Throwing Bricks & Ontaard – Roadburn 2025. Foto Roy Wolters
Een dag later en we zijn toch maar even finaal geland op Roadburn. Waar de donderdag nog bestond uit goede sets met desondanks weinig echte hoogtepunten, knalde dag twee er in de zesde versnelling in. Met als eerste show een uitpuilende Engine Room voor de waanzinnige commissioned piece van Throwing Bricks en Ontaard. Waren we even bang dat de uitdrukking ‘hardlopers zijn doodlopers’ emblematisch zou zijn voor de rest van de dag, maar nee: Roadburn zou Roadburn niet zijn als de vrijdag niet alsnog een explosieve aaneenschakeling van verwoestende set en secret shows zou worden.
En zo geschiedde: het Never Mind The Hypeteam overleefde dag 2 met een lading verhalen over dikke optredens van onder andere Chat Pile, The Body, Smote en Thou. We duiken er hieronder in met onze twee verslaggevers van dienst, Wybren en Justin, vergezeld door fotograaf Roy.
Tekst: Wybren Nauta en Justin Scholtze | Fotografie: Roy Wolters
Commissioned: Throwing Bricks & Ontaard performing Something To Lose
Dat de Roadburn-vrijdag begint met een set waar we benieuwd naar zijn, is nogal een understatement. De experimentele post-hardcore/sludge van Throwing Bricks en de vooruitstrevende post-metal van Ontaard worden al jaren nauwlettend gevolgd op de NMTH-redactie. Qua muzikale stijlen een warm bad voor Roadburn, zouden wij zeggen. Dat moet de organisatie na de optredens van vorig jaar ook zo gevoeld hebben, want met dit commissioned project kregen de twee bands vrij baan om samen iets nieuws te creeëren. Dat ontvouwt zich tot een ontzettend ambitieus project dat precies doet wat een commissie van Roadburn zo bijzonder maakt: met Something to Lose zie je een groep muzikanten die zich voor je ogen aan het ontpoppen zijn, grenzen verleggen, écht iets nieuws willen doen. Het bevat de elementen die we al kennen van de respectievelijke bands, maar gaat nog een flinke stap verder. Ook de continu wisselende bezetting op het podium geeft blijk aan de ambitie van het project, en dat de bands echt alles uit hun optreden willen halen. Vooral de grootse post-metalpassages en slopende mixen tussen black metal en sludge doen bij ons de armharen overeind staan. Door hoeveel de bands in een optreden proberen te stoppen, met een waaier aan elektronische elementen en viool, dreigt het soms wat focus te verliezen, maar door de passie die er overduidelijk vanaf druipt vergeet je dat al snel. Hier staan twee bands met zeggingskracht, getuige de tranen die in het publiek uit de ogen gewreven worden wanneer de lampen weer aangaan. (Justin Scholtze)
Throwing Bricks & Ontaard – Roadburn 2025. Foto Roy Wolters
Throwing Bricks & Ontaard – Roadburn 2025. Foto Roy Wolters
Messa – Roadburn 2025. Foto Roy Wolters
Messa
Het duurt even voor de deuren van de 013 zich vrijdag openen wegens de soundcheck van Messa. Dit Italiaanse viertal is de afgelopen jaren steeds verder een prominente naam aan het worden in de doom scene. Het is dan ook geen wonder dat ze voor de presentatie van hun nieuwe album graag alles tot in de puntjes verzorgd willen hebben. Dit blijkt ook geen overbodige exercitie geweest te zijn, want ze weten meteen een weergaloos ruimtelijk geluid neer te zetten. Bij opener Void Meridian zijn de old school Sabbath vibes meteen goed aanwezig met ronkende doomy gitaarriffs, bezwerende zang en zelfs wat scheurend soleerwerk. Het is een ouderwetse sound, maar wel tot in perfectie gebalanceerd en uitgekiend. Dit geldt eveneens voor de dreigende baslijntjes van Fire on the Roof die steeds verder uitbouwen