Mayhem in 013, foto Justina Lukošiūtė
Autarkh in 013, foto Justina Lukošiūtė
Als je googelt op Mayhem en Tilburg, kom je artikelen tegen uit 2009. De band kwam toen een hotelkamer slopen in de stad en dat is misschien ook wel de reden dat de band het laatste decennium vaak uitweek naar andere steden. Mayhem is natuurlijk een naam die onheil spelt, we hoeven er niet meer over uit te wijden want er zijn ontelbare documentaires en zelfs een film over gemaakt (de beste is nog altijd Until The Light Takes Us, een docu met een eigen onheilspellend verhaal evenals de recente reeks van de Noorse staatstelevisie NSK). Voor degenen die Mayhem niet kennen: alle meest extreme metalverhalen waar je niet om kan lachen hebben een mythische bron en dat is Mayhem. Op donderdagavond stonden ze in 013 samen met de Messi en Ronaldo van de dungeon synth: Mortiis. Als opener ging Autarkh als extra versterking mee.
Tekst: Guido Segers / Fotografie: Justina Lukošiūtė
AUTARKH
Opwarmer is Autarkh, het Tilburgse gezelschap wat voortkomt uit Dodecahedron. Tijdens de pandemie kwam het debuut uit, wat ze voor Roadburn Redux nog eens dunnetjes overdeden in een ambient vorm. Nu mag het los op het podium en dat doet de band goed. Autarkh is misschien niet het gedroomde voorprogramma van de al vreemde combi die op de poster staat. Als de andere twee bands stoffige boeken vol karakter en geschiedenis zijn, dan is Autarkh de laatste vette science fiction serie op Netflix. Beiden dingen waar ik gek op ben, maar meestal niet tegelijk. Strak, technisch, verhalend, maar duidelijk geheel andere koek. Het publiek reageert dan ook wat lauwtjes, maar dat kan ook komen omdat het Hemelvaartsdag is en er dus geen enkele reden was om niet uren in de zon te suffen. Het kan ook komen omdat Autarkh je meeneemt op een reis in hun futuristische geluid. Dat is bij mij wel het geval.
Autarkh in 013, foto Justina Lukošiūtė
Mortiis in 013, foto Justina Lukošiūtė
MORTIIS
Maar goed, dan komt het moment dat Mortiis met zijn vertrouwde prosthetische masker het podium opkomt. Era 1 is het tijdperk waarin hij puur synth muziek maakte, in een stijl waar nu duizenden copycats iets in doen en dat dungeon synth noemen. Met een soort steampunk-schatkist voor zijn neus begint hij de dreunende, bombastische liedjes te spelen en dat is hoe hij al een tijdje toert. Live is dungeon synth daarmee dus niet het meest enerverende genre… maar wacht. Mortiis heeft een microfoon en er staat een setje drums op het podium. Met ook een vet masker (maar niet zo iconisch als de trollenkop van Harald Ellefsen) komt er een wildeman met fles wijn in de hand dat drumstel ervan langs geven, en plots heb je met live zang en heftige marcheerdrums een Roadburnwaardige band staan op het podium die iets heel nieuws en unieks doet. De nerd in mij is gek op dungeon synth, en Mortiis is daarin de onaantastbare koning. Nu laat hij zien wat de volgende stap is voor het genre om fans ook live een beleving te geven die de moeite waard is (ik heb genoeg livestreams gezien van dudes die achter hun computer zitten met een tovenaarscape, ik kan je vertellen; dat valt in het niet bij deze levendige vertolking). Enfin, goed dus, en zelfs een verdwaalde crowdsurfer die een van de banieren omtrekt. Mortiis: “You buy it you break it.” Dat was gelijk de enige breuk uit de rol. Veel bezoekers gaan op in de muziek, een enkeling brult na elke compositie een paar keer ‘Mortiis!’ en één bezoeker trekt zijn shirt uit en staat wild te dansen. Dungeon Synth, dames en heren.
Mortiis in 013, foto Justina Lukošiūtė
Mayhem in 013, foto Justina Lukošiūtė
MAYHEM
Mayhem is live een beest en als je de band, die ondanks alles al 38 jaar bestaat, al langer volgt valt op hoeveel strakker het de laatste jaren is. Het vertrek van een aantal bandleden zorgde voor een frisse impuls en de kern van Necrobutcher, Hellhammer en Attila Csihar (de man van de onmogelijke keelklanken) weet een nieuwe creativiteit te vinden. We beginnen de set dan ook met nieuw werk, wat wild, punky en technisch klinkt. Attila, gekleed als een mix tussen de ziener uit Vikings en Papa Emeritius, gaat lekker tekeer en zweept het publiek op als een hardcore frontman. Songs van Daemon en een enkeltje van Grand Declaration of War, Wolf’s Lair Abyss en Atavistic Black Disorder en zulks. Het zal snel duidelijk worden dat we een soort tijdreis gaan maken. Gitaristen Teloch en Ghul nemen de flanken van het podium tot hun rekening en zorgen voor een stuk rust op het podium, waar veel gebeurt. Bassist en oerlid Necrobutcher heeft het naar zijn zin. Elke zin zingt hij mee en met zijn bas steekt hij net niemand z’n oog uit.
Dan is er even een ‘allemaal van het podium momentje’. Op de backdrop zien we het interieur van een kerk verschijnen. De enige die mogelijk niet vertrokken is, is drummer Hellhammer. Maar die gast zit achter zo’n massief overdreven drumkit dat we hem pas aan het slot van de show eindelijk zien. De band komt terug in monnikspijen (met uitzondering van Attila, die had ‘m al aan natuurlijk) en lanceert Freezing Moon, Pagan Fears, Life Eternal en Buried By Time And Dust, allemaal afkomstig van magnum opus De Mysteriis dom Sathanas. Primitief, zagend, heftig en de Attila wordt enkel wilder in zijn vertolking van deze nummers. De meeste overigens geschreven door ooit-frontman Dead. Dit is het punt van de show waar velen op hebben gewacht, als de laatst tonen wegsterven begint de zaal dan ook leger te geraken, maar we komen nog een keer terug.
Mayhem in 013, foto Justina Lukošiūtė
Mayhem in 013, foto Justina Lukošiūtė
Sylvester Anfang weerklinkt door de zaal, het marcheerritme/bloedstollende introstuk op synths, gemaakt door Conrad Schnitzler. Bloedrode backdrop, Attilla in bikersvestje met daarop ‘Mayhem, Oslo, 1984’. Nu gaan we echt naar het prille begin van de Deathcrush EP en misschien is het omdat de band gewoon na zo lang spelen technisch heel sterk is, of het zat er altijd al in… maar dat de wortels van black metal (deze EP mag daar toch wel als hoeksteen van gezien worden) uit crush, d-beat en grind komen is overduidelijk op Deathcrush en Chainsaw Gutsfuck. Met uitpuilende ogen brult, schreeuwt en krijst Csihar de teksten en als we dan nog niet genoeg hebben gaan we nog twee stappen verder terug met Carnage en Pure Fucking Armageddon van de allereerste demo ui 1986. Tijdens de laatste gaat het vuurwerk ook nog eens af op het podium (letterlijk) en Csihar gooit zich in de vlammen, wild krijsend. Zo hoort een Mayhem show te eindigen, in hel en verdoemenis. Pure fucking armageddon.
Mayhem in 013, foto Justina Lukošiūtė
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.