Mens versus machine tijdens een onmenselijk strakke Muse in het Goffertpark

Al lange tijd geleden is Muse ontpopt tot een van de grootheden van de rock. En met recht ook, want het Britse drietal schotelt sinds het debuut Showbiz een kenmerkende mix van prog, spacerock en altrock voor. Soms technisch en complex, soms pakkend en dansbaar. Maar altijd doordrenkt in die grandioze stem en het meesterlijke gitaarwerk van Matt Bellamy, de soepele bas van Chris Wolstenholme en het machinale drumwerk van Dominic Howard. Met het recent uitgebrachte Simulation Theory is de aankleding dan ook in de stijl van de cover, met futuristische neonstroken en felle lichten, om het publiek mee te voeren in de ervaring die Muse heet.    

Tekst: Merijn Siben // Fotografie: Rick de Visser

En een ervaring is het, want Muse staat bekend om hun livereputatie, gekenmerkt door een haast onmenselijke strakheid en een artistieke show. En dat is vandaag ook niet anders. Geïnspireerd door hun achtste telg Simulation Theory creëert Muse een uit neon opgetrokken wereld, de overlevering van de mens aan artificiële intelligentie en de komst van androïde levensvormen illustrerend. Openers Algorithm en Pressure ademen dan ook een dystopische atmosfeer uit, met statisch stampend blaasorkest dat het podium opmarcheert. Vanaf dat punt neemt de show alleen maar grotere proporties aan, zoals bij het harde Break It To Me, met figuranten gekleed in chemsuits die verticaal over het grandioze scherm wandelen.

Bij Propaganda marcheren er haast militaristische figuranten het podium op, bewapend met rookmachines. Het is een eigenaardig, maar desondanks aangenaam marcherend deuntje. Het populaire Uprising wordt verder luidruchtig meegezongen, maar deze staat toch wel wat haaks op een nummer als Plug In, Baby. Laatstgenoemde is namelijk een oude klassieker, die toch wel een barst aanbrengt in de setlistkeuze. Want hoewel ook nieuwe albums over wat toffe Muse-nummers beschikken, maakt een pompende hardrocker als dit korte metten met nieuw werk qua energie en gedenkwaardigheid. Wat volgt is dan ook een wisselvallige setlist die soms bestaat uit knallers als Supermassive Blackhole of Time Is Running Out, vervolgens weer uit rustpuntjes als Dig Down die de aandacht toch doen verslappen.

Maar ondanks het gebrek aan hardhitters van weleer zoals Bliss of Butterflies and Hurricanes, blijft de songkeuze het enige smetje op het felgekleurde blazoen. Lightsabers, cyborgs, confetti, kleurrijke visuals…alles wordt uit de kast gehaald om een ontzettend immersieve ervaring mee te geven, of je nu vooraan of achteraan staat. En dit wordt natuurlijk kaarsrecht overeind gehouden door de prestatie van de band zelf, onmenselijk strak en foutloos. Om het artificiële thema nog meer kracht bij te zetten, wordt de live performance op indrukwekkende wijze met de visuals ingemengd. Verder worden stomende krakers als Stockholm Syndrome en New Born misschien gedegradeerd tot onderdeel van een medley, maar eveneens geconcludeerd door de rigoureus vlammende beukriff van Deftones’ klassieker Headup.

Hoe dan ook, maakt Muse hun onomstotelijke livereputatie waar. Strak spel van het drietal en onmogelijk mooi gecreëerde visuals van het productieteam. Hoewel de songkeuze wat wisselvallig was, is de show alleen al elke euro dubbel en dwars waard. En wanneer het epische Knights of Cydonia eindigt, met een enorme Xenomorph op de achtergrond, kan het niet anders dat dit optreden nog lang in het geheugen gegrifd blijft. Zelfs bij een verstokte Absolution/Origin of Symmetry-fanaat als ondergetekende.

---

Bekijk hier de uitgebreide fotoserie van fotograaf Rick de Visser

---