Woeste wateren in de maalstroom van Monomyth in EKKO

Monomyth, foto Roy Wolters

Het gaat gestaag met de discografie van Monomyth. Sinds 2011 werkt de band zich meer en meer omhoog, met drie albums in een korte tijd. Maar met vierde langspeler Orbis Quadrantis cementeert de band zich nog meer tot een van de spannendste rockbands van Nederland. Een muzikale reis over de zee, verpakt in een smeltkroes van stonerrock, spacerock en krautrock. Daarom staat het optreden in de EKKO, op een frisse vrijdagavond 4 oktober, geheel in het teken van de albumrelease. Met het Gentse Future Old People Are Wizards op het programma en een bijna uitverkochte zaal, belooft het heel wat goeds.

Tekst: Merijn Siben / Fotografie: Roy Wolters

Future Old People Are Wizards, foto Roy Wolters

FUTURE OLD PEOPLE ARE WIZARDS
Als je halverwege de set de zaal binnenkomt, is het muzikale amalgaam van Future Old People Are Wizards al meteen moeilijk behapbaar. Een bijzondere mix van stijlen, door de band zelf als adult oriented rock omschreven, maar met Bon Jovi of Def Leppard hebben we hier niet te maken. Progrock, jazz, noiserock… Het is slechts een greep uit het muzikale amalgaam. De gefliptheid zelve, hier en daar met aritmische slagpartijen, progriffs en tempowisselingen. Maar gaandeweg valt het kwartje en steekt de muziek van Future Old People Are Wizards zeer goed in elkaar. Hierbij is de invulling van toetsenist Nele De Gussem de grootste troef, het geheel verrijkend met diverse elektro en ambient invloeden. Future Old People Are Wizards vereist wat van je aandacht en concentratie, maar interessant en eigenzinnig zijn de Gentse heren zeker.

Future Old People Are Wizards, foto Roy Wolters

Monomyth, foto Roy Wolters

MONOMYTH
Hard werkend, zo kun je Monomyth zonder meer omschrijven. Want sinds het zelfgetitelde debuutalbum uit 2013 ploft er gemiddeld elke twee jaar nieuw plaatwerk op de mat. Het nieuwe Orbis Quadrantis scoort momenteel dan ook hoge ogen bij de pers. Maar het muzikale recept van Monomyth heeft nog het meeste baat bij een geduchte liveperformance, wat gelukkig helemaal snor zit bij deze Hagenezen. Met weinig licht en verbale interactie richting het publiek, is het strak spelen en opgaan in de muziek wat de sleutel biedt. Al vanaf opener Aquilo, met stromend water in de intro, wordt de volle EKKO zaal opgeslokt door psychedelische soundscapes en kalme gitaartonen. Aquilo is een filmisch werkstuk dat een goede opwarmer is voor het meer uptempo Eurus. Dit tweede nummer van de nieuwe plaat is slepend, met uitgesponnen melodieën, zwoele synths en een zware riff die precies op de juiste momenten boven komt drijven.

Monomyth, foto Roy Wolters

Het bijzondere aan Monomyth is dat de songs nergens te langgerekt zijn, ondanks de gemiddelde lengte van tien minuten. Dit komt niet door duizenden noten of teveel proggy passages, maar juist door mooi uitgewerkte ritmes en gitaarpartijen, subtiel en met veel gevoel gebracht. Gepaard met een flinke barrage aan stroboscopen en minutieuze spanningsbogen wordt het dan ook met ingehouden adem gadegeslagen door de toeschouwers. Hoewel de set richting het einde bijna uit de bocht vliegt door wat krautrock en jazzpassages, zorgt het stevige LHC voor een passend einde dat nergens verveelt en iedereen nog eenmaal laat onderdompelen door een stortvloed aan psych.

Een behoorlijk intense manier om je weekend te beginnen, maar zonder twijfel ook een hele goede. Met een volle zaal, aandachtig publiek en een goede sfeer is de toon dan ook gezet. Het is te hopen dus dat Orbis Quadrantis niet alleen de luisteraar over de wereld doet reizen, maar Monomyth zelf ook. Laat die internationale doorbraak maar komen!