met laagjes galm en distortion waarbij zangeres Sara B. haar vocalen steeds haarfijn hoorbaar zijn. Ook schuwt de band het niet om wat af te wijken van de standaard doomformule met wat verweven pianomelodieën of melancholisch trompetspel. Zo weten ze met hun nieuwe plaat heel sterk een eigen draai te geven aan hun invloeden van weleer en lijken ze deze mix die ze zelf ‘scarlet doom’ noemen inmiddels tot in de puntjes te beheersen. Zowel het livespel als de totale sound die Messa hier presenteert is simpelweg feilloos, wat alleen nog maar weer verder wordt benadrukt door de opbouw in de laatste track Thicker Blood die in een stapeling van galmende gitaren en aanzwellende drums steeds verder culmineert tot het eerste kippenvelmomentje van het festival. (Wybren Nauta)
Messa – Roadburn 2025. Foto Roy Wolters
Messa – Roadburn 2025. Foto Roy Wolters
De Mannen Broeders – Roadburn 2025. Foto Roy Wolters
De Mannen Broeders
Het optreden van De Mannen Broeders, het muzikale project waarin Broeder Dieleman en Colin van Eeckhout elkaar gevonden hebben, is er een voor de meer geduldige Roadburn-bezoeker. Waar er donderdagavond nog een gezellige kroegsfeer hing toen Dieleman in V39 Zeeuwse volksverhalen over vermeende heks Jane Pape oprakelde, bewandelt hij samen met Amenra’s zanger Colin H. van Eeckhout de andere kant van het emotionele spectrum. Bijgestaan door een pianiste en zangkoor (“Wij zijn De Mannen Broeders, maar godzijdank zitten er meer zusters in de band” grapt Dieleman) brengt het duo soms eeuwenoude religieuze teksten op muziek in een mix van drone en duistere folk. Met trom, draailier en banjo is het instrumentarium schaars, maar weten de muzikanten tijdens het spelen van een nummer als Verteere Heel, of met hulp van hun koor, de Next Stage volledig te vullen met geluid. Meest indrukwekkend van het optreden is wanneer de Mannen Broeders Grafschrift opvoeren. Een tekst geschreven door een achttiende-eeuwse katholieke priester na het overlijden van een dominee met wie hij ondanks diens protestantse aard toch innig bevriend was geraakte. Het is een schitterende oproep aan de medemenselijkheid, ondanks tegenovergestelde dogma’s waarin men kan leven. Een oproep om over vooringenomenheden heen te stappen en simpelweg al het moois in iemands menselijkheid te zien. Het doet Dieleman, nadat hij de laatste woorden ervan uitspreekt in tranen uitbarsten. Probeer het dan maar eens droog te houden in het publiek. (JS)
De Mannen Broeders – Roadburn 2025. Foto Roy Wolters
De Mannen Broeders – Roadburn 2025. Foto Roy Wolters
Officer Jones and his Patrol Car Problems – Roadburn 2025. Foto Roy Wolters
Officer Jones and His Patrol Car Problems
Op de donderdag hebben we al meerdere bands gezien die een comeback maakten of die teruggrepen op ouder materiaal. Blijkbaar is Roadburn hiervoor ’the place to be’, moet ook Officer Jones and His Patrol Car Problems gedacht hebben. Veel muzikanten van deze Belgische band hebben we in de afgelopen jaren kunnen zien in bands als Oathbreaker en Wiegedood, maar op Roadburn keren ze terug naar hun roots in de chaotische mathcore voor hun twintigjarig jubileum. Volledig gekleed in politie uniformen en met samples van politieradio’s lijkt het in eerste instantie een beetje een gimmick, maar het tegendeel bewijzen ze al snel met hun rappe blastbeats en continue tempowisselingen. Het is echt ouderwetse mathcore met een sterk hardcore randje zoals we kennen van bands als The Dillinger Escape Plan of Converge, ongenadig bruut en gewelddadig. Zeker zanger Kris Deweert heeft een dreigende uitstraling en lijkt in zijn uniform op een ontstemde beat cop uit Detroit die zijn werk al te lang doet en net wat te veel onrecht heeft meegemaakt, wat de toegebeten grunts nog extra venijn geeft. Het mag dan al een tijdje geleden zijn dat dit viertal samen de straten patrouilleerde, maar aan overtuiging hebben ze niks verloren. (WN)
