n snor) me om de hals vallen. “Een 9?! Geweldig man!” Ja, zo tof was het echt. Helaas wordt de op handen zijnde doorbraak van ‘the furious five’ in de dop geknakt, omdat een 3voor12-collega zo nodig een 9,5 moet uitdelen aan een stel op hol geslagen Groningers dat het systeemplafond sloopt. Ik noem geen namen, maar het begint met een T en eindigt op imo Pisart (thumps up voor die gast en voor traumahelikopter overigens). Ja, zo’n halve punt kon toen een carrière nog maken of breken lieve mensen. Later, veel later, geeft Alfred toe dat de band de 9,5 met enig afgrijzen heeft ontvangen. Dat is toch iets als een wereldrecord zwemmen, om ‘m in de volgende race alweer direct te verliezen. Maar genoeg gebazeld over dergelijke industriemachinaties.

Vervolgens maken we niet de fout om de band uit het oog te verliezen. Het duurt even voor je de onvoorwaardelijke aandacht van een muziekjournalist verdient blijkbaar… We zien John Coffey talloze malen en zalen platspelen, altijd met die mix van hard en liedjes, met volledige overgave, spelplezier en liefde. Het is niet zozeer dat de groep dat ook eist van de fans, maar meer dat ze zelf zoveel geven en de boel dusdanig overtuigend opzwepen dat dat dan weer net zo hard terugkomt uit de zaal. Afijn, u leest dit betoog van La Gritter en snapt wat dat teweegbrengt in jonge jongens- en meisjesharten.

Het album, de Popronde en de Noorderslag-show spreiden het bedje voor de boeker ondertussen wel aardig en men snapt: ‘Deze band moet je zien’. In 2013 breekt John Coffey veel af, waaronder ook de Lowlands X-Ray waar David in een rubberboot over het publiek surft. De band speelt bizar veel: onder meer Paaspop, Dauwpop, drie Bevrijdingsfestivals, een set Duitse zomerfestivals en het Belgische Groezrock (een persoonlijk hoogtepunt voor de bandleden op het festival waar zovele voorbeelden stonden). In 2014 knallen de Utrechters onvervaard door in binnen- en buitenland.

En toch is nog niet iedereen overtuigd en vooral bereikt. Daarvoor heeft ook een band met bovengemiddelde inzet, talent, liedjes en liveshow toch een zetje en/of wat geluk nodig. John Coffey krijgt beide. Eerst stapt V2 in voor het volgende album. Het is een veelgehoorde vraag: ‘Wat kan een label voor je doen, heb je dat überhaupt nodig?’ Als de platenmaatschappij erin gelooft en wat slagkracht (budget tot invloed) heeft, dan kunnen ze aardig veel voor je betekenen. Zo blijkt. Alles gaat net een tandje professioneler, de persdag wordt door nog meer journalisten bezocht (wat publicaties in landelijke media oplevert) en je wordt opeens op de radio gedraaid. Natuurlijk was John Coffey weleens in Hilversum langs geweest om ‘een paar nummers in de studio te raggen’, maar op de playlist van onder meer 3voor12 Radio en 3FM hebben ze dan nog niet gestaan. En dat doet wat voor je. Of liever gezegd: al die extra stapjes erbij, brengen je een hele trede hoger.

3voor12 schuift ook aan voor een interview met de gebroeders Alfred en Richard van Luttikhuizen, dat nog gewoon in de kantine van oefenruimtecomplex dB’s plaatsvindt onder het genot van een flesje bier en wat death metal. Opvallend: het duo vertelt dat ze zich helemaal scheef hebben gespeeld en dat ze ondertussen voor het eerst van de band kunnen leven. Drummer Carsten en bassist Richard hebben er zelfs hun baan voor opgezegd. Ze weten dat ze wat in handen hebben, maar beseffen ook wat er van ze gevraagd wordt willen ze in Nederland en Duitsland verder komen: “Dat wordt keihard werken en meters maken en ik denk dat wij daar ook de band voor zijn. We hebben ooit gekozen om keihard te gaan screamen en schreeuwen en dan verdoem je jezelf tot dit pad.”

