#RB25 – Roadburn dag 3 doorbreekt op nieuw barrières met o.a. Sumac, Doodseskader en ØXN

Dag drie van Roadburn en de slopende vermoeidheid begint zijn tol te eisen — zeker na een afterparty die voor de NMTH-crew tot een uur of vier doorging. Maar goed, slapeloze nachten zijn een kleine prijs voor een dag vol grensverleggende muziek.  De heren Wybren, Justin en Roy hebben zichzelf  weer bijeengeraapt om verslag te doen van een dag die barstte van de grensverleggende muzikale ervaringen. Wybren en Justin trokken de stad in om een selectie aan acts vast te leggen in woord, terwijl Roy met zijn camera de sfeer tot in de kleinste details ving. Wat vooral opviel: hoe ver het begrip ‘metal’ opgerekt kan worden. Doodseskader en Haatdrager gooiden alle hokjes overboord, ØXN bracht met Ierse folk een onverwachte wending in de dag, en de samenwerking tussen Moor Mother en Sumac bleek een compromisloze clash van noise, poëzie en rauwe emotie. Roadburn bewees opnieuw dat het festival geen grenzen kent—niet in genre, niet in intensiteit, en zeker niet in experiment. En wij? Wij gingen weer kopje onder in de sonische maalstroom.

Tekst: Wybren Nauta en Justin Scholtze | Fotografie: Roy Wolters

Dødheimsgard / Grey Aura
Dat Dødheimsgard optreden is een taaie om in te komen met weinig slaap, een brakke kop en twee volgepropte festivaldagen achter de kiezen, De set begint nog genadig wanneer de zanger van de band Yusaf Parvez bewierokend het podium van de Terminal op komt lopen – vast een tevergeefse poging om onze misdragende zielen nog te redden – maar al gauw ontvouwt zich een epos dat onze oren doet tollen. Bijgestaan door achtergrondzangers (wist je dat Parvez zelf ooit als achtergrondzanger diende op een Dimmu Borgir-plaat?) rijgt Dødheimsgard brute black metal aan elkaar met ouderwetse prog, elektronische muziek en zelfs een folkpassage op z’n tijd. De muziek schakelt tussen tribalistisch en interdimensionaal, maar de wereld die ze op het podium creëren weet voor ons niet helemaal over te sijpelen naar het publiek. ‘There is so much road yet to cover”, zegt de verrassend aimabele frontman nog aan het begin van de set. Nou, zeg dat wel…
Dan gaat Grey Aura, even later in de Hall of Fame, ons beter af. Minder interdimensionaal, maar minstens net zo filosofisch beladen. Hoewel het geluid van de band aan het begin van het optreden nog een beetje een zoemende brei is, weten de geluidsmensen die gelukkig rap te fixen. Donderende drums en Tremelo gitaren worden onderbroken door over elkaar buitelende ritmes en de spraakzangerige stem van Ruben Wijlacker die goed in de mix ligt. Het optreden is soms haast een dans, met bezwerende folky passages en auditief geweld dat de band opbouwt tot iets werkelijk overweldigends. Een optreden zo duister dat het je het zonnige weer van buiten doet vergeten. (JS)

Haatdrager
Voor het derde jaar op rij organiseert Roadburn samen met de Metal Factory een speciaal studentenproject waarbij een band van de opleiding de Hall of Fame opent. Dit jaar is het de eer aan het zevenkoppige Haatdrager. Wat meteen opvalt is hoe sterk de cohesie is in het geluid van dit relatief jonge gezelschap. Dit is waarschijnlijk mede te danken aan de medewerking van het Music Production Lab van de opleiding die dit jaar voor het eerst ook betrokken zijn bij het project. Waar vaak namelijk het veelvoud aan invloeden voor een meer rommelige sound kan zorgen, staat de basis van de sound hier simpelweg heel sterk. Groovende drums die uitmonden in blast beats, zware riffs die tegen de death aanzitten en toegebeten vocalen die als weinig anders dan haatdragend te omschrijven zijn, vullen elkaar naadloos aan. Dat betekent niet dat er geen ruimte is voor uitstapjes, zo zijn er ook sludgende passages of gruizige synths die niet zouden misstaan bij Injury Reserve en vocalen die openlijk flirten met hiphop, maar het klinkt nergens misplaatst of chaotisch. Het is daarbovenop ook nog eens een heel strak gespeelde show waardoor je eigenlijk niet anders kan concluderen dat dit zevental met gemak tussen deze Roadburn line-up thuis past, wat voor een festival van dit kaliber een hele verdienste is. (WN)

