Terror op Persistence Tour, foto Rob Sneltjes
Insanity Alert op Persistence Tour, foto Rob Sneltjes
Een helse storm woedde door het land een dag eerder. Het dak ging eraf op diverse plekken in het land, maar TivoliVredenburg bleef gelukkig ongedeerd. Niet voor lang echter, want op de vrijdagavond woedt de hardcore-tornado genaamd EMP Persistence Tour door Utrecht. Een volle Ronda om te verpulveren met een perfecte package van jonge honden en oude helden. Het is een mondvol aan bands, van Hatebreed en Madball tot Terror en Born From Pain. Of wat dacht je van jongelingen als Power Trip, Broken Teeth en Insanity Alert? Genieten geblazen met deze zeven bands.
Tekst: Merijn Siben, fotografie: Rob Sneltjes
Run to the pit, mosh for your life!
De zaal is maar halfvol wanneer Insanity Alert aantreedt, maar deze thrashers uit Tirol weten daar wel raad mee. Altijd garant voor een cross-overfestijn, of ze nu voor tien, honderd of duizend man staan. Pijlsnelle thrash afgewisseld met midtempo riffsecties om de nekspieren even te laten bijkomen. Het is een stijl die compleet tot zijn recht komt op de planken. Met de aanstekelijke capriolen, absurdistische teksten en maffe voorwerpen raast zanger Heavy Kevy/Kevin Stout het podium over. Veel speelplezier typeert nummers als Confessions of a Crabman en Metal Punx Never Die, moeiteloos de zaal in geschoten door de band. Ook hun versie van Iron Maiden’s Run to the Hills (Run to the Pit) ontbreekt niet op het einde. Mosh for you liiiife!
Insanity Alert op Persistence Tour, foto Rob Sneltjes
Born From Pain op Persistence Tour, foto Rob Sneltjes
Broken Teeth laat er vervolgens geen gras over groeien. Na een dikke groove ramt de vlotte hardcore erop los. Briesend en blaffend ijsbeert frontman Dale Graham over het podium. Gepaard met een woeste blik is hij een imposante doch norse verschijning, die daardoor wat uit de toon valt bij de rest van de band. De gitaristen lijken zich namelijk prima te vermaken wanneer ze breakdown na breakdown op elkaar stapelen en een uiterst lomp geheel teweegbrengen. Inmiddels is de moshpit flink aangedikt en komt het enthousiasme van het publiek aardig op gang. Een prima optreden, dat desondanks niet continu blijft boeien.
Twintig jaar Born From Pain
De Limburgse hardcorehelden van Born From Pain zijn alweer twintig jaar jong. Geen betere plek voor een jubileum dan op de Persistence Tour. Op openingsnummer Death and Glory wordt er nog wat ingetogen gereageerd maar wanneer de allesverpletterende groove van Rise or Die wordt ingezet is er geen weg meer terug. Opperbrulboei Rob Franssen laat al gauw zien dat hij naast zijn rauwe strot ook een charismatische aanwezigheid is. Vrolijk paraderend op het podium en zonder moeite de moshpit in gang zettend. Of het nu het gloednieuwe Rebirth is of ouder werk als The New Hate en Stop at Nothing: met zichtbaar plezier en enthousiasme wordt de set gepresenteerd. Nog eens twintig jaar is geen slecht idee.
Born From Pain op Persistence Tour, foto Rob Sneltjes
Power Trip op Persistence Tour, foto Rob Sneltjes
Power Trip op Persistence Tour, foto Rob Sneltjes
Voor ondergetekende kwam Power Trip bijna uit het niets aanzetten. Dat nummer 12 uit de NMTH albumjaarlijst van hun hand is trok de aandacht. En dus, een luisterbeurt van Nightmare Logic begin dit jaar later en het is duidelijk: Power Trip heeft een van de beste thrashplaten van het jaar uitgebracht. De vraag doemt dan wel op: hoe brengen ze het er live vanaf, zo tussen enkele hardcoregrootheden? Simpel, door hun cross-over thrash met veel venijn en een grauwe sfeer over te brengen. Ze spelen dan ook op een tactisch tijdstip waar de maagjes gevuld zijn en biertjes de keel in glijden als zoete koek. De bas staat ietwat hoog, maar toch draagt het bij aan de ruwheid. Riley Gale springt verwilderd in het rond terwijl hij door de microfoon blèrt. Veelvuldig maakt hij contact met de aanwezigen. De rest van de band blinkt uit in de aanstekelijke riffs. Het is pure metal vakkundig ontworpen om op te headbangen. Van meezingers als Executioner’s Tax (Swing of the Axe) of Suffer No Fool tot een thrash-lekkernij als Manifest Decimation; als deze Texanen de kwaliteit volhouden, gaan we nog heel veel van ze horen.
