Het festivalbier van Roadburn is dit jaar van ’t Uiltje en heet Knuffel. Het is een IPA gebrouwen met Kveik, een traditioneel gist wat in farmhouse/saison bieren gebruikt werd. Je kan je altijd afvragen of een IPA en Kveik elkaar nodig hebben… Worden dingen beter door ze bij elkaar te gooien? En ik vraag me ook af of een festivalbier, toch wel een ‘beer of the people’, zeven euro per blikje moet kosten om vervolgens achteloos in een plastic cup gegooid te worden en over de rand te klotsen. Maar dat is eigenlijk niet het punt. Waar ik het over hebben wil is collaboratieprojecten.

Wil je de artikelen van Never Mind The Hype over deze 2022 editie van Roadburn Festival doorlezen klik dan HIER.

Tekst: Guido Segers

Roadburn heeft dit jaar meer samenwerkingen dan ooit en dat is eigenlijk zowel een vloek als een zegen. Het betekent dat er veel te ontdekken is, maar als jij een ticket koopt om band X te zien, kan het zijn dat je een combi gaat krijgen die een beetje is als een IPA met Kveik. Allez, bier is misschien niet de beste metafoor. Cola en whisky is een voorbeeld, waar het merendeel van de wereld bij zegt; dat is een goed idee. De twee componenten zorgen voor een positief resultaat. Gooi je nou spaghettisaus en chilisaus bij elkaar, dan krijg je een soort slappere chilisaus en eigenlijk wordt niemand daar gelukkiger van. Op Roadburn weet je dus vaak niet wat je gaat krijgen en dat kan zorgen voor bijzondere kennismakingen, maar ook voor tegenvallers. Het hoort erbij.

Maar als je nou band X niet interessant vindt, dan is er dus ook een kans dat je pareltjes misloopt. Ik ben geen Full of Hell fan, maar die band staat vier keer op Roadburn dit jaar. Toch is er dus een kans dat ik ook de collabs ga missen; sets waar ik positief verrast kan worden. Dat is een risico van collabs. Maar het feit dat er artiesten zijn die zoveel sets spelen en meerdere samensmeltingen doen, zorgt er ook voor dat het onmogelijk allemaal goed kan zijn. Waar je een aantal jaar terug een paar zorgvuldig geselecteerde collabs had (denk aan Temple of BBV met Gnod en RMFTM, het Waste of Space Orchestra van Oranssi Pazuzu, Dark Buddha Rising en de IJslandse en Nederlandse black metalprojecten), is het nu de norm. En net als met een blik bier van zeven euro, koop je dus een ticket voor een festival waar je niet weet wat je krijgt. Het is dan de vraag hoe je dan naar een festivalposter gaat kijken. Niet op dezelfde manier als dat je dat bij een ander festival doet dus…

Behalve het feit dat ik niet uitermate gecharmeerd ben van het Knuffel biertje, moet er natuurlijk een punt onder dit verhaal komen; zijn er teveel collabs? Als je het fijn vindt om duidelijke verwachtingen te hebben op een festival, als je wilt weten dat waar je in de rij staat de moeite waard gaat zijn, dan is dit niet de beste oplossing. Wat dat betreft heb je niet dat soort festivalbeleving.

Maar Roadburn wil ook niet zo’n festival zijn en nu wordt die transformatie nog meer zichtbaar naar een festival van het experiment, maar ook een festival voor de artiest. Je koopt toegang tot een vat waar van alles ingegooid wordt, en niemand helemaal van weet wat eruit gaat komen (behalve pijnlijke programma clashes, je weet dat je die krijgt). Misschien gooit iemand er whisky en cola in, maar het kan ook dat iemand Kveik in je IPA gooit. Risico dus, maar de beloningen ontvang je in de vorm van verrassingen, ontdekkingen en ervaringen die je niet had zien aankomen. Geen AC/DC live beleving dus, maar iets heel anders. En wat dat is, dat gaan we meemaken.

 

Overigens denk ik dat iedereen even bij Dead Neanderthals en Solar Temple moet gaan kijken, en misschien ook bij Full of Hell (dat kan vier keer).

Andere collaboraties tijdens Roadburn 2022 zijn:


Deel dit artikel