Moonspell, foto Rui Vasco

Bijna 30 jaar geleden zag Moonspell het levenslicht in Portugal. In 1992 was dat nog iets bijzonders, want metal, dat was een Noord-Europese en Noord-Amerikaanse aangelegenheid. Toch wisten deze vreemde eenden uit het land van de fado snel een plekje te veroveren in de metalbijt dankzij sterke albums als Wolfheart en Irreligious. Moonspell slaagde erin met een mix van black en death metal, folk en gothic rock een uniek eigen geluid en stijl te creëren. Moonspell was en is daarom lastig in een hokje te plaatsen en heeft met ‘dark metal’ min of meer een genre voor zichzelf geschapen. De band heeft in de 29-jarige geschiedenis daarbij ook flink geëxperimenteerd met hun sound. Was het ene album wat meer metal, dan kregen op het volgende album de new wave/gothic-invloeden de overhand, de veelzijdige stem van zanger Fernando Ribeiro, die een mokerharde death growl moeiteloos afwisselt met een diepe bariton, is hierbij een belangrijke sleutel tot het succes.

Bij een nieuw AC/DC album weet je vooraf precies wat je kunt verwachten, maar voor Moonspell geldt misschien wel het tegenovergestelde. In 2015 verscheen Extinct, een stevig maar toegankelijk album vol nummers, die uitnodigen tot headbangen en meebrullen. Dit album werd opgevolgd door 1755, een conceptalbum over het jaar waarin een grote aardbeving Lissabon volledig in puin legde. Dit album is geheel in het Portugees gezongen en leunt qua sound stevig op symfonische arrangementen met koorzang en strijkers. Nu heeft Moonspell het twaalfde studio-album Hermitage losgelaten op de wereld, dus als trouwe fans van de Portugezen waren we razend benieuwd welke muzikale paden het gezelschap deze keer heeft verkend.

Door Joost Schreurs

‘Hermitage’ betekent letterlijk kluis in een afgelegen gebied, maar een betere vertaling is kluizenaarshut. Moonspell heeft de grote thema’s nooit geschuwd, naast liedjes over weerwolven en vampiers duikt Ribeiro met zijn teksten regelmatig de filosofische diepte in. Op het nieuwe album wordt de zelfgekozen afzondering van de kluizenaar (the hermit) onderzocht. Een interessant thema, omdat kluizenaarschap na een jaar van lockdowns en avondklokken voor veel mensen de nieuwe realiteit is geworden. Deze vorm van isolatie biedt een mens wel de mogelijkheid om rustig te kunnen reflecteren, op zijn eigen leven of op de maatschappij. In het verleden kwamen sommige kluizenaars op deze manier tot grote filosofische of religieuze inzichten (The Hermit Saints). Moonspell zelf kwam tot het besef dat de mensheid denkt dat het universum louter om hem draait, maar als je goed kijkt, naar het grote geheel, dan stelt de mensheid feitelijk niks voor (All Or Nothing).

De band trapt af met twee relatief traditionele, typische Moonspellnummers: The Greater Good en Common Prayers, hoewel met name in dat tweede nummer al goed te horen is dat Ribeiro wat meer ingetogen, of ingehouden zingt dan we van hem gewend zijn. Bij een thema als kluizenaarschap en zelfgekozen isolatie past immers geen uitbundige muziek en dit komt al direct tot uitdrukking in het derde nummer, All Or Nothing: een ballad van ruim 7 minuten, vrij van ronkende gitaren en grunts. Ook in het titelnummer lijkt Moonspell de rem niet volledig te willen loslaten, hoewel dit nummer met de stevige gitaarerupties alweer een stuk steviger is.

Op eerdere albums wilde Moonspell nog wel eens met wat ‘dansbare’ nummers strooien, denk aan Opium, Raven Claws of Extinct. Op Hermitage vinden we zulke liedjes niet, maar dat is gezien het overkoepelende thema ook niet vreemd, de kluizenaar trekt zich niet terug uit de maatschappij om in zijn hutje op de hei vrolijk te gaan swingen en Moonspell doet er op dit album alles aan om de sfeer van het isolement muzikaal uit te stralen. In het instrumentale Solitarian schurken de Portugezen zelfs tegen de smooth jazz en loungemuziek aan. Zo heeft ieder nummer een eigen karakter, zoals Apophthegmata dat heel mooi balanceert tussen hard en zacht: telkens als je de eruptie verwacht, wordt deze toch weer even uitgesteld. Tot slot zet Ribeiro ons in Without Rule nog één keer aan het denken over waar we met onze huidige samenleving zijn aanbeland, het slotnummer werkt in zeven minuten naar een mooie climax, waar toch nog, heel eventjes, stevig wordt uitgehaald. De laatste track, City Quitter is eigenlijk meer een outro en refereert aan de kluizenaar die de stad verlaat, afgebeeld op de hoes van het album.

Na bijna 30 jaar geeft Moonspell aan dat ze zich ervan bewust zijn dat ze in de nadagen van hun carrière zitten. Hermitage is dan ook een album geworden, zoals de band het zelf en niemand anders het wilde maken, zonder invloeden van buitenaf of rekening houdend met wensen van fans of platenmaatschappijen. Eigenlijk is Hermitage dus ook een product van het isolement. Al met al hebben we er dus weer een typisch Moonspell-album bij: met herkenbare songs en stijlelementen, maar met ook weer nieuwe, frisse kanten die we nog niet kenden van de Portugezen. Het gebrek aan catchy songs zorgt er wel voor dat het album misschien meerdere draaibeurten nodig heeft, voordat het kwartje valt. Best beluister je het album in alle rust en afzondering.

Hermitage van Moonspell is 26 februari 2021 uitgekomen op Napalm Records en onder meer te beluisteren op:


Deel dit artikel