Une Misère op Roadburn, foto Jostijn Ligtvoet
Une Misère op Roadburn, foto Jostijn Ligtvoet
Vorige week kon je niet om Une Misère heen. Hoewel single ‘Overlooked/Disregarded’ opent met de tekst “No one will remember you”, is daar geen sprake van na de weergaloze indruk die het jonge IJslandse sextet op Roadburn achterlaat. Met twee gigs in het reguliere programma en een intieme verrassingsshow in Cul de Sac op de zaterdag was het collectief ruim vertegenwoordigd. Alsof de festivalorganisatie al wist dat de ze goud in handen hebben. We spreken de sympathieke jongens een paar uur voordat ze hun laatste show op Roadburn spelen.
We hebben het onder andere over het ontstaan van de band, de scene in IJsland, Roadburn en hoe ze terechtkwamen op de line-up. “Walter (Hoeijmakers, red.) had onze eerste twee shows gemist op Eistnaflug. We realiseerden ons dat we echt minstens een keer voor hem moesten spelen. Met diverse bands – xGADDAVÍRx, Seint, GRINDavík, World Narcosis en Dead Herring – besloten we vervolgens om deze kans niet voorbij te laten gaan. Daarom regelden we de sleutels van een verlaten pizzatent en zetten een show op. Walter was er, vond het te gek en heeft ons daar ‘on the spot’ uitgenodigd om op Roadburn te komen spelen.”
Door Daan Holthuis
Une Misère sloopt Cul de Sac gewoon nog eens, foto Jostijn Ligtvoet
Roadburn
Zowel uit het woordje na afloop van hun derde show, als na de eerste kennismaking valt op hoe dankbaar de groep wel niet is voor de uitnodiging en hoeveel respect ze hebben voor Walter. “Ik kwam hem vorig jaar tegen op Norðanpaunk (festival voor IJslandse hardcore en metal in Laugarbakki, red.). Het ging tegen al mijn verwachtingen in dat iemand zo ver wilde reizen om iets nieuws en uitdagends te ontdekken. Vandaag de dag zijn er maar weinigen die nog steeds zoveel werk verzetten als hij. De meeste mensen die zo lang betrokken zijn bij een festival, zouden allang anderen hebben om dit soort werk voor hen te laten doen. Hij doet het echter nog steeds allemaal zelf. Hij reist naar “Buttfucknorðanvik” in IJsland om iets nieuws te ontdekken. Dat zegt veel over hem. Daarom denk ik dat dit festival zo floreert en niet een bourgeois rock n’ roll VIP-fest is zoals heel veel andere. Er is een reden dat bands hier exclusieve sets komen spelen, want ze hebben respect voor dit festival. Roadburn staat zover af van het gewone festival, omdat er hele bewuste keuzes achter zitten en het niet wordt bepaald door het geld. Het is kwaliteit en geen kwantiteit. Roadburn is echt een prachtig gegeven. Dit komt, omdat de mensen erachter er ook écht iets moois van willen maken.”
Une Misère op Roadburn, foto Jostijn Ligtvoet
Hardcore in IJsland
De vriendengroep Jón, Finn, Fannar, Benjamin, Þorsteinn en Gunnar kent elkaar uit de kleine undergroundscene van IJsland. In 2016 starten ze spontaan de band Damages om een keldershow te openen voor het welbekende Cult Leader. De gig smaakt naar meer. De band wordt al gauw omgedoopt in Une Misère en brengt vervolgens de eerdergenoemde single uit. “Sindsdien hebben we op Wacken gestaan, toeren we nu met All Pigs Must Die en hebben we net onze eerste shows gespeeld op Roadburn. Helaas kunnen we je nog niks zeggen over onze nieuwe plaat”, vertelt gitarist Fin enthousiast. “Une Misère is een muzikaal collectief uit de IJslandse hardcore- en metalscene. In wezen zaten we allemaal in de bands die dezelfde shows speelden. Allemaal zeer diverse bands die het hele hardcore punkspectrum-ding beslaan. Op die manier zijn we ook bevriend geraakt. Zo spelen Finn en Fannar in Great Grief, waar Benjamin ook nog van deel uitmaakte toen we nog Icarus heetten. Þorsteinn en Finn waren weer actief in In The Company Of Men. Onze zanger Jón speelt gitaar in Grit Teeth. Fannar en Leifur (tourmanager, red.) zaten eerder in de band Trust The Lies en Gunnar speelde weer met Leifur in Conflictions. Naast dat we gewoon onafscheidelijk zijn als vriendengroep, zijn we in feite ook hele coole mensen, die hele coole dingen doen. Als een supercoole supergroep haha.”