Uniform
Bij een show van Uniform kan je op voorhand al uitgaan van een intense ervaring. Frontman Michael Brendan levert normaal gesproken een kanonnade aan toegebeten vocalen vol gif en venijn, maar met de komst van laatste langspeler American Standard is het tempo omlaag geschroefd. Dat betekent echter niet dat er op intensiteit ingeboet wordt; de sound is van de hardcore wat meer richting de sludge verschoven, met nog steeds hun kenmerkende gruizige noise sound. Om dit live nog van extra gewicht te voorzien hebben ze zowel dubbele drums als bassen ingeschakeld en dat is meteen ook goed te horen. De vier tracks hebben een nietsontziende logge sound die steeds verder uitbouwt en nooit toegeeft. Er zijn nog steeds weinig sprankjes hoop te vinden in de verslindende zwartgalligheid en misantropie van dit gezelschap, maar het is wel een onmiskenbaar kathartische ervaring. (WN)

 

Sumac ft. Moor Mother
Van de geweldenaren van Uniform is het maar een kleine stap naar Sumac & Moor Mother. Deze artiesten zijn afzonderlijk al graag geziene gasten op Roadburn. Beiden geven ze op hun eigen manier een draai aan de betekenis van heaviness, met respectievelijk extreme post-metal en surreële jazz meets spoken word. Het is niet vanzelfsprekend dat deze stijlen ook samen goed op elkaar aansluiten, maar dit lijkt hier moeiteloos plaats te vinden. Het resultaat is een serie aan donkere soundscapes met een omineuze lading waarbij Moor Mother als een onheilsprofeet haar voorbodes over scandeert. Waarbij preview track Scene 1 nog meer verkennend van aard is, ontvouwen de zware riffs zich steeds verder onder begeleiding van een zwoegende drumkick en rinkelende bellen. Het is opmerkelijk hoe vloeiend ze hun stijlen met elkaar weten te vermengen  waardoor het een volledig collaboratief project vormt waarbij twee van de meer vooruitstrevende artiesten hun visies laten versmelten in een soundscape waarin ze zonderlinge desolatie zowel op zijn meest dreigend als breekbaar weten te vangen. (WN)

ØXN
Zaterdagavond is de 013 voor even het terrein van mystieke folk. De droneset van One Leg One Eye, met Ian Lynch van Lankum, in de Next Stage krijgt vorm via tafels vol effectpedalen en mengpanelen, maar heeft desalniettemin een eeuwenoude gloed over zich heen. Direct daarna is het op de Main Stage aan ØXN uit Dublin toevertrouwd om de stok over te nemen. Dat het door synthesizers aangedreven doomfolkgezelschap voor hun zevende optreden al zo’n groot podium mag betreden, zegt iets over de enorme stijging in populariteit van Ierse underground muziek. Maar vergis je niet: Hier staan vier doorgewinterde muzikanten op het podium. Met Radie Peat (Lankum) en Katie Kim die beide met verve de voornaamste vocalen op zich nemen, de atmosferische auditieve aura’s oproepende John ‘Spud’ Murphy (producer van tal Ierse underground platen) en Eleanor Myler (Percolator) die met haar drums hun muziek extra groots aan doet voelen. Peat en Kim zingen over vrouwen die uitgehuwelijkt worden, op de brandstapel belanden of hun man vermoorden. Hoewel het optreden mondjesmaat op gang komt, krijgt de band gaandeweg echt vleugels. Weinig zo mooi op Roadburn als ØXN’s opvoering van The Wife of Michael Cleary. En de sequentie The Feast – Love Henry – Farmer in the City waarmee het optreden afsluit, is toch wel een van de beste concertstukken die ik dit weekend beleefd heb. De band vormt geluidswerelden waarin je helemaal op kan gaan, met teksten die het bovendien in zich hebben je bij de lurven te vatten. Nadat het laatste nummer grandioos afsluit met een muzikale climax om U tegen te zeggen, met alle bandleden die luidkeels zingen, is het weer wennen om de echte wereld terug in te gaan. Met kippenvel nog op de armen en tranen uit de ogen wegwrijvend. (JS)