Officer Jones and his Patrol Car Problems – Roadburn 2025. Foto Roy Wolters
The HIRS Collective – Roadburn 2025. Foto Roy Wolters
Pygmy Lush
Nadat The HIRS Collective de Terminal overhoop heeft gehaald en terwijl Envy de Main Stage voor de tweede dag op rij plat aan het walsen is, speelt er in de Engine Room muziek die voelt als een warme omhelzing. Met leden van old school screamoband pageninetynine maakt de band Pygmy Lush, vooral wat albumreleases betreft al een aardige tijd uit de running, folkmuziek van het slag Jason Molina en Red House Painters. Ofwel: langzame, uitgestrekte, gelaagde geluidsbaden om je in onder te dompelen. Met maar liefst drie gitaristen weet de band grootse geluidslandschappen te vormen, met een rauw randje. In schril contrast tot pageninetynine zingt Chris Taylor hier zachter ingezette teksten, maar even innig gevoeld, op meeslepende momenten bijgezet door de stemmen van zijn kameraden op het podium. Het beste wordt voor het laatste bewaard, wanneer de band bij de afsluitende nummers steeds maar op blijft bouwen, de muziek steeds verder aan blijft zwellen, tot je opeens ondergedompelt bent in een grootse oceaan van geluid waar je eigenlijk nooit meer uit wil. (JS)
The Body – Roadburn 2025. Foto Roy Wolters
The Body
The Body is een duo dat inmiddels vooral bekend is vanwege hun vele samenwerkingen met artiesten in genres variërend van hiphop, experimentele elektronica en gruizige hardcore. Hierdoor zou je bijna vergeten dat het duo ook zelf een zeer verdienstelijke track record heeft van platen die de randjes van de experimentele metal opzoeken. Samen hebben ze al meer dan twee decennia hun mokerharde geluid gefinetuned en dat is zeker live goed te merken. De basis van hun set is nietsontziend beukwerk met vernietigend harde drums en een flinke bak low end noise waartegen de onmiddellijk herkenbare schrille vocalen van Chip King tegen af steken. Leidraad is vooral hun laatste plaat van afgelopen jaar, The Crying out of Things. Hier versmelten ze weer verder de grenzen tussen extreme metal en glitchy beats door dit in een soort desolate soundscapes samen te brengen. Elk sprankje hoop lijkt bij The Body ver te zoeken, maar het resultaat is even meeslepende als vernietigende ervaring. (WN)
The Body – Roadburn 2025. Foto Roy Wolters
Chat Pile – Roadburn 2025. Foto Roy Wolters
Chat Pile
Hoe kan het eigenlijk ook anders: net als twee jaar geleden geeft de Amerikaanse sludgeband Chat Pile voor de gelukkigen die op tijd in de rij stonden bij het skatepark alvast een voorproefje op hun Main Stage show. Een geslaagd recept, want Chat Pile is een band waar je als maar meer van blijft willen. Met Wicked Puppet Dance als eerste nummer zetten ze al gelijk de toon: niet hun nieuwste album, maar hun debuut en voorafgaande EP’s staan centraal bij deze set. Nummers die guur, rauw en ranzig zijn, zoals Rat Boy, Slaughterhouse en Dallas Beltway. Ze klinken moddervet in de skatehall, met Raygun Busch die voor de vorm bij opkomst nog wel een T-shirt aanheeft maar die al snel wegslingert. Manisch beweegt de man over het kleine skatebaanpodium terwijl hij zijn gruwelijk gezongen teksten ook lichamelijk uitbeeldt en loodzware gitaar, bas en drum de houten planken van de zaal doen trillen. En wat horen we daar, een Nirvana cover? Ach, niet verrassend met die jaren negentig invloeden die door Cool World heenlopen. We kunnen u alvast verklappen dat die Chat Pile show van vanavond er een voor de boekjes wordt. En al die filmtips die Busch tussen hun nummers door oprakelt? Dat is bijvangst, voor wanneer je op de bank uit ligt te brakken na Roadburn. (JS)