Terror op Persistence Tour, foto Rob Sneltjes
“I see no fucking security” – Scott Vogel van Terror
Het is bij Terror dat de avond op standje escalatie gaat. Deze aanslag op het gehoor is een amalgaam aan bodemloos speelplezier, losgeslagen fans en een strakke liveshow. Met een dikke sound, tempowisselingen te over en stampende breakdowns laten ze de hardcore uit Los Angeles massaal op de Ronda los. De moshpit die bijna de gehele vloer in beslag neemt wordt dikwijls opgeleukt met stagedivers. ‘’I see no fucking security’, zegt charisma-overdosis Scott Vogel. De uiterst sympathieke zanger bedankt alles en iedereen, van de aanwezige punkers en metalfanaten, de bands waarmee ze spelen tot aan de enthousiaste fans die hier en daar een couplet meezingen. Het is een masterclass in optreden; interactief, energiek en verwelkomend met een breed oeuvre aan nekbrekende songs als kers op de taart. Een dikke kluif aan Madball en Hatebreed willen ze dit nog overtreffen.
Madball op Persistence Tour, foto Rob Sneltjes
Aanvankelijk lijken de old schoolers van Madball hier dan ook nadeel van te ondervinden. De uitputtingsslag van Terror lijkt aanvankelijk de publieksparticipatie deels uitgeblust te hebben. Verre van uitgeblust is de klassieke hardcore van deze New Yorkers. Oudjes als Smell the Bacon en Can’t Stop Won’t Stop hebben weinig aan kracht ingeboet en zijn vanavond voorzien van een helder geluid. Het Persistence-publiek blijkt even later slechts een adempauze te hebben genomen, want met hard werken en overtuigingskracht weet ook Madball de aanwezigen los te schudden. Niet zo gek ook, want met een klassieker als Hardcore Still Lives is stilstaan geen optie. En hiermee is de feestelijke sfeer dan ook verre van doodgeslagen.
Persistence Tour, foto Rob Sneltjes
Hatebreed op Persistence Tour, foto Rob Sneltjes
Hatebreed sluit af met regelrechte hardcore-hits
Na zoveel goede bands vergeet je bijna dat Hatebreed de avond komt afsluiten. Het is een show die deels in het teken staat van de eerste twee albums Satisfaction is the Death of Desire en Perseverance. Een feest der herkenning voor fans waarin Hatebreed doet waar ze goed in zijn, niets meer en niets minder. De vernuftig gebrachte metal en hardcore heeft niet veel nodig om het publiek op gang te brengen, want naast klassiek materiaal als Before Dishonor, Severed of Driven By Suffering zijn zij uiterst bedreven in het schrijven van regelrechte hardcore-hits. Of het nu gaat om Destroy Everything of Live For This; het zijn songs bol van inspirerende teksten en moeiteloos mee te brullen refreinen. De beveiliging is opvallend strenger bij deze hoofdact en stagedivers worden vlot verzocht van het podium af te springen. Het leidt tot amusante situaties waarbij recalcitrante fans zich dikwijls losrukken en niets aantrekken van het vriendelijke verzoek. Een sterke set later en Hatebreed sluit uiteraard af met I Will Be Heard, dat de bezoekers vermoeid maar uitzonderlijk tevreden achterlaat.
Hatebreed op Persistence Tour, foto Rob Sneltjes
En zo geschiedde, opnieuw een editie voorbij. Op alle mogelijke wijzen was ook deze Persistence Tour weer een fantastisch feest. Een verbroederend hardcorefestijn in een volle zaal dankzij goede bands, een dikke sound en een mix van old school en new school. Hardcore leeft nog steeds, en hoe.
Meer foto’s van Rob Sneltjes op robsneltjes.nl en in de galerij hieronder:
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.