Hoewel IJsland maar 340.000 inwoners telt, lijken we uit het aantal genoemde bands te kunnen opmaken dat er wel degelijk sprake is van een hardcorescene. “Jazeker, op het moment is er een groeiende hardcorescene in IJsland. Dat is eigenlijk een beetje begonnen toen Grit Teeth en Great Grief tevoorschijn kwamen. Daarvoor was ‘ie zo goed als dood. We zijn begonnen door gewoonweg veel shows te spelen. Het is te vergelijken met een kapotte auto: je moet duwen om ‘m weer aan de gang te krijgen. In het begin wil niemand je nog helpen en speel je ook shows voor lege zalen, maar voordat we het door hadden was er eigenlijk weer een florerende DIY-scene. Veel kids komen nu weer naar shows toe. Ze blijven zelfs terugkomen. De shows zelf zijn niet allemaal meer in barretjes en steeds vaker ‘all ages’. Kids beginnen daarnaast ook coole thema’s te ontdekken als veganisme, straight edge en dat soort dingen. Het zijn echt de eerste stappen van een nieuwe, frisse hardcorescene.”
Une Misère op Roadburn, foto Jostijn Ligtvoet
‘Deze generatie stapt wel uit de comfortzone’
Tevens zien de heren een soort mentaliteitsverandering in de undergroundscene van IJsland. “Ik denk dat deze generatie IJslandse muzikanten het meer wil dan de vorige. We willen meer dan ons alleen op IJsland richten. Natuurlijk zouden we zo’n vier keer per jaar een zaal met 200 man kunnen vullen. Dat is geweldig, maar dan kunnen we verder niet meer spelen. Het blijft tenslotte IJsland: je treedt elke keer voor dezelfde mensen op. Zo’n vijf à zes jaar geleden praatte iedereen enkel over de oude bands. Heel nostalgisch allemaal. Nu zijn er echte nieuwe acts, die zelfs LP’s uitbrengen. Iets wat de oude bands nooit heeft gedaan of voor elkaar kreeg. Daarnaast is deze generatie veel meer DIY-tours aan het doen vergeleken met de oudere IJslandse hardcorebands. Toen we bands als World Narcosis, Pink Street Boys en Godchilla op toer zagen gaan, wilden wij dat ook. De mentaliteitsverandering zit ‘m erin dat als die bands tien jaar geleden hadden bestaan, dan waren ze absoluut niet gegaan. Dan waren ze blij met het succes dat ze in IJsland hadden. Het heeft te maken met dat bands lange tijd niet uit hun comfortzone hebben willen stappen in IJsland.”
Une Misère op Roadburn, foto Jostijn Ligtvoet
Daarnaast zijn de diverse muzikale gemeenschappen niet meer geïsoleerd, maar werkt men steeds meer samen. Bijvoorbeeld met de eveneens op Roadburn aanwezige IJslandse black metalscene. “Ooit was er wel een grote kloof tussen beide scenes, maar vervolgens zagen we black metalkids in hardcorebands spelen en hardcorekids in black metalbands. Tegenwoordig zitten we allemaal in dezelfde gemeenschap en gaan we naar dezelfde shows. Iedereen respecteert elkaar. Het is tenslotte allemaal gewoon muziek. Tegenwoordig heb je in IJsland echt heel gevarieerde line-ups waar mensen met allerlei soorten muziek in aanraking komen. Zo speelden we onlangs met een paar lokale hiphop-artiesten. De variatie betaalt zich uit in een publiek met allerlei verschillende kids. Als wij met zulke hiphop-acts spelen komen er sowieso weer zo’n 100 kids, die anders nooit naar een van onze shows zouden komen en het misschien zelfs leuk zouden vinden. Echter, als je het alleen over het sonische aspect hebt dan is Une Misère niet vergelijkbaar met iets anders in IJsland of waar ook vandaan. We zouden weer terug bij af zijn wat betreft de hardcore- en black metalscene als we elke gemeenschap zouden isoleren naar genre. Gelukkig doet iedereen elkaar momenteel handreikingen, waardoor muziek echt floreert in IJsland.”
Une Misère op Roadburn, foto Jostijn Ligtvoet
De IJslandse Plaag
Ondanks de claim dat Une Misère klinkt als geen ander, lijkt er wel een soort van melancholie in IJslandse muziek te overheersen. Van Sólveig Matthildur naar Une Misère tot MisÞyrming heerst er een bepaald gevoel van verdriet en terneergeslagenheid. “Niemand voelt zich top in IJsland. Behalve de hiphop-artiesten, want die doen gewoon een hoop drugs haha. Maar serieus, veel mensen hebben last van de IJslandse Plaag, oftewel depressie. De IJslandse gemeenschap is zo geïsoleerd. Het is er vooral koud en donker. Tijdens de winter is het er lelijk. Daarom krijg je natuurlijk dat mensen met dit soort thema’s gaan spelen en dat je het terug hoort in de muziek. Het is goed en belangrijk dat dit gebeurt; het uitwerken van die donkere emoties: depressie, suïcidale gedachten. Bovendien is er ook ‘empowerment’. Op onze shirts staat bijvoorbeeld ‘No Wound – Too Deep’. Voor ons betekent dit dat het niet uitmaakt hoeveel ellende we meemaken. Je kunt ons pijn blijven doen, maar we zullen vechten, doorbijten en die kracht vinden om dit te doen. Dat is in feite waar Une Misère over gaat.”
Meer muziek van Une Misère check je bijvoorbeeld op Spotify (hieronder) of op Bandcamp.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.