Meatbodies in het Stroomhuis, foto Steffie van den Tillart
Het was op donderdag weer tijd voor een gezellig feestje in Eindhoven. In het Stroomhuis speelde namelijk Meatbodies met support van Bartek op één van de befaamde Gruismeel shows. Opeen gepakt als sardientjes in het kleine zaaltje beleven we een intense avond vol stomende rock-‘n-roll van een ontzettend goede band met een dijk van een plaat op zak. Misschien wel de laatste keer dat de Meatbodies in zo’n zaaltje staan
Tekst: Guido Segers / Foto’s: Steffie van den Tillart
Een uitverkochte show in het Stroomhuis. Dat betekent dus echt lekker knus en dicht op elkaar staan in het kleine zaaltje langs het spoor. Onlangs schreef The Daily Indie nog een mooi stuk over de Gruismeel avonden: altijd gezellig en altijd goed op de meer underground locaties in de Lichtstad met een geheel eigen, magische aantrekkingskracht. Meatbodies speelde eerder op zo’n avond in Eindhoven, samen met Big Ups in Area 51 vorig jaar. Dat belooft al veel goeds.
Bartek in het Stroomhuis, foto Steffie van den Tillart
Openen doet het Amsterdamse trio Bartek vanavond. De noiserockers hebben een stevig geluid met de nodige fuzzy wolken eromheen. Flink raggen op de gitaren en rammen op de drums en dan heb je een bak herrie, maar van het juiste soort. Ze worden niet voor niets vergeleken met een aantal grotere namen in die psych hoek, zoals Ty Segall en Fidlar. Toch heeft het geluid van Bartek ook nog wat primitievers. Het kent een simpliciteit in zijn directe kracht. Misschien zelfs een tikje Fugazi of Mission To Burma in de live sound.
Drummer Bo Meskens slaat er lekker op los en produceert zelfs iets wat qua intensiteit bijna klinkt als blastbeats. Het is wel voornamelijk geweld, er ontbreekt wel eens wat nuance qua songs. Mocht dat nog wat aangescherpt worden, dan zou het geluid echt compleet grijpend zijn.
Meatbodies in het Stroomhuis, foto Steffie van den Tillart
Meatbodies
De band rondom Chad Ubovich heeft nog maar kort hun derde langspeler uit. ‘Alice’ is een vreemde beleving die pakkend werd gevat door de stukjesschrijver van de Effenaar als iets dat klinkt van Ziggy Stardust tot Queens of the Stone Age. Daar mag je gerust Iggy aan toevoegen, want de band kan alle kanten op lijkt het wel. Na een kabbelend intro dat lekker dromerig aandoet gaan we vlot een puike, trippy jam in die een paar minuten heerlijk voort spint. Gelukkig is de ritmesectie stevig genoeg om de voeten op aarde te houden. Een potige rock-’n-roll stamppot met alles wat daar goed aan smaakt.
Een stevig, wollig geluid wordt zo toch iedere keer weer strakgetrokken door die ritmesectie. Het houdt de energie hoog, ondanks de vele speelse uitstapjes van het viertal. Van een lekker stukje psych gaan we moeiteloos naar een vette ram- en beukpartij over om vervolgens weer even terug te zakken om op adem te komen. Het lijkt ook allemaal zo gemakkelijk te gaan bij de heren. Moeiteloos dartelen we door de set heen. Daar merk je trouwens bijna niks van, zo soepel en geoefend gaat het allemaal. Als er dan een lekker uptempo stuk ingezet wordt, begint de hele zaal te bewegen. Meatbodies zijn de poppenspelers vanavond en waar het niet teveel op elkaar gepropt is danst het publiek naar hun pijpen. Tel daar het spelplezier nog eens bij op en je hebt een gegarandeerd fijne avond met deze heren.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.