En of die meters worden gemaakt. In december wordt er nog een tour langs karakteristieke kleine zalen als de Vera Kelderbar, de Onderbroek, de V11 en Area 51 gedaan, Noorderslag gaat er nu in de foyer aan, 24 januari is er een pre-releaseshow in hetzelfde Utrechtse oefenruimtecomplex en in februari verkopen ze de Melkweg Oude Zaal uit voor de album-presentatie van The Great News. Het is een show waarbij het vanaf de eerste tel één groot mosh-, surf- en stagedive-festijn is en eentje, die nog altijd online staat. De band tourt in maart door Duitsland en vervolgt met een lange clubtour die overgaat in een genadeloos bezet festivalseizoen. 13 juni staat Pinkpop op het menu en ondergetekende als bezoeker in de (bier)tent. We weten allemaal wat er vervolgens gebeurt. Een gouden rock ’n roll-moment wordt tot bizarre proporties opgeblazen en als de band een week later op Best Kept Secret speelt gaat het vooral over of je zo’n hard plastic bierglas ook zo kunt gooien én vangen en of mensen überhaupt gooien vanwege het statiegeld (…). De muziek en het rock ’n rollgevoel raken even op het tweede plan en de band zal zelden dusdanig geleefd zijn door de media en alles eromheen.

We knipperen nog een paar keer met de ogen en er vliegen zeldzaam veel shows voorbij. John Coffey staat werkelijk op elk festival dat je kunt bedenken, geeft ook een eigen festival (een uitverkochte Homecoming in TivoliVredenburg) en pakt ook een Edison in de categorie Rock. Vooral gigs op Eurosonic (Buma Rocks! showcase en Eurosonic Air), in de Lowlands India en die Tony Hawk soundtrack op de skatebaan blijven ons bijzonder bij. De euforie over die jongensdromen in de Deventer en Tilburger skatehal is nog niet weggeëbt als het nare bericht komt. Stoppen?! Hoe dan?! Nu?! Hoewel de redenen nog steeds niet echt opgehelderd zijn, daalt wederom een besef in: Dit is eindig. Hoe enorm zonde het ook is, er gaat veertien jaar na oprichting een eind komen aan die reeks fantastische avonturen.

Een blik op de bizar uitpuilende agenda tempert het verdriet enigszins, want er zijn nog bijna vijf maanden om afscheid te nemen. En na al die festivals en clubshows sluit de band met een speciaal rijtje af: 013, EKKO, Melkweg en Paradiso.

Later komt daar nog een show in Tivoli Oudegracht bij, die we tot een meer dan nostalgisch en drankovergoten teamuitje promoveren. Jarenlang woonden we tegenover de Tivoli en als verslaggever en bezoeker hebben we zoveel memorabele concerten in die zaal beleefd, dat dit een bijzonder stuk jeugdsentiment is. Hoewel er door brandveiligheidseisen maar driehonderd man in de huidige Kytopia mogen; als die circlepit dan eindelijk rond de PA raast, noteren we weer een momentje. Bij de traditionele naborrel in Kafé België komen we gitarist Alfred de Snor weer eens tegen en weten we zowaar HET onderwerp te vermijden. Bijna kinderlijk: alsof het een nare droom is, iets dat niet bestaat zolang je het niet benoemt. Daarbij komt dat we inmiddels geleerd hebben dat het dronken voeren van Van Luttikhuizen ook niet de gewenste antwoorden oplevert.

Anderhalve week later staan we in de Paradiso en kan van dergelijke grappen en ontkenning echt geen sprake meer zijn. Dit is ‘m, voor het echie, de laatste keer John Coffey, de laatste keer vlammen, alles geven, een wall of death en een circle pit bouwen. Maar ook: alles en iedereen bedanken, natuurlijk het trouwe publiek, en ook de vele familieleden en vrienden die vanavond vooral op de balkons lijken te zetelen. Crucial Chris(toffer) van Teijlingen bedankt zijn vader, moeder en vooral zijn broer (die voor hem al in een band zat) en Kurt Cobain, die hij als broekie op tv in Paradiso zag, waarna Chris wist: ‘Dat wil ik ook’. Ook dank is er voor die geweldige crew, die zo familiair met elkaar omgaat en zo groot blijkt dat die maar net naast elkaar op het Paradiso-podium past. Alles en iedereen. “We are one big fucking John Coffey family! We love you!”, verklaart John Coffey op de eigen Facebook.

