Dool bij Prophecy Fest 2021, foto Sven Paul
Eis bij Prophecy Fest 2021, foto Carsten Brand
Het weer zit alleszins mee tijdens deze verjaardagseditie van Prophecy Fest. Nu merk je daar niet zoveel van in een grot, maar het kan in het Höhnetal fris zijn in de ochtenden. Het gaat er gemoedelijk aan toe op het festival dus afgezien van wat foute schlager op de camping rond een uur of negen in de ochtend, is het rustig. Prima, want dan zijn we helemaal klaar voor de tweede dag van Prophecy Fest.
Lees hier deel 1 van het verslag van Prophecy Fest in de grot vlakbij het Duitse Balve.
Tekst: Guido Segers
De tweede festivaldag van Prophecy Fest begint wat later in verband met het cancelen van Belgische Fvnerals en daarom gaat het programma een goed uur later van start met de duistere popmuziek van Spiritual Front. Het trio (dat schijnt dus te wisselen) speelt mijmerende songs, met een bepaalde pessimistische gelaagdheid erin. Qua genre zijn ze lastig om echt in in een hoekje te proppen, maar zelf noemen ze het ‘suïcide pop’. Allemaal een beetje melodramatisch, maar dat is ook precies hoe ze klinken. Met de laatste plaat Amour Braque al bijna vier jaar oud, is het een show om de band te ontdoen van het stof. Dat lukt de Italianen aardig en op het einde van de set wordt er duchtig meegeklapt.
Die warme receptie is sowieso kenmerkend voor Prophecy Fest en ook nadrukkelijk voelbaar bij black metallers Eis. De band nam in 2019 pauze, maar komt nu weer in actie met hun eigen stijl, die bijzonder veel steunt op melodische metal en niet op blast beats en tremolo riffs in de traditionele Noorse stijl. Het is muziek die bijzonder atmosferisch voelt, maar ook niet echt een deuk in een pakje boter weet te slaan. Je voelt de warmte tussen band en publiek echter, en gezien de naam van de band en de stijl is dat bijzonder. We stomen dan maar snel door met E-L-R, een Zwitsers trio dat sludgy post-metal speelt. Ze speelden met Amenra en dat zegt misschien wel genoeg over het soort compromisloze overgave dat in de vorm van een bak herrie over je uitgestort wordt een uur lang. Een vleug psychedelisch, een dikke muur geluid, veel reverb, precies het geluid wat de grot helemaal volstouwt. Het past gewoon en heeft een hypnotisch effect. Dit mag een hoogtepuntje heten.
E-L-R bij Prophecy Fest 2021, foto Carsten Brand
Klimt 1918 heeft pech; hun shoegaze/postrock combi valt een beetje in het niet, ingeklemd tussen E-L-R en Dordeduh (ja, nog een keer vandaag, maar daar zo meer over). Het is te fragiel en zacht na het gitaargeweld en daarmee doe je geen recht aan de complexe materie van de Romeinen. De gevoelige zang verdrinkt bij vlagen ook in de galm. Hoewel de band z’n stem vindt, helpt het niet dat Dordeduh hen opvolgt met een set huidig werk waar de vonken vanaf spatten. Waar de eerste set een natuurkracht was, voelt de tweede als de expressie van passie. Meerdere nummers van recente plaat Har komen langs, wat ook een bijzonder mooi werk is. Klimt 1918 wordt daarmee de vergeten act van de dag.
Deine Lakaien bij Prophecy Fest 2021, foto Carsten Brand
Ons eigen Dool doet daar nog een schepje bovenop. Er staat een uitstekende band op het podium, maar ook een die hongerig is naar het podium. Die honger is wederzijds, want loepzuiver is het niet altijd (met name op zang zit het er wel eens naast). Maar dat verandert in de loop van de set. Tijdens de cover Love Like Blood en Oweynagat is wat de band doet on-point en de interactie met het publiek bereikt z’n crescendo. Misschien was daarmee Dool ook wel het hoogtepunt van Prophecy Fest; de grot was nog niet eerder zo dichtbevolkt.
Deine Lakeien is in de setting van vandaag letterlijk Ernst Horn op een vleugel die werkelijk het hele podium lijkt te vullen en Alexander Veljanov op zang. Hun neo-klassieke muziek – die een belangrijke rol in nam in de dark wave/goth scene – is een uniek fenomeen, maar vandaag horen we vooral veel jaren tachtig hitjes. En… dat gaat er in als koek. Uiteraard krijgt het een muzikaal fantastische make over, maar het blijft redelijk braaf. Toch blijdschap alom, want de vermoeidheid lijkt toe te slaan. Dan is het nog even wegdromen bij Markus Stock’s Empyrium, wat een bloemlezing uit eigen werk ten gehore brengt als afsluiter van het festival. Ze zijn eigenlijk vaste afsluiter van het festival, want geen Prophecy Fest zonder deze band. De folk met een metal randje doet het goed in de grot en laat het sprookje nog net iets langer duren voor we weer een punt mogen zetten achter deze editie. Over twee jaar weer.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.