Raining Sweat bij Slayer in 013

Slayer in 013, foto Jan Rijk

Het is echt een zweetfestijn in 013 op deze woensdagavond en de gezamenlijke geur van een goed gevulde grote zaal kent een complexiteit die je in een parfumflesje kunt duwen. Het staat vol met in het zwart geklede dames en heren, klaar voor de enige echte thrash-koningen van de Bay Area: Slayer.

Tekst: Guido Segers, foto’s: Jan Rijk

Slayer is weer op het oorlogspad sinds 2015. Het overlijden van Jeff Hanneman in 2013, het vertrek van Dave Lombardo in hetzelfde jaar; het had het einde kunnen zijn van een band die op dat moment al 32 jaar star dezelfde ijzersterke sound produceerde. Het tiende album leek het laatste te worden en was al met al geen hoogtepunt. Nu blijkt dat het vertrek van twee bandleden een heropleving betekende voor Slayer. Met de toevoeging van Gary Holt (Exodus) en Paul Bostaph (die eerder Lombardo verving) wist Slayer een album te produceren dat niet alleen krachtig was. Slayer had wat nieuws te zeggen en dat hadden niet veel mensen meer verwacht.

The Charm The Fury in 013, foto Jan Rijk

Opwarmer van de avond is de jonge band The Charm The Fury, die nog furore maakte op Pinkpop (en zondag ook op Graspop op de Main Stage stond). Waar Pinkpop een gewillig publiek bood voor het gitaargeweld van de modern klinkende band, staat hier een publiek dat verdomme Slayer wil zien, Slayer wil horen en Slayer wil roepen. Op het balkon staat menig bezoeker met de kin in de hand meewarig toe te kijken. Daar heeft deze band, die al sinds 2010 bezig is, dus simpelweg schijt aan. Met hetzelfde aanstekelijke enthousiasme hitst zangeres Caroline Westendorp het publiek op.

The Charm The Fury in 013, foto Jan Rijk

Gitarist Lucas Arnoldussen ondersteunt daarin als de frontdame even in de coulissen verdwijnt. De band speelt een solide set, maar in de zaal is het geluid ietwat bedompt. “Circle Pit!”, schreeuwt Westendorp, en ‘lo and behold’, die ontstaat ook gewoon. Net als een wall of death even later. Hoogtepunt voor het publiek is een reeks Slayer-riffs van de band, die ondanks alles hier overwint en het publiek voor zich weet te winnen.

Slayer in 013, foto Jan Rijk

Slayer live werd eigenlijk al prima gevat in de originele aankondiging van 013 zelf: SSSLLAAAAAAAAYERRRRR! De band komt op na intro ‘Delusions of Saviour’ met een prachtige backdrop van het artwork van ‘Repentless’ achter zich, start met spelen en houdt vervolgens ongeveer anderhalf uur lang daar niet mee op. Goed, een kleine onderbreking hier en daar, maar dat mag geen naam hebben. Er wordt ook bijna geen woord gerept tussen de nummers door Tom Araya. Door de set heen zitten de nodige favorieten al verweven, maar de band trapt af met ‘Repentless’, de song van die vette videoclip. Dat is toch waarmee Slayer iedereen verraste en die wordt dan ook luidkeels meegebruld. Net als de band is het publiek dan ook niet meer te stoppen.

Even is er een inkakmomentje, wanneer de band het ingetogene ‘When The Stillness Comes’ speelt. Cleane zang van Araya zal ook nooit het ding worden van Slayer, een band die écht geen eigen ‘Nothing Else Matters’ zal gaan doen. Gevolgd door het groovende ‘You Against You’ neemt het even de rambeukvaart uit de set, maar met ‘Postmortem’ zijn we weer geaccelereerd naar het gewenste tempo. Zo gaan we dan ook op vrolijk tempo door de set heen verder, met een goede selectie uit het rijke arsenaal songs van Slayer. Voorin wordt er lekker gemosht van het begin tot het eind, maar veel bezoekers houden zich toch wat rustiger. Als de lampen over het publiek glijden, weerkaatst het licht op de vele kalende kruintjes (incluis die van ondergetekende). Toch is Slayer ook een band geworden, waar de kids meekomen om van een geluid te genieten dat tijdloos is.

Foto Jan Rijk

Dan is het tijd voor de band om te vertrekken na een energieke en strakke set. Er lijkt weinig enthousiasme voor een encore, maar dat zal toch echt de hitte zijn. Als de band terugkomt om ‘South of Heaven’ te spelen begint er een spanning op te bouwen in de zaal voor de échte krakers. ‘Raining Blood’ krijgt een uitgebreide intro en een zee van vuisten gaat de lucht in voor deze song en natuurlijk ‘Angel of Death’. Een dankwoordje van het viertal en dan is het op naar huis, een handdoek zoeken voor al dat zweet. Wat je ook denkt van Slayer, live staat de band als een huis.

Meer foto’s van Jan Rijk hieronder en op zijn website dutchpix.com