Chat Pile – Roadburn 2025. Foto Roy Wolters
Chat Pile – Roadburn 2025. Foto Roy Wolters
Thou – Roadburn 2025. Foto Roy Wolters
Thou
Net zo’n zegetocht als hoe Oranssi Pazuzu gisteren de Main Stage opende, is vrijdag te zien bij de grote afsluiter van datzelfde podium. Daar voert Thou namelijk hun meest recente album Umbilical van begin tot eind op, met een kleurrijke backdrop en spirituele teksten die tussen de nummers door door de speakers klinken. Helpt je over te geven aan de muziek, zullen we maar zeggen. De band klinkt ronduit kwaadaardig, en is een van de bruutste van de festivaldag. Hoor alleen al een nummer als Lonely Vigil, waarin gitaren door elkaar heenwoekeren. Of de instrumentale passage op het daaropvolgende House of Ideas, die ze nog veel verder uitstrekken dan op plaat. Voor even brengt Thou zijn publiek naar een gruwelijk, geweldig limbo. De band maakt van hun headlinerplek gebruik om voor hun performance uit de line-up te snoepen. Lane Shi, Silver Godling en Michael Berdan van Uniform springen allemaal bij, al was van die laatste z’n geschreeuw weinig te horen. Eventuele twijfels of Thou op een groot podium net zo goed uit de verf komt als in een kleinschaliger setting zijn als sneeuw voor de zon verdwenen. Thou maakt z’n headlinerstatus waar. (JS)
Thou – Roadburn 2025. Foto Roy Wolters
Thou – Roadburn 2025. Foto Roy Wolters
Smote
Aan het eind van een hele dag Roadburn kan een anderhalf uur durende psych trip een hele zit zijn, maar in handen van Smote kan je ook zomaar een van de hoogtepunten van het festival meemaken. Aangevuld met muzikanten van o.a. Lankum en Gnod starten ze een langzaam opbouwende reis die met drones, violen, jazz-achtige drums en hypnotiserend gitaarwerk een bezwerende effect heeft. Met visuals van een beekje waar het licht steeds een beetje anders van het water af reflecteert, zuigen ze je mee in A Grand Stream. In deze repetitie ontstaat een fascinerende schoonheid, niet van de grandioze overtreffende soort, maar een bescheiden alledaagse soort; van tanend licht door de bomen, van mieren die door het zand bewegen, schijnbaar willekeurig bewegend. De associaties zullen voor iedereen anders zijn, maar wat buiten kijf staat is dat Smote in deze samenstelling meesterlijk laveert tussen een betoverende realiteit en de mystiek van het mondaine. Het is een soort psychfolk waarbij de folkachtige elementen steeds verder plaats maken voor aanzwellende drums om de show tot een climactisch einde te leiden. Hoewel het muzikaal niet helemaal uit hetzelfde vaatje tapt, is de ervaring nog het best te vergelijken met de krautrock van Amon Düül, Cluster of vroege Föllakzoid. Hoewel ze met een set van anderhalf uur nog ruim een kwartier over tijd zijn gegaan, lijkt de show eigenlijk in een waas voorbijgetrokken te zijn, culminerend in een psychende climax van fuzzy gitaren en manische drums en toont Smote zich een klasse apart. (WN)
Throwing Bricks & Ontaard – Roadburn 2025. Foto Roy Wolters
The HIRS Collective – Roadburn 2025. Foto Roy Wolters
Thou – Roadburn 2025. Foto Roy Wolters
Cave In – Roadburn 2025. Foto Roy Wolters
Cave In – Roadburn 2025. Foto Roy Wolters
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.