Messa op Roadburn 2022, foto Roy Wolters
Messa op Roadburn 2022, foto Roy Wolters
Een vaak gehoord issue met Roadburn is de altijd veranderende eigenheid van het festival. Na vroege jaren met een duidelijke focus op stoner en doom, is het steeds op ontdekkingsreis gegaan. Van rauwe garagepunk tot black metal, vreemde bosfolk en zelfs noisy hiphop (hoe gaaf was Dálek in het Patronaat?). ‘Redefining Heaviness’ staat op allerlei posters, een mooie leus, maar voor sommige trouwe bezoekers is heavy gewoon heavy en is er helemaal geen herdefiniëring nodig.
Tekst: Guido Segers / Fotografie: Paul Verhagen & Roy Wolters
Gelukkig is er ook gewoon heavy te vinden, soms is het wel even zoeken, of wat verder lopen. Messa is zo’n band die daarin past. Ja, er is ruim gesproken over de bijzondere invloeden die de Italianen in hun geluid stoppen, maar op het podium horen we toch een nadrukkelijk doom geluid. De link naar bands als The Gathering is snel gelegd, en de naam Anneke van Giersbergen valt, maar is dat misschien bij gebrek aan andere referentiepunten in een traditioneel door baarden gedomineerd genre? Maar Messa klinkt fris op het hoofdpodium. Ondanks het lijzige karakter van hun laatste plaat Close, die hier gepresenteerd wordt, zit er ook een luchtigheid in, de muziek mag ademen. Daarmee is Messa een frisse wind binnen de nauwe kaders van het genre, maar blijft ’t bij z’n leest. Zelfs op een galopperend nummer als Dark Horse (pun intended) proef je klassieke rock. De zang van frontvrouw Sara is ook dynamisch, met veel gevoel. Het is niet heel moeilijk om in deze set weg te zinken.
Thou op Roadburn 2022, foto Paul Verhagen
Thou op Roadburn 2022, foto Paul Verhagen
Ja, en dan staat er plots een enorme rij voor het skatepark. Papieren programma gebruikers, helaas… Thou is in het huis en plots gonst het rond in de Spoorzone. En hoe vet is het skatepark als podium? De Amerikaanse sludge metallers laten er niks van heel in een allesverzengende set van slepende, beukende en songs. De intimiteit van het kleine podium en het publiek dat bovenop de band staat zorgt voor vonken als de groep songs als Ode to Physical Pain de ruimte in slingert. Het is bijna jammer dat er logistiek zoveel uitdaging is in de Spoorzone (Ladybird Skatepark heeft maar één ingang dankzij een verbouwing dit jaar, net als de Engine Room en Hall of Fame), waardoor veel bottlenecks ontstaan en weinig doorloop mogelijk is. De rij reikt tot voorbij de merch stands en velen moeten deze set missen. Maar wat een manier om je festival wat peper in de reet te geven op het laatste moment. Oh, en om het thema niet helemaal te verliezen, veel zwaarder dan Thou krijg je ze niet.
Maar die heaviness van Roadburn zit ook in het compleet wegzakken in muziek. In de kleine zaal staat het relatief verse Smote, een project van Brit Daniel Foggin, die zijn debuut Drommon in z’n geheel komt spelen. Het is een bijzondere mix van ambient, psych, prog en folk. Oh, en een dwarsfluit en dat maakt eigenlijk alles awesome op dit punt. Je kan eigenlijk niet stil staan bij de eclectische mix van elementen, het is een langzaam meeveren en deinen als in een koortsdroom. Je moet je eraan overgeven. Oriëntale klanken, bosgeluiden, en funky keyboardriffjes, Smote heeft het allemaal. Er staat dan ook een fantastische band op het podium, met onder andere leden van Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs. Foggin staat zelf met z’n dad jeans op blote voeten de koning te zijn met z’n fluit en gitaar. En hoewel er zoveel subtiliteiten in zitten, is Smote ook gewoon heavy zoals we het kennen.
Smote op Roadburn 2022, foto Roy Wolters
Smote op Roadburn 2022, foto Roy Wolters
Het is een stukje lopen naar de Little Devil, maar Iffernet, een side-project van het Franse Sordide, maakt het de moeite waard. Black metal zit al heel lang in het DNA van Roadburn, en Iffernet doet daar z’n eigen ding in. Er zit veel dynamiek in het geluid, en misschien zelfs een groove. Ja, we hebben een paar klassieke passages met blastbeats, maar het duo (ook dat maakt het leuk) laat zich niet betrappen op voorspelbaarheid. Beiden verzorgen vocalen, ook drummer N., die tussendoor veel met zijn drumkit aan het vechten is. Ook dit is gedefinieerd heavy, en typisch Roadburn.
Ik ga het hier ook nog over The Bug hebben, want godverdomme stond de kleine zaal op barsten op het einde van de dag! Proto-Drum & Bass met vuige MC’s die vurig erover heen spitten en toasten. Het publiek compleet wild maken, een grote, kolkende chaos voor het podium. Maar hey, dat is toch geen heavy stoner en doom? Nee, maar dat is het ‘m juist, er zit al zoveel meer in dat Roadburn DNA en The Bug is geen vreemde op het festival, hij speelde eerder met ’the godfather of drone’ Dylan Carson, dus de credits heeft hij al. Samen met MCs Flowdan en Logan is The Bug misschien wel een onverwacht hoogtepunt van dag 1.
The Bug op Roadburn 2022, foto Paul Verhagen
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.