Prophecy Festival 2024 Paul Verhagen Photography
Wolcensmen @ Prophecy Festival 2024 Paul Verhagen Photography
Er staat een rij mensen gemoedelijk te wachten voor de ingang van de grot in Balve, ook wel bekend als de Balver Höhle, sinds jaar en dag het thuis voor Prophecy Fest. Het evenement is een viering van het label en de community die door de jaren is opgebouwd. Elke keer spelen er vooral bands uit eigen stal, of alumni, maar tegenwoordig worden ook interessante headliners aangetrokken. Maar eigenlijk is dit al dag twee. Prophecy Fest is inmiddels toe aan de zevende editie (of achtste als je de enkele Amerikaanse editie mee telt). Sinds de editie van 2022, waarin het label z’n 25ste verjaardag vierde, is er ook een pre-party ‘Prophetic Overture’ met vooral (neo-)folk artiesten op het campingterrein. Fans brengen hun eigen eten en drinken mee, maar het festival trakteert op het eerste (soms ook tweede etc.) biertje. Dit jaar is dat gebrouwen door Landbrauerei Tobias Mohrmann uit de regio. Sowieso zijn de banden daarmee sterk. En eigenlijk sloten we daarvoor op donderdag al aan. De biertjes heten ‘Soulside Journey’, mede gebrouwen door Markus Stock van Empyrium, en ‘Bernstein’. De eerste was zeker smakelijk.
Tekst: Guido Segers / Fotografie: Paul Verhagen
In het vallende duister spelen Vrîmuot, Thurnin en Neun Welten een kalme set, terwijl de vuren oplaaien en het bier rijkelijk vloeit van de tap. Wij haken aan voor Wolcensmen, het folkproject van Dan Capp (ex-Winterfylleth, Gràb, Solstice). De melancholische Engelse folklore heeft het hard te halen voorbij de eerste rijen aandachtige luisteraars, waar het vooral een gezellig weerzien lijkt. Ook heeft Capp te maken met een volledig uitval van de stroomvoorziening, waarna een poging gedaan wordt om ‘Withershins’ zonder versterking te brengen. Gelukkig vindt iemand dan het losse stekkertje, en al snel sluit Wolcensmen af in stijl. Thief, het project van Dylan Neal (ex-Botanist), staat daarna op het programma met een DJ set (dat is dus Dylan Neal achter de draaitafel). Hij weet nog een leuk setje broeierige dark ambient te draaien, maar eigenlijk is het op dat punt mee achtergrondgeluid. Gezellig is het echter zeker.
Prophecy Festival 2024 Paul Verhagen Photography
Perchta @ Prophecy Festival 2024 Paul Verhagen Photography
Ook valt op hoe alles geprofessionaliseerd is op het terrein; meer sanitaire voorzieningen, betere duiding van parking en camping (en zomaar je auto ergens in sjossen is er echt niet meer bij). Prophecy is echter niet gegroeid qua aantallen bezoekers, en daarmee blijft de geest van het festival intact. Over geesten gesproken, het is een binnenkomer van jewelste als Tiroler black metallers Perchta het podium betreden. Met een hammered dulcimer, is het een spookachtige beleving van folkorische begeestering en snoeiharde, knagende black metal. De band vertelt bergverhalen, met een centrale rol voor Lady Perchta, oftewel Julia-Christin Casdorf in de gedaante van een angstaanjagende bergheks. En laten we wel wezen, haar intense vertolking van die rol zet live alleen maar kracht bij in een performance die al top is.
Er is ook een tweede podium aangelegd dit keer, wat vrij minimaal oogt, maar ruimte biedt aan een set bands die daar juist mee uit de voeten kunnen. Het uit Los Angeles afkomstige Thief, toch een beetje de Thou van Prophecy Fest dit jaar (Thou speelde meerdere shows op Roadburn 2022), speelt daar nu het album ‘Vespers’ en de mix van post-punk/post-metal met een industrial/urban atmosfeer doet het prima in deze hoek van de grot. Bij vlagen doet de band aan Godflesh denken, hoewel de mimiek van Dylan Neal weer een opvallend contrast biedt met de doorstomende, machinale klanken. Wat dat betreft is ook het geluid in de grot bewerkelijk, want het Duitse Eïs, met z’n nautische black metal, worstelt daarmee. Niet dat er minder enthousiasme van het publiek is, maar door de galm lijkt het geluid samen te pakken en alle nuance die op plaat te horen in het theatrale geluid vervliegt een daardoor.
Germ @ Prophecy Festival 2024 Paul Verhagen Photography
Valborg @ Prophecy Festival 2024 Paul Verhagen Photography
Germ heeft dat probleem niet, want de elektronische elementen doen het goed in deze ruimte en opener ‘Butterfly’ komt daardoor echt binnen. Hierbij heeft de band ook een zangeres ingeschakeld, die de oorspronkelijk dor Audrey Sylvain ingezongen delen vertolkt. Speels, emotief, maar daarna verliest de band snel de aandacht. De zang wordt door de drummer voor rekening genomen, maar lijkt vaak meer doelloos geschreeuw. Een goede reden om een frisse neus te halen alvorens Valborg van zich laat horen. Het trio maakt een vreemde doom/death combo, die ook wel iets post-punkigs heeft met z’n repetitieve elementen en in-your-face expressie. Het trekt veel publiek naar het kleine podium, wat veel zegt over de populariteit van de band, die ook in alles een modern voorkomen heeft dat past bij het progressieve, doch nooit overcomplexe geluid. Een verademing tussen de atmosferische klanken.
