Ondergrondse magie op dag 1 van Prophecy Fest

Prophecy Fest, foto Justina Lukosiute

Prophecy Fest, foto Justina Lukosiute

‘Sorry, ik loop nu een grot in.’ Hoe vaak kan je dat tijdens een festivalbezoek nu eigenlijk zeggen? Grote kans dat ‘nooit’ het antwoord is, tenzij je zelf het unieke Prophecy Fest bijwoont in de Balver Höhle. Dat is in Duitsland, een 2 uurtjes over de grens en te danken aan het label Prophecy Productions.

Tekst: Guido Segers // Fotografie: Justina Lukošiūtė

Cult label runt al 23 jaar festival in grot
Doen ze al een tijdje, dat festival, onder diverse namen. Eigenlijk heel slim om dat als een cult label te doen, want niet alleen ben je dé merchverkoper op een metalfestival in Duitsland, je kan ook een exclusieve showcase neerzetten met je paradepaardjes. Prophecy Productions bestaat al zo’n 23 jaar als ‘label for eerie emotional music’. Als bands als Alcest, Of the Wand & The Moon, Darkher en zelfs Lifelover jouw hartje sneller doen kloppen zit je bij dit label goed.

De Balver Höhle is een cultuurpodium en door het jaar heen worden er diverse evenementen georganiseerd. Natuurlijk zit er verlichting en zelfs verwarming in de grot, maar ook nette barretjes van natuursteen. De heaters staan helaas niet aan, dus het kan wat fris worden daarbinnen. Dat draagt eigenlijk alleen bij aan de sfeer. De stichting die de tent beheert zorgt voor drank, friet, Bratwursten, maar ook een vegan standje. Enige minpuntje is dat er na sluitingstijd van de grot voor de camping ook geen toilet meer is. Steentijd-stijl verdwijnt men dus in de nacht de bosjes maar in.

A Forest of Stars bij Prophecy Fest, foto Justina Lukosiute

A Forest of Stars
Maar goed, dat is van latere zorg als we op de late middag de grot zelf voor het eerst binnen stappen. Eigenlijk is dit iets waar je alleen maar van kan dromen en als dan de eerste klanken van A Forest of Stars door de ruimte gallen is het helemaal feest. De Victoriaanse black metalband is misschien wel de meest Engelse band die je kan vinden. Vol nuance, scherpe wendingen en met een viool waar je tranen van in de ogen krijgt. Het is ook een flink gezelschap, allemaal gehuld in pak. Muziek van hun laatste plaat ‘Grave Mounds and Grave Mistakes’ doet het ook prima in deze setting. Met een soort van mist in de grot komt het Jack the Ripper sfeertje echt tot zijn recht.

Sun Of The Sleepless bij Prophecy Fest, foto Justina Lukosiute

Farsot bij Prophecy Fest, foto Justina Lukosiute

We raken er ook niet over uitgepraat en de ombouwtijd van een half uur vliegt voorbij vooraleer Sun of the Sleepless aantreed. Eigenlijk is dit gewoon Empyrium, dé Prophecy huisband. De band rondom Ulf Theodor Schwadorf a.k.a. Markus Stock kent de ruimte dus goed en weet daar gebruik van te maken. Het geluid is bijzonder goed en het dromerige wordt alleen maar versterkt. Genregrenzen vervagen een beetje bij deze band, net als bij Empyrium trouwens, maar het is een absoluut meeslepend spektakel.

Keiharde afstraffing in de kou
Georg Börner, ook actief met Sangre de Muérdago, zal je niet snel live op een podium zien met ColdWorld. Dat is nou eenmaal het lot van bands die maar één lid hebben en dus mochten fans van het depressed black metalproject alleen maar dromen. Tot vandaag, want samen met Farsot, een band uit Thüringen zoals Börner, wordt de split plaat Toteninsel ten gehore gebracht. Dat voelt geen moment als een projectje, maar als een keiharde afstraffing. Vernoemd naar een schilderij van Zwitsers kunstenaar Bröcklin, is de combinatie van de twee een wisselwerking tussen aangenaam atmosferisch en een hagelstorm van distorted geweld en gepijnigde vocalen. Die kou in de grot, die voel je wel.

