Sumac – Roadburn 2025. Foto Roy Wolters
Oust – Roadburn 2025. Foto Roy Wolters
Na drie dagen Roadburn-hemel konden we het niet laten: de zaterdag moest toch even gevierd worden door na Chat Pile flink door te halen in de klassieke Cul de Sac, met alle alcoholische escapades van dien. We lagen er dus behoorlijk af de zondagochtend, maar kranig als we zijn, beseffen we ook goed dat er muziek te verslaan valt. Een wederopstanding a la Djiezes kon dan ook niet uitblijven: wanneer de eerste zonnestralen in onze bloeddoorlopen ogen prikten, kregen we toch nog een shot energie afkomstig uit de diepste reserves binnen op deze Paasdag. En dat is maar goed ook: want met een fijne 18 graden blijkt ook de afsluitende zondag van Roadburn goed toeven. We bezochten zware (en minder zware) shows van Sumac, Vuur & Zijde, Michael Gira & Kristof Hahn en Big|Brave. Opnieuw een mooie, gevarieerde apotheose van de ingeslagen koers van Roadburn. De volgende editie van Roadburn zal volgend jaar plaatsvinden van 16 t/m 19 april, met Early Bird Tickets die verkrijgbaar zijn via deze link. De favoriete shows van de redactie zullen later deze week volgen, maar voor nu hebben we ons met man en macht bijeengeraapt om het laatste verslag van het overvolle weekend in woord en beeld te vangen…
Tekst: Justin Scholtze en Wybren Nauta / Fotografie: Roy Wolters
Oust – Roadburn 2025. Foto Roy Wolters
Vuur & Zijde
Onze protesterende lichamen beginnen we steeds meer te voelen, maar het zijn de unieke optredens als die van Vuur & Zijde die ons dan toch zo ver krijgen een wekker te zetten om op tijd terug in de Terminal te zijn. Want ja, zondag om twee uur ‘s middags voelt in deze context vroeg, maar de drang om bij het livedebuut van deze band te zijn is sterk. Vorig jaar een eerste album uit, en nu al op Roadburn, dat klinkt al veelbelovend. Met leden van onder meer Laster en Terzij de Horde op het podium? Say no more! Maar verwacht niet helse blackmetal en alleen maar blastbeats – Vuur & Zijde bewandelt namelijk een meer etherisch pad, met zelfgenoemde inspiratiebronnen als Dead Can Dance en Cocteau Twins. Vooral die laatste horen we er al gauw in terug, maar dan klinkt Vuur & Zijde zwaarder, en toch komen die eerder genoemde blastbeats al gauw om de hoek kijken. Hun geluid klinkt wel wat modderig in de Terminal, en de vocals dreigen soms wat weg te vallen, maar dat wordt gelukkig gecompenseerd door het tastbare plezier dat de band heeft, en de dankbaarheid die ze glunderend uitstralen. De atmosferische blackmetalelementen die de band in zich heeft, zetten ze in om rijke geluidslandschappen te creëren, met volle geluidslagen die als een warm deken voelen en een lichtvoetige ongrijpbaarheid in zich dragen. (JS)
Bombstrap – Roadburn 2025. Foto Roy Wolters
Bacht’n de Volle Moane
Een band die vorig jaar een eerste release had, met hun Roadburn performance als een van hun eerste optredens… Het klinkt ons inmiddels haast net zo bekend in de oren als het accordeonspel onder de brug naast de Koepelhal. Dat maakt Roadburn uiteraard ook het geweldige land van ontdekkingen dat het is, en daarom snellen we ons na Vuur & Zijde naar de Hall of Fame, waar Bacht’n de Volle Moane hun opwachting maakt. Een jaar terug bestonden ze nog niet eens, maar toch hangt er al een zekere gloed over hun muziek, alsof die ergens in een diepe duistere krocht van West-Vlaanderen ontdekt, en niet zozeer pas kort geleden ontstaan is. Volle Moane mixt gure lofi-blackmetal met elektronische beats en drones, en vaart goeddeels op de grimmige texturen die ze oproepen. Hun geluid klinkt ruw en gruwelijk in de krappe Hall of Fame, weet tegelijk bezwerend en beklemmend te zijn. Soms blijft de band wat lang hangen in een bepaalde textuur of geluid, en dan gaat de vaart er een beetje uit, maar als ze dan opeens hun tremologitaren beginnen te mixen met een beukende goth-beat betrap je jezelf er opeens op: is dit blackmetal waarbij ik de neiging krijg om te dansen? Later volgt er nog een nummer met een dreunende EBM-beat, en heeft de band de zaal voor zich gewonnen. Eenmaal thuis toch maar eens terugluisteren, die eerste EP van ze. (JS)