Solstice @ Prophecy Festival 2024 Paul Verhagen Photography
In the Woods… @ Prophecy Festival 2024 Paul Verhagen Photography
Ook Solstice valt onder die categorie met hun epische doom metal. De band uit het Verenigd Koninkrijk, onder leiding van oprichter Richard Walker, heeft dus met Dan Capp weer een nieuwe zanger (broer Mark Capp sloot een jaartje terug ook aan op de drums). Het is nog maar het zevende optreden, maar dat zou je niet zeggen. Het blijft wel lastig om te wennen aan een band die telkens anders klinkt dan op plaat (op de laatste release hoorden we zangeres Hagthorn, en het laatste album had Paul Thomas Kearns die taak nog). Capp is wat meer ingetogen en lyrisch, wat juist vaak goed past bij de golvende songs van Solstice. Nooit echt zoekt de band naar die epische pieken, en juist daarop werkt het goed. Daarmee blijft het wel allemaal wat medium, en dat is hetzelfde bij In The Woods…. De Noren hebben de wortels in de black metal, maar leunen nu meer op een gothic/proggy geluid zonder echt ergens potten te breken qua innovativiteit. Het enthousiasme is er wel, vooral bij de recent toegevoegde Bernt Fjellestad op vocalen, die overigens wel de uitstraling van een zingende cafébaas heeft op het podium. Het is allemaal gewoon goed, maar brengt je niet in vervoering en dat is soms een beetje het ding van Prophecy bands.
Fortíð @ Prophecy Festival 2024 Paul Verhagen Photography
Arthur Brown @ Prophecy Festival 2024 Paul Verhagen Photography
Na twee toffe shows op het kleinere podium, heeft IJslands black metal gezelschap Fortíð het iets moeilijker. Voor een scene die zo prat gaat op een unieke sfeer, houdt de band het wel heel simpel en het geluid valt ook nog een beetje weg door de vernauwing in de doorgang naar het podium. Ondertussen staat Arthur Brown’s band te soundchecken, dus dat helpt ook niet mee. Dat is jammer, want de complexe, over mythologie verhalende, klanken van de band zijn een uniek gerecht uit het verre noorden. Maar goed, dat is soms het lot van een band en op het hoofdpodium staat ook een man waar je niet tegenop kan: Arthur Brown. De 82-jarige showman vond een thuis bij Prophecy en is niet meer weg te slaan van het jaarlijkse festival. Hij oogt zeker telkens ouder en er is veel assistentie nodig om hem op het podium te begeleiden tijdens de aanzienlijk kortere set, maar als hij aan het zingen en dansen slaat valt er 40 jaar van z’n schouders. Natuurlijk met z’n brandende hoed op ‘Fire’, en de ene na de andere outfit volgt. Maar Arthur Brown is geen duistere metalhead, voor hem gaat het om een gekke wereld, waarin liefde de enige ware kracht is. Songs als ‘Voice of Love’ en ‘Time Captives’ geven daar expressie aan, en het is bij vlagen heel stil in de zaal tijdens de stillere songs. Telkens gevolgd door daverend applaus en bellenblaas in de grot, want Arthur Brown houdt van Prophecy Fest, maar die liefde krijgt hij in tienvoud terug.
Dan is het wachten op de slotact van vandaag. Triptykon mag namelijk een punt zetten achter avond één (of twee, als je de ‘Prophetic Overture’ meetelt). En dat is eigenlijk voorbij het hoogtepunt, want nergens kan de monolitische muziek van het viertal tippen aan de energie van Arthur Brown. Zeker, Vanja Slajh teistert haar bas alsof ze een hekel aan het instrument heeft, en V. Santura doet veel draagwerk van de set met overtuiging, maar de inspiratie mist een beetje. Tom Gabriel Fischer, oftewel Tom G. Warrior, laat gelukkig een paar goede UGH!’s horen, maar laat veel van de zanglijnen aan Santura. De set leunt ook op een reeks Celtic Frost songs, met wat ander werk er doorheen. Het is vooral ‘Into The Pandemoneum’ overigens, wat we te horen krijgen. Gelukkig is Triptykon in de tweede versnelling nog steeds beter als vele anderen, maar zoals wel vaker is gebleken op Prophecy Fest is de headliner niet de hoofdact van de avond.
Om dag 1 dan even samen te vatten, we hebben een brede lezing bands die vooral een goede sfeer neer kunnen zetten gehoord. Uitschieters daargelaten, is het muziek om in weg te zakken als op zo’n luie bank. Muziek die op plaat hetzelfde doet als live en dan mogen we zeker stellen dat Arthur Brown alswel als Perchta uitschieters heten op een dag met een consistente stroom kwaliteit.
Triptykon @ Prophecy Festival 2024 Paul Verhagen Photography
Vibe & Crowd @ Prophecy Festival 2024 Paul Verhagen Photography
Vibe & Crowd @ Prophecy Festival 2024 Paul Verhagen Photography
Thief @ Prophecy Festival 2024 Paul Verhagen Photography
Perchta @ Prophecy Festival 2024 Paul Verhagen Photography
Eis @ Prophecy Festival 2024 Paul Verhagen Photography
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.