Record Store Day en Roadburn is in de regel kiezen of delen, you can’t have both. Maar dit jaar kan het wel, want één van de mooiste platenzaken van het zuiden (in Eindhoven hebben we ze in ieder geval niet zo groot) zet een Roadburnwaardige reeks instores neer en daar zijn we na een vlug ontbijt natuurlijk bij – met uiteraard de intentie om ook wat nieuw plaatwerk binnen te harken.
Wil je de artikelen van Never Mind The Hype over deze 2022 editie van Roadburn Festival doorlezen klik dan HIER.
Tekst: Guido Segers / Fotografie: Roy Wolters
Magnetic Spacemen is een bandje uit Zwolle dat het goed doet vandaag; Sounds is de eerste stop, waarna doorgescheurd wordt naar Breda en de dag wordt afgesloten in het Stroomhuis in Eindhoven. Dat is een passende locatie voor een band die lekker rammelende psych-punk (mogen we het zo noemen?) met veel energie erachter en duidelijk een zonnig randje. De sfeer is goed in de platenzaak en de band ook. Alles is wel in de wereld. Nu zijn we ook natuurlijk hiernaartoe getogen voor de Roadburn act die beloofd wordt, maar die laat zich nog niet zien. Dus gaan we door met die sound à la Together Pangea en zulks, losjes, speels en gewoon een goede om de dag mee te starten.
Gelukkig gaan geplande zaken zelden zoals gepland, want Magnetic Spacemen was ook al later gestart. Plots komt een groep verdwaalde straatmuzikanten binnen, die verdomd veel op Tau & the Drones of Praise lijkt. Ze zien er inderdaad wat verfomfaaid uit, wat alles te maken heeft met die late afsluiter in de kleine zaal de avond ervoor. Eerst even plaatjes signeren (maar Sean Mulrooney is in de twee minuten dat hij binnen is de stift al kwijt), een ander bandlid gaat een flesje water kopen, terwijl er twee anderen snel gaan shoppen. Het komt vanzelf goed.
Want waar de show op het Next Stage opviel door z’n energie en feestelijkheid, is in de intieme setting van Sounds pas echt te zien hoe sterk deze band is in z’n samenspel. Daarmee laten de Ieren zien dat die muzikale traditie nog steeds telt, want elk nummer staat op die eenheid die de band volgt met de ritmesectie en backing vocals in de lead. Mulrooney brengt de oosterse repetitie en rituele vibe samen met folk, maar juist dat kan niet alleen. Ik denk ook steeds meer dat Tau klinkt, zoals de Dubliners met de (juiste?) drugs hadden kunnen klinken. Ook in het daglicht is Tau een beleving, zeker als Mulrooney zelf in de pas blijft lopen met zijn bandmaten.
De sfeer is goed in de platenzaak, er is flinke aanloop. En daar draait RSD natuurlijk om; niet om overpriced, limited releases proberen te scoren, maar de platenzaak als centrum voor liefhebbers en dat voel je vandaag in Sounds zeker.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.