Op 20 augustus en 5 september 1977 lanceerde NASA de Voyager Twins. Twee ruimtesondes met als doel de buitenste planeten van ons zonnestelsel te bestuderen. Onder andere dankzij een eens in de 176 jaar voorkomende situatie die het mogelijk maakte Jupiter, Saturnus, Uranus en Neptunus in een missie te bereiken. Voyager 1 en 2 zijn zelfs verder gekomen dan dat, en inmiddes bevinden beide sondes zich in de onbegrense interstellaire ruimte na een passage door de heliosfeer.  Vanwaar deze van Wikipedia geplukte geschiedenisles door iemand die er de ballen verstand van heeft? Omdat het bereiken van de heliosfeer, liefde voor ruimtevaart en het heelal de inspiratie vormden voor het intrigerende concept achter de nieuwe plaat Heliosphere, afkomstig van Amsterdamse interstellar fuzzed-out instrumental psychrockers Mantra Machine, die recentelijk op lp is uitgebracht. Een album dat de luisteraar tracht mee te voeren op de reis van de Voyager 1 en 2, dus een verlate review kon niet uitblijven.

Tekst: Merijn Siben

Heliosphere is al enkele maanden uit, maar met een aantal optredens in binnen-en buitenland in het vooruitzicht, evenals de jaarlijstjes, staan we graag nog even stil bij deze nieuwe telg in de Mantra Machine-discografie. Want de opvolger van Nitrogen uit 2014 heeft misschien enkele tijd geduurd, maar beloofde met single Hydrogen eerder dit jaar al een fijn vervolg te worden. Het uiteindelijke resultaat is dan ook een hevig fuzzend epos van vier instrumentale tracks van gemiddeld 10 minuten. Qua invloeden tapt Mantra Machine uit diverse vaatjes, met stoner, fuzz, psych en zelfs wat postrock invloeden soepel samengevoegd tot de muzikale ruimtereis van Heliosphere. Hoewel instrumentaal, biedt de lp zelf uitkomst met het concept, dat een kaart laat zien van ons zonnestelsel, beginnend bij de aarde. Hydrogen is al meteen een sterke opener, vernoemd naar het waterstof dat de Centaur raket aandreef om Voyager 1 en 2 de ruimte in te sturen. Dankzij een haast meditatief begin simuleert het bijna een lancering, waar je de aarde verlaat en vaste grond vaarwel zegt. Maar vanuit die rust wordt er opgebouwd naar een heerlijk slepend ritme van drummer Jeroen Schippers, bijgestaan door een hoop fuzzy riffs.

Eenmaal in de atmosfeer wordt de reis vervolgd met het haast doomy basloopje van Eric Frantzen in het opvolgende Atmos. Het wordt bij deze track duidelijk dat de band werkt met gestage spanningsbogen. Maar daarnaast ligt de sleutel ook in het creëren van een soort bondigheid. Zelden duren de passages te lang, en blinkt Heliosphere uit in subtiele maar avontuurlijk tempowisselingen en variaties. Want ook bij Atmos soleert gitarist Paul Geerts er lustig op los, voordat hij zich aan de zijde van de ritmesectie schaart met een in distortion toenemende riff, uitmondend in een furieuze, stampende rocktrack.

Na dit intense bakbeest voelt het kortste nummer van de plaat Delta-V aan als een relatief rustpuntje, dankzij Pink Floydiaanse synths en spacende, jamachtige intermezzo’s. Maar met het titelnummer Heliosphere is het hoogtepunt voor het laatst bewaard. Hoe de spacerockers erin zijn geslaagd deze 15 minuten voorbij te laten schieten met de snelheid van een Voyager is een raadsel. Maar hoe dan ook duwt dit epos je de interstellaire ruimte in, zwevend in het heelal, vrij maar verloren. De eerste minuten lijken nog een voortzetting van de drie nummers ervoor, met mooi uitgesponnen psychjams. Totdat er echter een rotsvaste, vuistdikke stonerriff wordt afgevuurd, dusdanig hard rockend dat niet headbangen een onmogelijke taak lijkt. Die twee kanten van de band, namelijk het stevig rockende en het hard psychende, worden nog eenmaal samengevoegd in een haast emotionele climax, aangedreven door die verslavende riff en een stortvloed aan smeulende fuzzuitbarstingen.

Met zo’n drie kwartier aan muziek is Heliosphere dus een prachtig werkstuk geworden. Hoe je het ook wendt of keert: dit album is simpelweg gaaf, met stoere riffs, een vettige productie en verrassend pakkende songwriting. Voor eenieder die de genoemde genres een warm hart toedraagt, heeft aan Mantra Machine een hele goede. Dat ze ook nog eens met spacerockmaestro’s Monomyth zullen touren in december is dan ook een no-brainer.

Het nieuwe album Heliosphere is verkrijgbaar via de Bandcamp van Mantra Machine in zilver en groen gatefold vinyl, evenals op cd. Op 6 december staat de band in Vera Groningen, op 13 december in de Hall of Fame Tilburg en op 16 december in Paard Den Haag, alle dagen als support voor Monomyth. Meer informatie is te vinden op de Facebookpagina.

 

 

 


Deel dit artikel