Pukkelpop en Lowlands staan voor de deur. Raketkanon en Dillinger Escape Plan spelen beide in Hasselt maar Biddinghuizen komt dit jaar niet in de agenda voor. In plaats daarvan trekt de slopende tandem langs Dordrecht en Utrecht voor twee clubshows. De bands staan bekend om flippende tempowisselingen, stembandoefeningen en strak samenspel. De Powerstage van Bibelot heeft wel wat klappen gekregen maar de zaal blijft fier overeind.
Tekst Lodewijk Hoebens, foto’s Iris de Jong
Raketkanon in Bibelot, foto Iris de Jong
Buiten ondergaat de parkeerplaats een ware verbouwing, maar voor het noeste werk moet je vanavond echt binnen zijn. De Vlamingen van Raketkanon gaan er een lap op geven. “Klaar? Start”, begint frontman Pieter-Paul Devos nog tamelijk rustig. Net als het publiek overigens: vooral veel stoere kerels vooraan, met de armen over elkaar wachtend op Dillinger Escape Plan. Doffe drums klinken, de combinatie van gitaren en synths zorgt voor kippenvel en de microfoon van Devos staat op standje demonisch. Hoe goed staat het geluid vanavond wel niet afgesteld. Hulde! Dan hebben we het nog niet eens gehad over de treffende lichtshow. Lekker dreigend. Het podium lijkt alweer te klein voor de Gentenaren.
Raketkanon in Bibelot, foto Iris de Jong
Eerst verlaat de drummer zijn plek, dan laat de zanger ongezien zijn microfoon in het publiek vallen en duikt tijdens het nieuwe nummer Abraham ook het publiek in. Hij wil wat actie zien. “Het is hier geen kleinkunst!” Wel puur entertainment. Wanneer de onverstaanbare vocalen nog verder onder de effecten komen te zitten en overgaan in een piepstem kunnen sommigen hun lach niet inhouden. Gitarist Jef Verbeek weet met zijn doeltreffend spel de meeste aandacht op te eisen. Single Florent zet dan weer de voorste rijen in beweging. Pas op voor die mokerslagen. Even een kuchje tussendoor en Raketkanon vliegt er weer in. “1, 2, 3”, Herman zorgt, net als de band vanavond, voor een korte maar krachtige aanzet en Suzanne levert een explosief einde vol bleeps en distortion.
Een groot deel van het publiek is zeker onder de indruk van, maar, een half uur Raketkanon. Toch komen de meesten voor The Dillinger Escape Plan. ‘In Dordrecht? Goed geregeld!’ Stevige muziek leeft in de Zuid-Hollandse stad en omstreken. Metalcore en aanverwante genres trekken met name een jong publiek, maar Dillinger Escape Plan draait toch echt alweer mee sinds eind jaren ’90. Toch moet men even wat vage dance-muziek slikken tijdens de ombouw, wanneer rond de klok van negen het Amerikaanse vijftal het podium op komt lopen. De ‘pioniers’ van het mathcore-genre. De extra spots verlichten de zaal, ondersteund door geluid van enorme bassen. Dan barst de band los met Prancer van laatste wapenfeit One of Us is the Killer. Frontman Greg Puciato praat, schreeuwt en zingt zijn longen uit het lijf. Ritmes gaan alle kanten op. Net als het publiek dat duidelijk in de stemming is.
The Dillinger Escape Plan in Bibelot, foto Iris de Jong
Gitarist Ben Weinman, het enige originele lid, staat vervolgens op zijn speakers, imiteert Eddie Van Halen, neemt de tweede stem voor zijn rekening en doet zijn vuist de lucht in. Fans reageren enthousiast en hangen half over het podium. Uit binnen- en buitenland is men afgereisd voor een avondje schizofrene muziek. Even heerst de rust, het begin van One of Us is a Killer. “In the air we tried to be.” Tot er weer een vocale uithaal volgt. De band raast door de set en maakt weinig interactie met het publiek. Behalve op fysiek vlak dan, want de band zoekt de grens op. Overal opklimmen, in de rondte springen, hangen met het publiek en laten meebrullen. Onderling gaan de glimlachjes over en weer.
“Great to be back in Holland.” Een van de weinige woorden van de energieke frontman. Maar goed, je weet ook niet wat hij vervolgens gaat doen. Weer een oerschreeuw of een grunt persend uit zijn tenen. Het publiek lijkt richting het einde wel wat kalmer, de moshpits blijven achterwege en men geniet van een strakke show waar de tijd voorbij vliegt. Het materiaal komt voornamelijk van de albums Miss Machine en One of Us is a Killer. Sunshine the Werewolf krijgt een Cream intro, waarmee de formidabel drummende Billy Rymer, even in de voetsporen treedt van legende Ginger Baker.
The Dillinger Escape Plan in Bibelot, foto Iris de Jong
De kracht van Dillinger Escape Plan ligt vooral in het vloeiende samenspel. Soms lijkt het erop, na de zoveelste tempowisseling, dat de heren gewoon wat aan het jammen zijn. Tot ze terugkeren naar de beginriff en alles weer op zijn plek valt. Voor even. Ai: Bijna het einde en dan de snaar van je gitaar breken. Maakt niet uit, doorspelen maar. De laatste stuiptrekkingen komen letterlijk en figuurlijk met When I Lost My Bet. Een start-stop ritme dat het publiek nog één keer weet te grijpen. Na ruim een uur hoopt men nog op een toegift, maar wanneer de amps worden losgekoppeld weet men genoeg. De band houdt zich blijkbaar aan een stevig tourschema en doet vanavond eerst een uitverkochte De Helling en dan zaterdag ook nog een uitverkocht Pukkelpop. Good Times!
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.