Katla bij Prophecy Fest, foto Justina Lukosiute

Disillusion bij Prophecy Fest, foto Justina Lukosiute

Guðmundur Óli Pálmason is vooral bekend als de voormalige drummer van Sólstafir. Toen dat eindigde in een nare vechtscheiding voor de drummer die op ‘Otttá’ nog meespeelde, startte hij samen met Einar ‘Eldur’ Thorberg (Ex-Den Saakaldte, Fortíð, Curse) de postrock-achtige band Katla. Hoewel oorspronkelijk een studioproject, staat ook dit nu op het podium en de verwijzingen naar de vorige band zijn niet alleen op papier duidelijk, het geluid ligt duidelijk in het verlengde daarvan. Minder beknepen, meer open, grootser misschien, maar juist zonder dat aangrijpende in de zang. Thorberg is namelijk geen fantastische zanger en echt lekker klinkt hij niet. Zelfs niet in de grot. Toch is de recht-voor-zijn-raap performance van de band een trekpleister en het is steeds wat drukker voor het podium. Maar doe mij toch maar die andere IJslanders.

Alcest heeft nog altijd veel liefde voor Prophecy
Waar Katla misschien te weinig pakkends had, heeft Disillusion er een wedstrijd van gemaakt om lekker moeilijk te willen klinken. Hoe gaaf deze band op plaat ook klinkt, vandaag is het een tegenvaller en daar helpen de podiumgrappen van zanger Andy Schmidt ook niet echt bij. De valkuil voor progressieve bands, Disillusion zal daar ook niet de enige in zijn, is om te veel live te willen doen. Als er dan een trompet ingezet wordt die boven het gitaargeweld niet eens te horen is, voelt het bijna komisch. Maar dat is het niet, want deze groep kan zoveel meer. Vandaag niet echter.

Alcest bij Prophecy Fest, foto Justina Lukosiute

Prophecy Fest, foto Justina Lukosiute

Hoe vol kan je een grot eigenlijk proppen? Alcest is dan wel geen Prophecy Band meer, maar de black metal supersterren hebben veel liefde voor het label en bovendien mogen ze in een grot spelen. Je zal als band verdomme black metal spelen, of gespeeld hebben, en niet in een grot willen spelen. Nee, Alcest is al lang iets anders, maar dat bad van atmosferische muziek doet het uitstekend in de grot in Balve. De klanken kaatsen en vormen zo een sonische droomwereld in de heel erg volle grot. Helaas gaat het verwachte feest van nieuwe nummers niet door, de plaat die eind september uitkomt mag nog niet gespeeld worden van het eigen label. Eikels. Dus krijgen we juwelen als ‘Autre temps’ en ‘Là où naissent les couleurs nouvelles’. Ik weet niet of Alcest ooit eerder zo mooi klonk, maar dit was onvergetelijk.

Strid bij Prophecy Fest, foto Justina Lukosiute

Eerbetoon aan black metal enigma
Strid is eigenlijk het enigma van de dag. De band word gezien als een fundamentele in de black metal-geschiedenis, maar na een demo en EP is het al meer dan 25 jaar relatief stil. De originele bandleden Storm en Lars Fredrik Bergstrøm zijn overleden en drummer Jardar is uit de picture. Ravn Harjar was het laatst overgebleven bandlid en kondigde in 2015 het einde van Strid aan. Tot nu toe… Met ervaren muzikanten van bands als Fleurety, Ved Buens Ende en (ex-)Dødheimsgard speelt Strid vandaag als afsluiter een eerbetoon aan het verleden van de band. De muziek is machtig, traag van opbouw met overweldigend in zijn kracht. Dit is hoe de donkerste variant van het genre kan klinken, maar met zo nu en dan een hint van licht in de duisternis. In de Balver Höhle is het nog druk, maar wel minder dan tijdens Alcest. Aan de grond genageld gaan we mee op de lijdensweg van Strid, een geluid vol met duisternis, wanhoop en persoonlijke demonen. Het is prachtig, overweldigend en de rillingen komen echt niet alleen van de kou meer.

En zo eindigen we een dag vol schoonheid en mogen we de koude tentjes in het mistige dal in, te midden van een plek waar mythen en sagen tot leven komen.