Metalcore leeft: de Australische invasie van Northlane en Polaris in Patronaat

Northlane in Patronaat, foto: Denise Janssens

Void of Vision in Patronaat, foto: Denise Janssens

Zo rond de tweede helft van de 00’s sprongen metalcorebands als paddestoelen uit de grond. Killswitch Engage, Shadows Fall, God Forbid, Chimaira, Trivium, Bullet For My Valentine…na een paar jaren hoogtij werd het genre echter al gauw afgeschreven als een tijdelijke trend, dankzij een volledige verzadiging in de metalscene. Maar toch, zoals het bij veel metalgenres voorkomt, heeft ook metalcore op geniepige wijze de laatste jaren weer een gestage opmars gemaakt. Zo zijn bands als Parkway Drive of Architects gepromoveerd tot AFAS Live, trekken August Burns Red en Killswitch nog steeds volle Melkweg-zalen en gaan nieuwelingen als Betraying the Martyrs ook goed bezig. En getuige een Australische invasie op deze dinsdagavond in Haarlem met Northlane, Polaris en Void of Vision op het programma lijkt metalcore verreweg van dood.

Tekst: Merijn Siben / Fotografie: Denise Janssens

Void of Vision
Als Void of Vision voor het eerst aantreedt zit er al behoorlijk wat pit in. Een goede oppepper om mee op te warmen, met rondvliegende frontman Jack Bergin als aanvoerder, die zijn soms wat overslaande scream hiermee weet te compenseren. De metalcore van de band is weinig grensverleggend, maar blinkt wel uit in inventieve riffjes en heerlijke grooves, waardoor een tros toeschouwers hun hand er niet voor omdraait een cirkelpit te starten. Hoewel oerdegelijk en lekker hakkend, zijn de sporadische zuivere vocalen van gitarist James McKendrick het voornaamste struikelblok. Cleans zijn natuurlijk een dingetje bij metalcore, maar als je geen krachtige stem hebt, voegt het weinig toe. Nee, Void of Vision slik je het beste als ze gewoon keihard grooven, met tactische breakdowns, vlotte tempo’s en springerige gitaarloopjes. Oerdegelijke opener.

Void of Vision in Patronaat, foto: Denise Janssens

Polaris in Patronaat, foto: Denise Janssens

Polaris in Patronaat, foto: Denise Janssens

Polaris
Het is duidelijk dat Polaris samen met Northlane de grootste publiekstrekkers zijn. En dat is bijzonder, want de band uit Sydney heeft pas een debuutalbum uit 2017 op zak, genaamd The Mortal Coil, die in thuisland Australië genomineerd werd voor een ARIA Award. Met dit optreden raakt het hek toch echt van de dam, want al gauw geeft goedlachse frontman Jamie Hails aan dat er best gecrowdsurft mag worden bij de track Hypermania. De metalcore is van een aangenaam springerige kwaliteit, heerlijk ritmisch en met hier en daar wat ludieke uitstapjes. Hakken doet het natuurlijk, maar qua refreinen weet Polaris verrassend veel gevoel te herbergen, met zuivere zang en fraaie melodielijnen om het geheel in te kleuren. Nieuwe single Masochist laat op zijn beurt een wat gelikter geluid horen, maar het is desondanks een fijne voorbode van de tweede plaat. Zelfs het afsluitende Lucid wordt meegezongen door het publiek, wat duidelijk maakt dat we ongetwijfeld meer zullen horen van deze sympathieke Aussies binnen de metalcore contreien. Misschien zelfs daarbuiten.

Northlane
Hoewel het al goed toeven was bij de twee openingsacts, walst Northlane er op geheel brute wijze nog eens overheen. Man, met al zoveel ziekelijke breakdowns en grooveriffjes rondgestrooid gooit de band er een flinke schep peper en zout bovenop. Afgebakend in schemerig licht en met een retestrakke sound is het aanzicht dan ook bijzonder beklijvend. Qua techniek klinkt de band minder divers dan Polaris, maar ze weten dit ruimschoots recht te trekken met dusdanig mokerharde riffs dat er geen haan naar kraait. Met synthesizer foefjes en snufjes hier en daar, voegt Northlane een aardig industrial tintje toe, niet verkeerd. Maar het blijven met name toch de monsterlijke breakdowns die je de adem wegnemen, zoals bij de vurige opener Talking Heads, Rot of Jinn. Frontman Marcus Bridge is wellicht spaarzaam met zijn woorden, maar hij weet alleen al met zijn gesilhouetteerde gestalte het publiek op te fokken, en helpt meermaals een crowdsurfende fan het podium op. 4D is een verrassend uitstapje, het soort uptempo rocker die zo op Meteora van Linkin Park had kunnen staan, waar Bridge laat zien dat hij over flink wat uithalen beschikt. Maar het hoogtepunt van de set is nog wel Bloodline, dat eerst met een haast hiphopachtige drumbeat en spaarzame cleans begint, maar eindigt in zo’n explosieve riff dat de gehele zaal even met open mond achterblijft.

Northlane in Patronaat, foto: Denise Janssens

Een toegift en een heel fijn avondje later moet het geconcludeerd worden: metalcore is springlevend. Na de totale verzadiging van 10 jaar geleden heeft er een hergeboorte plaatsgevonden, met een reeks nieuwe en oude bands die goede zaken doen. En dit is niet alleen te zien bij bands als Parkway Drive, Architects of Killswitch Engage, maar ook bij avonden zoals dit, goed bezocht, met een gretig publiek en een drietal uiterst lompe bands.