Insect Ark – Roadburn 2025. Foto Roy Wolters
Insect Ark
Al jaren fuseert Dana Schechter met haar project Insect Ark spookachtige synths met etherische doom en dat is op laatste album Raw Blood Singing niet anders. Wat wel anders is, is de live setup van de band die nu als drietal functioneert met zowel drums als lap gitaar. Dit is een welkome toevoeging die extra gewicht geeft aan de verder bezwerende muziek die doet denken aan acts als Anna Von Hauswolff of Portishead. Het zijn duistere beklemmende sferen die Insect Ark oproept die rijkelijk door microtonaal gitaarwerk van textuur worden voorzien. Dit wordt nog verder versterkt door Schechters stemgeluid die zich met een bezwerende croon ergens tussen melancholie en verleiding begeeft. Al deze elementen komen samen op indrukwekkende wijze samen op afsluiter The Vanishing waarbij een droomachtige sereniteit steeds verder uitmondt in een dronende nachtmerrie. (WN)
Insect Ark – Roadburn 2025. Foto Roy Wolters
Michael Gira & Kristof Hahn – Roadburn 2025. Foto Roy Wolters
Michael Gira & Kristof Hahn
Met Michael Gira & Kristof Hahn heeft Roadburn twee titanen in de wereld van heavy muziek te pakken. Jammer dat het uitmondt in een optreden dat stroef verloopt en waar het ongemak vanaf druipt. Gira’s temperament is inmiddels berucht, en in zo’n kleine setting als de Next Stage gaat er al gauw een gevoel van plaatsvervangende schaamte in het publiek hangen. Onmiskenbaar is Gira een man van grootse ideeën, een ongekende creativiteit en is het muzikaal een absoluut vakman. Maar als je je muzikale compagnon bij het eerste nummer dat je samen speelt al zo ver krijgt dat ‘ie vraagt of ‘ie niet beter kan vertrekken, of je het zaalpersoneel niet eens normaal kan vragen hoeveel speeltijd je nog hebt, maak je het wel bont. Een zure bijsmaak die jammer is, want het voornamelijk nieuwe materiaal van zowel de vorige als aanstaande Swans-plaat klinkt, wanneer de heren wél op een lijn zitten, hypnotiserend en overrompelend. Met Gira die mantrisch op zijn gitaar strumt en zijn gigantische stem laat donderen en Hahn die met zijn lap steel-gitaar die typische Swans-achtige schurende noten door de zaal laat zoemen. Met z’n tweeën zetten ze hier een grootser geluid neer dan menig ander voltallige band. Het hoogtepunt van het optreden wordt bereikt met het oudere nummer ‘God Damn The Sun’, als je het mij vraagt een van de beste nummers die Gira ooit schreef, dat met de doorgewinterde stem van de man met de jaren steeds impactvoller gaat klinken. Zulke hoogtepunten maakt dat kinderachtige gedoe des te meer zonde, al lijkt het onwaarschijnlijk dat een getroubleerd man als Gira, zo diep in zijn gewoontes vastgesleten, snel bij zal draaien. Je kan alleen maar jaloers zijn op het geduld dat Hahn al een jaar of veertig op weet te brengen. (JS)
Michael Gira & Kristof Hahn – Roadburn 2025. Foto Roy Wolters
Oust – Roadburn 2025. Foto Roy Wolters
Oust
Drie dagen Roadburn kunnen er flink inhakken, dus zeker op de zondagmiddag is een goede wake-up call altijd op zijn plaats. Daarvoor ben je bij Het Rotterdamse Oust in elk geval aan het goede adres. Punk en de skatehal zijn voorheen al een goede combinatie gebleken en dat blijkt ook ditmaal weer een gouden combinatie. Vocalist Sanne stormt vanaf de eerste beat het podium af de hal in en beklimt elke ramp en railing die ze tegenkomt. Met een onstuitbare energie zet ze de aanval in tegen de manosphere op I’d rather be a fuckup than a fascist, de patriarchische benadering over anticonceptie op Vasectomy en waarom we de guillotine weer moeten introduceren voor tech bro’s op Break the Blockchain. Onder begeleiding van razendsnelle riffs en d-beat jaagt ze door het skatepark met als enige indicatie van waar ze vervolgens opduikt het schijnbaar eindeloze snoer van haar microfoon. Zo heeft Oust vanmiddag alle elementen in huis voor een fantastische punkshow: no-nonsense activistische idealen en vooral een enorm aanstekelijke show die het vuur op deze laatste Roadburndag weer volledig aanwakkert. (WN)
