Maria B.C. in de studio, foto Jos van den Broek

Jannes van Kaam flikt het hem weer! Alsof in twee weken een volledige plaat schrijven voor FFOOSS nog niet genoeg is, doet hij dat nog eens dunnetjes overnieuw met zijn alter ego Maria B.C. Een allstar project, geboren uit het Artist In Residence concept van Het Slachthuis in Haarlem. Het doel? In een week een EP schrijven, opnemen en uitbrengen, zonder van tevoren een noot of woord te hebben bedacht. En dat samen met een resem Nederlandse rockbazen waaronder Bart Hoogvliet (Smudged, J.C. Thomas), Sam Pols (Magnetic Spacemen, HARKO) en Leon Harms (Korfbal, Rats On Rafts, Canshaker P.I.). Met zo’n keiharde kliek en de titel Didn’t Think It Would Be A Jazz Record, zijn onze oren dan ook gespitst. Het resultaat, opgenomen van 18 tot en met 22 oktober, staat al in zijn geheel online. We duiken erin…

De EP die eruit is voortgekomen, werd vervolgens op zaterdag 23 en zondag 24 oktober gepresenteerd, compleet vastgelegd op cassette. Toch was het flink stressen volgens Jannes: ”We waren kapot, stemmen waren op, blaren op de vingers. Uiteindelijk is Bart van Hasselt (producer) vanaf 10 uur ’s avonds tot de volgende dag half 1 ’s middags door gegaan met mixen.” Op de valreep kwamen de cassettebandjes binnen, tien minuten voor aanvang in Slachthuis. ”Anouk van Esch (REBIS management) kwam toen binnen lopen met de cassettebandjes en was het feest. Echt een moment opname waar we erg trots op zijn!”

Maria B.C. and His Supermarket Society
Het resultaat staat dan nu ook al op Spotify, en het is een heerlijke 15 minuten aan muziek geworden. Muzikaal ligt het in het verlengde van de fuzzy geluiden van FFOOSS en Bongloard, maar dankzij de inbreng van de andere muzikanten, krijgt elke track een distinctieve smaak die de invloeden glorieus samenbrengt. Zo herbergt Hard To Be haast een stonerriff die zo van een Fu Manchu of Kyuss plaat had kunnen komen, om vervolgens in een smerige breakdown terecht te komen. Het toepasselijk getitelde Let’s Make Some Fuzz is dan weer een post-punky garagerocker, met eigenzinnige gitaarplukkerij en meerstemmige zang. Terwijl Firetruck dan weer de krautinvloeden van Smudged naar bovenhaalt voor een erg fraai werkstukje. Hardcore en Mike Loves Dixieland bieden dan weer de smerige garagesounds van Magnetic Spacemen, tracks die je een aardige klets op je oren geven. In ieder geval, niet mis voor een EP in 96 uur geschreven! Check dus het resultaat direct via Spotify hieronder:


Deel dit artikel