Bo Ningen
Een secret show? Daar zijn we meestal niet vies van. Ook nog met dikke vette heavy psych? Roadburn weet hoe ze onze toetsen moeten bespelen. Al helemaal als ze daarvoor een band optrommelen die berucht staat om hun live performances, zoals Bo Ningen. En ja hoor, aangekomen in de skatehall duurt het niet lang voordat de band een volledig losgeslagen jamsessie laat ontketenen. Gigantische geluidsmuren worden door de band opgeworpen, steeds luider, heftiger, snellere gitaren die tegen elkaar opboksen om de meest intense te zijn. Het is muziek die steeds op het randje van de afgrond lijkt te wankelen, voelt alsof het ieder moment in complete chaos kan vervallen, maar precies de teugels in handen houdt. De skatehall is het weekend al podium geweest van veel harde, intense muziek, maar om je echt mee te laten voeren moet je bij de fuzzy jams van Bo Ningen zijn. (JS)

Chat Pile
Oh, Chat Pile… Wat hebben jullie onze harten toch snel veroverd. En zo ook van de Roadburn-organisatie, zie ze twee jaar na hun Europese debuut al als grote headliner inplannen. Meer dan verdiend, als je het ons vraagt, want de band wordt per albumrelease beter en hun noisey sludge klinkt furieus live. Na vrijdag in de skatehall te hebben warmgedraaid, trakteert Chat Pile de Roadburners zaterdagavond met een setlist die hun laatste album Cool World als uitgangspunt neemt. En het duurt niet lang of het publiek voor het podium barst in moshen uit en waar – hoe kan het ook anders – tijdens grimace_smoking_weed.jpeg iemand in z’n eigen Grimace-kostuum tevoorschijn komt. Een geweldig opgebouwde setlist, die minder chaotisch/intense nummers (relatief gezien dan) als Shame en Camcorder telkens afwisselt met brutere tracks als Frownland en klassieker Why? – een van de nummers waarbij het publiek luidkeels meebrult. Een optreden van Chat Pile is tegelijk een lesje relativering. Hoe zwaarmoedig alle ellende in de wereld die Raygun Busch bezingt (bebrult?) ook is, terwijl hij spastisch over het podium banjert, tussen de nummers door is het ouwehoeren geblazen. “Are we dog now!?”, schreeuwt iemand uit het publiek, terug refererend aan het eerder gespeelde nummer, met als vlot repliek van Busch: “I don’t know, you tell me!” Nog zo’n relativering bij monde van de frontman… Hier denken we dat Tilburg op z’n zachtst gezegd niet de mooiste stad is, maar je moet eens naar Oklahoma City kijken, waar de band vandaan komt. Als die net zo gruwelijk is als de muziek van de band, dan kan het inderdaad niet veel soeps zijn. Maar die muziek, vooral live, dat is voor ons inmiddels een levensader geworden. Op dat er nog vele shows en albums mogen volgen! (JS)

 

---