Leuk Griffioen, leuk, maar dat zagen we zelf ook al. Wat betekent dit nu helemaal? Wat hebben die veertien jaar John Coffey en vooral die laatste zes jaar in deze formatie nu werkelijk opgeleverd? Zoals altijd zal de toekomst dat duidelijker uitwijzen. Na 1 jaar afstand zullen wij en de band zelf het allemaal nog beter kunnen duiden, en waarschijnlijk het gemis des te harder voelen. Wat we wel kunnen stellen is dat John Coffey heel veel mensen een poepie of tig heeft laten ruiken, dat de band heeft laten zien dat je met fakkin harde muziek op de radio en tot de betere spots op Pinkpop en Lowlands kunt komen, dat je stelling kunt nemen en een ongemakkelijke boodschap (de vluchtelingenthematiek) aan een breed publiek kunt presenteren.

Het is bovendien van niet te onderschatten belang om zoveel mensen – van programmeurs, boekers, radiomakers, stukjesschrijvers en industrieprofessionals tot iedere muziekliefhebber – te laten zien dat niet alle harde gitaarmuziek pleurisherrie is. Dat je dat prima kunt verpakken in sterke liedjes en dat je daar heel goed een verbroederend feestje of wat mee kan bouwen. Ook is het van wezenlijke importantie om te tonen hoever je kunt komen met veel goede wil, ambacht, spelplezier en oneindige energie en teamgeest. Zeker voor alle (aspirant) muziekmakers. Bijvoorbeeld voor die Paceshifter die hier meerdere keren over het publiek gaat, voor technicus en invaldrummer Bas, voor zanger Douwe van Death Alley die nog over het podium snelt en vooral voor al die andere Nederlandse muzikanten die geen mainstream pop maken, maar muziek met gitaren en ballen erin. Hoera voor Hollandsche hardheid dus, op naar meer Bruut Nationaal Product.

Maar ja, dat was ‘m dan. De vriendengroep uit Barneveld en omstreken, die een band oprichtte omdat ze ‘For Whom The Bell Tolls’ wilden spelen en voor wie optreden in het lokale podum Stédsj al een groot goed was, heeft de Paradiso uitverkocht en platgespeeld. En dat nu al voor de tweede keer op rij. Normaal gesproken zou je zeggen dat het einde nog niet in zicht is, dat een Kensingtonnetje (Ziggo Domes) op de loer ligt. Zo niet bij John Coffey. De band stopt ermee op het hoogtepunt, nee: gaat op ‘indefinite hiatus’. Of ze ooit terugkeren om de HMH en meer te vullen is niet zeker, maar ze hebben er absoluut de bekendheid, het repertoire, het enthousiasme en vooral de fans voor.

‘A hell of a ride it was’, inderdaad en we voelen ons bevoorrecht dat we die van gepaste afstand mochten meemaken. Thanks guys!

Voor nu resten ons heel veel mooie herinneringen en de foto’s van Ben Houdijk van Paradiso en Rob Sneltjes van eerdere shows (gebundeld in de galerie onderaan). We hebben hier nog een paar mijlpalen voor je verzameld:

• 4 jaar John Coffey door de lens/ogen van Tom Roelofs
• Openhartige biecht: ‘De levenslessen die ik van John Coffey leerde’
• Verslag: John Coffey rijdt die jongensdromen als Tony Hawk (skateshows in Area 51 en Burnside)
• Interview: Carsten Brunsveld vertelt over de recente EP A House For Thee en de vluchtelingproblematiek in Europa
• Videodagboek uit de US of A: John Coffey in de studio bij Kurt Ballou voor “luidste plaat ooit”
• Verslag van de eerste uitverkochte Paradiso-show, oktober 2015: ‘John Coffey schrijft in Paradiso nieuw hoofdstuk in NL rock-historie’
• Interview met drummer Carsten en bassist Richard op Werfpop: ‘John Coffey: Kids in de speelgoedwinkel met dikke fun- en gunfactor’
• Fotoverslag van de Homecoming show in TivoliVredenburg: ‘John Coffey is Fucking Home in de Ronda’
  

  The John Coffey family in Paradiso, foto Ben Houdijk

  Deze diashow vereist JavaScript.

---