Oust – Roadburn 2025. Foto Roy Wolters
Sumac – Roadburn 2025. Foto Roy Wolters
Sumac
Na een collab de vorige dag met Moor Mother waarin de veteranen van Sumac hun monsterlijke geluid met gratie en finesse in banen leidden, is deze subtiliteit ver te zoeken bij hun uitvoering van laatste plaat The Healer. Als vanouds leveren Aaron Turner en zijn consorten een monumentaal geluid van overdonderende proporties, die ditmaal nog meer dan eerdere platen het geduld van de luisteraar op de proef stelt. The Healer is namelijk niet zomaar een verzameling nummers: het is een bijna 80 minuten durend opus dat in een glaciaal tempo voort buldert. Met tektonische riffs lijkt het drietal de verschuiving van de aardplaten in muzikale vorm te vangen. Dit betekent echter niet dat alles meteen op standje 11 staat, blast beats worden zeker in het begin maar spaarzaam ingezet en ook de Turners grommende vocalen steken maar zelden de kop op. Met totale controle over elk element bouwen ze laag voor laag vakkundig steeds verder op tot in het slotstuk de onvermijdelijke botsing plaatsvindt en de muur van geluid in luid geraas ineenstort. (WN)
Sumac – Roadburn 2025. Foto Roy Wolters
Big Brave – Roadburn 2025. Foto Roy Wolters
Big|Brave
Ik denk nog met enige regelmaat terug aan de keer dat ik Big|Brave in 2022 voor het eerst hoorde. Helemaal aan het begin van de vrijdag speelden ze in de Terminal (waar ze nu weer staan) en werd ik helemaal van m’n sokken geblazen. Het gigantische geluid dat de band produceert, doorboord door de aangrijpende roepschreeuwerige stem van Robin Wattie ging aan me plakken en maakte me in één klap groot fan. Het was dan ook een van de eerste optredens die ik toen de timetables dit jaar online kwamen opzocht en direct met onuitwisbare pen dik onderstreepte. Met het einde van het festival in zicht was het dan ook als een kers op de taart van een fantastische Roadburn-editie. Die knikkende knieën van vier dagen rondstruinen, met het zorgwekkend opgebouwde alcoholpromillage in ons bloed van al het bier dat het hele weekend gevloeid heeft: het was allemaal voor even vergeten. De gigantische geluidsmuren die de band opwerpt, het constante spel met textuur, feedback en muzikale ruimte, de krachtige en aangrijpende stem van Wattie: hier staat een band die een volledig eigen geluid ontwikkeld heeft. Een vergelijking met Sunn O))) ligt nog het meest voor de hand, door de geluidsgolven die bij beide bands tot in de botten doorvibreren, maar Big|Brave is vele malen dynamischer, heeft een sterk melodische inborst en een veel grotere affectieve lading. De setlist bestaat uit hun laatste album ‘A Chaos Of Flowers’, maar de volgorde van de nummers is omgegooid. Op een prachtige versie van het relatief spaarzame ‘Canon: In Canon’ volgt een magistrale opvoering van het uberluide ‘Not Speaking of the Ways’: hier creëert een band voor je neus gigantische geluidssculpturen. Die omgegooide volgorde geeft een frisse dynamiek aan de nummers, waarmee de band het manco van voorspelbare albumsets voorblijft. Big|Brave maakt muziek om in te verdwijnen, en geeft het optreden van het festival waarbij ik het meest met m’n ogen dicht heb staan luisteren. Na hun laatste nummer gespeeld te hebben, het majestueuze ‘Moonset’, lijkt tijdens haar dankwoord zelfs Wattie zelf overdonderd door hun set. (JS)
Big Brave – Roadburn 2025. Foto Roy Wolters
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.