Prophets of Rage make 013 rage again

Prophets of Rage in 013, foto Roy Wolters

Het devies lijkt wel eens, dat met slechte tijden de muziek beter wordt. Er start dan een vuurtje van ontevredenheid en het bijeenrapen van het genootschap Prophets Of Rage is tot dusver één van de grote gaven van het tijdperk Trump. Een band geboren uit onvrede, uit protest en met een duidelijke boodschap: “Make the Netherlands rage again!”

Tekst: Guido Segers, fotografie: Roy Wolters

Met (ex)-leden van Rage Against The Machine, Public Enemy en Cypress Hill is dit toch echt een supergroep. En het is er wel één voor wie het menens is. Dit is geen casual uitstapje, maar een statement. De muzikale kern van de groep zijn de drie leden van Rage Against The Machine, die samen ook de basis van Audioslave vormden. Dan weet je het eigenlijk wel, dat is agressie in een rockjasje. Het collectief wil niet het vuurtje van protest brandend houden, maar een vuurzee aanwakkeren. Eens kijken hoe dat ze vanavond afgaat.

DJ Lord van Prophets of Rage in 013, foto Roy Wolters

Prophets of Rage in 013, foto Roy Wolters

TRANZLATE
Het lijkt er op dat support-act Tranzlate een beetje op een roze wolk zit vanavond. De band heeft getekend bij het label van Chuck D (SLAMJamz) en frontman Metalz brabbelt maar door over hoe gaaf en motherfucking cool alles is in Tilburg. Prima, maar spelen doet de groep ook erg lekker. Funky en groovend, maar met een lekkere flow en gepaste agressie weet Tranzlate het publiek voor zich te winnen. Een energieke performance en een passend geluid. Helaas wordt er veel tijd verloren met praatjes, maar ook die dienen om het publiek lekker op te naaien. Missie geslaagd.

PROPHETS OF RAGE
Ze mogen dan flink boos zijn, de Prophets zijn geen jonkies meer en al snel wordt duidelijk dat we een ferme warming-up gaan krijgen van DJ Lord (Public Enemy) die lekker rock- en rap-plaatjes door elkaar mixt. De eerste paar minuten pakt dat prima, maar het enthousiasme zakt aardig weg als zijn mix-kunsten maar door blijven gaan. Tot dat plots Nirvana afgebroken wordt en de band het podium opkomt. Een volle 013 steekt een vuist in de lucht in solidariteit met de band, de boodschap en elkaar. Mooi moment is de start van de show zeker.

Prophets of Rage in 013, foto Roy Wolters

De band raast in een aardig tempo door de setlist heen, die bestaat uit eigen nummers van het onlangs uitgekomen debuut en veel werk van de respectievelijke bands. Het Rage Against The Machine werk staat wel voorop, wat netjes vertolkt wordt door het duo Chuck D en B-Real, maar toch die vurige vonk van Zack de la Rocha niet kan evenaren. Opvallend is de uitstraling op het podium. Het optreden heeft alles van een groovende rockshow met energiek rondstuiterende Chuck D en de danspasjes van de Cypress Hill-frontman. Toch is dit niet een band die lekker gezellig samenspeelt, maar een groep met een missie en dat is voelbaar, of het nu ‘Testify’ van RATM, ‘Prophets of Rage’ van Public Enemy of het eigen ‘Hail to the Chief’ is, waarbij Chuck D provocatief met gestrekte arm over het podium marcheert: “This one is dedicated to president…. #45. And Pence, who makes no sense.”

Prophets of Rage in 013, foto Roy Wolters

Natuurlijk krijgen we ook nog een flinke hiphop-jam met hits uit het werk van beide rappers en zien hoe het publiek uit zijn dak gaat op ‘Insane in the Brain’ en ‘Jump Around’ van House of Pain is geweldig. De energie die vandaag binnengehouden moet worden door de muren van 013 is bijna beangstigend. De motor die deze show doet ronken en sputteren, zijn toch Tom Morello, Brad Wilk en Tom Commerford van Rage. Morello haalt al zijn truukjes uit de kast en showt zijn skills met veel plezier, maar samen zorgt het drietal voor een stoomwals aan sound. Die wordt even blootgelegd op ‘Like A Stone’ van Audioslave, opgedragen aan Chris Cornell. De microfoon staat eenzaam in het midden op het podium, met twee spots erop. Als dan uit vele kelen het lied gezongen wordt, gaat er een rilling door de zaal. Dit soort momenten zie je te weinig in rockshows.

Prophets of Rage in 013, foto Roy Wolters

De verdere show biedt nog het beste van alle bands, maar opvallend is de Van Halen-cover ‘Cathedral’ en het nog niet eerder live gespeelde ‘Who Owns Who’. Het zijn wel de nummers die net iets minder aanslaan. De Prophets of Rage missen een stukje van de honger en passie, die hun oorspronkelijke bands zo bijzonder maakte, maar hier staat een stel muzikanten die toch echt niks meer moet of hoeft, te spelen alsof elk nummer een bijzondere boodschap is. Alle praatjes tussendoor gaan daar ook over, het belang van dingen anders doen. En hebben deze oude honden hun tanden dan verloren? Een extra team security-mannen loopt de barrier in als het gevaarlijkste nummer aller tijden ingezet wordt en bij ‘Killing in the Name of’ gaan de grote lampen aan als de zaal ontploft.

Dat zijn de nummers die de wereld veranderen.