Wie de Franse geweldenaren van Gojira nog niet op de korrel had, heeft de afgelopen 15 jaar behoorlijk slecht opgelet. Hun derde plaat From Mars To Sirius uit 2005 was al een absoluut meesterwerk. Het is nu vier jaar geleden dat L’Enfant Sauvage uitkwam en Gojira is terug met het extra zwaar beladen Magma. En hoe!
Door Tim van der Steen
Op Fortarock werden wij recent nog van onze sokken geblazen door het Franse viertal. Veel metalbands richten zich thematisch op dood en verderf. Gojira pakt (zo mogelijk nog zwaardere) onderwerpen als milieuproblematiek op. Tijdens de opnames van hun zesde plaat verloren de broers Duplantier hun moeder aan kanker. Deze extra lading is op Magma constant voelbaar.
Waar openingstracks op eerdere albums je direct met een vlammende riff op je kaak rammen, begint Shooting Star ruimtelijker. Nog steeds loodzwaar, maar met een trager deinende riff wordt spanning opgebouwd. De overwegend cleane zang van Joe Duplantier ligt heel gelaagd in de mix. Zo’n snoeiharde staccato openingsriff krijgen we overigens wel op de tweede track, Silvera, vernoemd naar de Silver Chord studio die Joe gebouwd heeft in New York, waar hij in 2014 heen verhuisde. Hier horen we ook het kenmerkende geflirt met djent en de growl van Duplantier, wat ook op tracks als The Cell veelvuldig terugkomt. Het is hierbij knap dat de tracks heel open klinken, ondanks de vaak enorme hoeveelheid noten die er worden gespeeld.
De opnames voor Magma begonnen daar al voordat drummer Mario en zanger/gitarist Joe Duplantier hoorden dat hun moeder ziek was en kregen na haar overlijden een heel ander karakter. De emotie is op Magma heel goed voelbaar. Luister bijvoorbeeld naar het refrein van Stranded, de eerste single van Magma. Datzelfde refrein telt overigens een verschrikkelijk catchy gitaarriff en zal op de festivalweides ongetwijfeld hard worden meegeschreeuwd.
Weinig bands slagen er in om een écht eigen geluid te creëren, maar Gojira is zo’n band. Op momenten verzengende, technische metal. Behoorlijk progressief met een glansrol voor polyritmiek en riffs die precies tegen je verwachtingen in trappen. Hierbij ontstaat vaak een vervreemdende ruimte in de muur van geluid, atmosferisch en eenzaam. Een geluid dat naadloos aansluit bij onderwerpen als de teloorgang van de natuur en persoonlijk verlies.
Op titeltrack Magma zet Gojira weer een stapje terug. Het tempo omlaag, waarbij de gitaarlicks om de drijvende baslijn heen dartelen. De dreigende toon is de opmars voor Pray, dat met een tribal ritme opent en vervolgens typerende start-stop krassende gitaarsalvo’s lanceert. “No Faith In Your World / Create My Own”.
Het album is opgedragen aan Patricia Rosa, de moeder van de broers Duplantier. Zij wordt in het ingetogen Low Lands direct toegesproken, hier horen we ook het enige Frans op het album: “Tell Me What You See / In The After Life / Par-Delà Le Ciel / Par-Delà Le Soleil (voorbij de hemel, voorbij de zon). Gojira bevestigt met Magma opnieuw dat de mooiste kunst voortkomt uit tragiek. Hoe moeilijk de omstandigheden rond de opnames ook waren, dit album is subliem.
Magma van Gojira is 17 juni uitgekomen via Roadrunner Records/Warner Music en onder meer (hieronder) te beluisteren op Spotify.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.