Papa Roach ontbloot vervaarlijk grommend de tanden in 013

Papa Roach in 013, foto Rob Sneltjes

Helaas geen Frank Carter vanavond als support. De frontman heeft tijd nodig voor zichzelf en zijn familie. Goed dat muzikanten, die toch een erg geleid leventje leiden, even kiezen voor zichzelf. Heel belangrijk. We weten allemaal wat er met Chester is gebeurd. Jammer voor de fans maar gelukkig willen de nationale metalcore-helden van The Charm The Fury het weekend graag flink in gang trappen.

Tekst: Lodewijk Hoebens, fotografie: Rob Sneltjes

013 <3 Papa Roach, foto Rob Sneltjes

The Charm The Fury in 013, foto Rob Sneltjes

THE CHARM THE FURY
Sinds Baroeg Open Air 2013 heb ik de Amsterdamse band meerdere malen aan het werk gezien, zoals op Graspop nog afgelopen zomer. Elke keer als je ze ziet spelen, weten ze meer te overtuigen. Internationale erkenning zal daar zeker mee te maken hebben. Frontvrouw Caroline weet precies hoe ze het publiek mee moet krijgen en al snel beginnen de moshpits, circlepits en zelfs een wall of death hun plek te vinden in 013. “Wakker worden!” Natuurlijk zetten zij en haar band daar wel wat tegenover, vooral veel werk van het meest recente album the Sick, Dumb & Happy. Technisch oogt het allemaal tiptop vol flamboyante rockposes. “What’s up Tilburg?”

Het podium heeft door de vele versterkers een knusse sfeer gekregen. Caroline gaat op de monitors staan en wisselt feilloos van grunts naar cleane vocalen. The Future Need Us Not gooit het tempo aardig omhoog. Het publiek blijft in de greep van de band, dat laat zien de support-status ondertussen wel ontgroeid te zijn. Een drumsolo en een vleugje Metallica wakkeren het enthousiasme aan. De twee gitaristen wisselen elkaar af als Kirk en James terwijl de bass zorgt dat we met met onze vuisten blijven pompen. Niet iedereen gaat mee, omdat men natuurlijk nog wel energie nodig heeft voor Papa Roach. Eigen anthem en afsluiter Carte Blanche van het debuut kan uiteraard wel rekenen op massaal applaus.

The Charm The Fury in 013, foto Rob Sneltjes

Papa Roach in 013, foto Rob Sneltjes

013 <3 Papa Roach, foto Rob Sneltjes

PAPA ROACH
Na een half uurtje zit het uiterst dankbare werk van The Charm The Fury er op en horen we Drowning Pool, Stone Sour en Disturbed om in de nu-metalvibe te komen. Het diverse publiek, uiteenlopend van oldschool 90s metalheads tot een hoop jeugd, is er klaar voor. Papa Roach gaat alweer bijna een kwart eeuw mee, maar in tegenstelling tot een hoop genregenoten blijven ze zichzelf heruitvinden. Met vallen en opstaan, inclusief heel wat persoonlijk leed, is de band alleen maar sterker geworden en blijven ze zich nog steeds bewijzen. Zo heeft charmeur Jacoby Shaddix zanglessen genomen, wat goed uitpakt op laatste album Crooked Teeth. Muzikaal weten ze de ouwe sound te mixen zonder gedateerd te klinken.

Zelf zijn de Californische rockers overtuigd van hun eigen kunnen, anders speel je niet zeven nummers van de nieuwe plaat. Het zijn dan ook wel stuk voor stuk sterke songs. Na een stevig Pharaohe Monch intro, “Simon says get the fuck up” beginnen ze met de beukende titeltrack van Crooked Teeth. Born For Greatness krijgt net als de demotrack Geronimo extra drums mee, wat aanstekelijk werkt bij het uitzinnige publiek. Oud of nieuw werk, het maakt niet uit, alles wordt luidkeels meegezongen. Bovendien staat er een cameraman op het podium, om een videoclip te schieten voor Born For Greatness. Iedereen wil vervolgens wel even in beeld komen.

Papa Roach in 013, foto Rob Sneltjes

Publieksfavoriet Getting Away With Murder en Between Angels And Insects van doorbraakalbum Infest zijn eerder verantwoordelijk voor de hysterie, maar Papa Roach raast door met She Loves Me Not. “Any old school fans?” Die zijn er zat maar halverwege de set wordt het gaspedaal toch even losgelaten. Scars is er voor alle koppeltjes in de zaal. Nieuweling Periscope en Gravity van vorige plaat F.E.A.R. zijn eigenlijk duetten, maar Jacoby weet er vocaal in zijn eentje prima uit te komen. “Where are those lighters?” Met een sjaaltje om de nek laten de stembanden hem niet in de steek. Momentum bouwt hij op met een gezellige cover van Blur’s Song 2. On stage is er ook genoeg plezier. De zanger deelt even een boks uit aan gitarist Jerry, maakt een babbeltje met de drummer en brengt een mooie ode aan Chester Bennington met de song Forever, gevolgd door een stukje In The End. Jacoby werpt nog een lifeline toe. “Chester and I shared the same struggles like addiction and a dark past. Don’t be quiet about it, ask for help. Now in the name of life let’s have a good time.”

Papa Roach in 013, foto Rob Sneltjes

Nieuw materiaal als American Dreams, Traumatic en Help zetten het feestje verder. De drie songs laten iedere keer een andere Papa Roach horen. Toch klinkt het voor de fans vertrouwd. De band heeft na de nu-metal-periode regelmatig geëxperimenteerd en kan tegenwoordig tappen uit verschillende muzikale vaatjes. Mede dankzij de energieke manifestatie van Jacoby zien we een door de wol geverfde band aan het werk, die geniet van haar fans. Het gevoel is volledig wederzijds. De frontman zorgt na het daverende Dead Cell voor een wall of death en loopt vervolgens als Mozes door het publiek.

Eenmaal ingesloten breekt Last Resort los, klimt hij op de mensen en surft als een blood brother terug naar het podium. “Take me back to the stage, we got more for you!” …To Be Loved is voor velen de gewenste afsluiter. Het is eigenlijk ook het enige wat Jacoby wenst: Liefde. Niet alleen van de fans maar gewoon in de wereld. Iedereen heeft al genoeg sores, waarom dan nog zo veel misère in de wereld. Gelukkig helpt Papa Roach mee aan een betere wereld door muziek te bieden waarin velen nog altijd troost kunnen vinden.