Op Vicefest in De Oosterpoort doet iedereen gewoon mee

The Vices in De Oosterpoort, foto Floris Duijn

Wat doe je als je in het voorjaar gebombardeerd wordt tot 3FM talent, maar je kan vervolgens geen show spelen omdat er geen shows meer zijn? Simpel dachten The Vices: je neemt een handjevol bevriende bands en je organiseert gewoon je eigen feestje. Dat noodzaak leidt tot unieke oplossingen blijkt ook ditmaal weer tijdens de eerste editie van Vicefest. In plaats van een bescheiden show ergens in een achteraf zaaltje, pakken de Groningers meteen flink uit in de grote zaal van De Oosterpoort. Samen met Mind Fuji, FFOOSS, Queen’s Pleasure en de prettig gestoorde presentator Felix Vice toveren ze deze zaal om tot een soort rock-‘n-roll congres.

The Vices in De Oosterpoort, foto Floris Duijn

Tekst: Wybren Nauta / Fotografie: Floris Duijn

Elke maatregel is getroffen om gepaste afstand te garanderen, van stewards die je naar je plek escorteren tot een klein legertje serveerders die tastend in de duisternis proberen alle bestellingen bij iedereen langs te brengen. Zo luxe is rock-‘n-roll nog niet eerder geweest. Het geheel heeft ook meer weg van een soort theatershow dan een bandjesavond. Alle acts wisselen elkaar af in een soort doorlopende revueshow waarbij elk band ongeveer een half uurtje heeft om zichzelf te presenteren en vervolgens snel wordt vervangen door de volgende.

MIND FUJI en FFOOSS
Op een avond die grotendeels bepaald wordt door gierende gitaren, zorgt Mind Fuji voor een afwijkende aftrap. Met een eclectische mix van triphop, neo-soul en indietronica spelen ze zowel stemmige popsongs als groovende electro. Het geheime wapen van de band is het stemgeluid van zangeres Mila Meijer die met de kracht van een orkaan haar vocalen over de zaal heen laat razen alsof ze het afgelopen half jaar elke zucht adem in haar longen heeft opgespaard. Een indrukwekkende vertoning, maar tegen de tijd dat hun soulvolle pop je een beetje opwarmt, moeten ze het podium alweer ruimen voor FFOOSS die een hele andere storm oprakelen. Met een simpele, maar o zo effectieve formule maakt het drietal een soort speelse garagerock die bij vlagen doet denken aan wijlen Jay Reatard. Ze hebben diezelfde onbevangen energie die je vaak zag bij de jonge aanwas van Burger Records, zeker op nummers als Riesbodies. Het is in ieder geval muziek die uitnodigt tot springen, stuiteren en moshen. Dat gaat nogal lastig vanuit je aangewezen stoel, maar waar een wil is, is een weg. Binnen no time klotsen er krukken tegen elkaar aan en veren de stugge zetels van De Oosterpoort krakend mee met met de gruizige garagerock.

Queen’s Pleasure in De Oosterpoort, foto Floris Duijn

QUEEN’S PLESURE
Door de korte wissels blijft de vaart er vanavond lekker in zitten; zodra FFOOSS is uitgeraasd neemt Queen’s Pleasure het momentum gewoon over. Ze spelen een soort zwaardere variant op Brit rock die ergens tussen nieuwere bands als Fontaines DC en het meer nineties geluid van een band als Blur ligt, allemaal wel voorzien van een dikke bak distortion. De nummers zijn allemaal redelijk rechtdoorzee, maar vinden hun kracht ook in eenvoud. Geen ellendig lange gitaarsolo’s of kunstjes, gewoon een pakkende melodie, een tekst met een knipoog en een flinke bak herrie. Hoogtepunt is wel de afsluiter Sitter die als een heerlijke fuzzy uitwerking van britpop even catchy als onstuimig klinkt. Zeker de ironie van het refrein “You don’t wanna be a sitter” gaat niet verloren in een zaal mensen die comfortabel weggezakt zitten in hun fauteuils.

The Vices in De Oosterpoort, foto Floris Duijn

THE VICES
Tussen de nummers door duikt presentator Felix op om de indrukwekkend korte ombouwtijd tussen de acts op te vullen. Waar dat in het begin nog met een flinke hoeveelheid slap geouwehoer gebeurt, ziet hij er naarmate de tijd vordert steeds meer gehavend uit: kleding begint los te raken en zijn woorden verworden steeds meer tot een onsamenhangende brij tot hij bij uiteindelijk lallend in zijn onderbroek door de zaal paradeert met een stel bekkens. De enige manier om dat nog op te volgen is natuurlijk door The Vices zelf. Ook zij zijn niet wars van een flinke dosis Brit rock, hoewel ze ook wel een tik mee hebben gekregen van het typische fuzzy West Coast geluid. Verder gewapend met een orgeltje en wat zwoele surfrock blaast dit viertal de zomer voor een klein uurtje nog wat extra leven in. Met name de invloed van de Arctic Monkeys lijkt op een nummer als Boy onvermijdbaar. Maar anders dan Alex Turner die op de leeftijd van Floris en zijn mannen als een zoutzak op het podium stond, hebben de heren een gelikte podiumpresentatie. Met een speelse en onstuitbare energie doen ze meer denken aan bands als The Hives. Zo weten ze tegen het eind toch nog wat mensen uit hun stoelen mee te voeren en aan het dansen te krijgen, totdat ze weer vriendelijk verzocht worden te gaan zitten door een stewards. Het blijft een spanningsveld op een avond als deze tussen jeugdige energie en enthousiasme op het podium en de noodzaak van de huidige maatregelen. Meezingers waarop niemand meezingt en mokerharde muziek zonder moshpits is natuurlijk niet hetzelfde, maar al met al is de eerste editie van Vicefest uitermate geslaagd, juist omdat iedereen gewoon meedoet.