“But after all we’ve been through
I didn’t think that we’d survive”
Een goede maat van mij – laten we hem Jim noemen, want zo heet hij – zat net na het verschuiven van het millennium in een Schots freak-rock bandje dat shows speelde in het pubcircuit. Een van deze pubs was een soort veredelde stamkroeg, waar pub-bands een soort toevlucht hadden. Onderdeel van deze kliek waren onder andere de buitengewoon zwaar ondergewaardeerde band Oceanside, en een bandje dat al snel furore maakte en die scene al snel ontsteeg: Biffy Clyro! In die tijd al was er al een algemeen gevoel in de scene dat het trio Schotten het nog wel eens ver zou kunnen gaan schoppen. Anno 2016 kunnen we wel stellen dat die belofte toch wel redelijk succesvol is ingelost, zeker wanneer we het onlangs uitgebrachte zevende studioalbum Ellipsis erbij pakken.
Door Steven Gröniger
“Ellipsis (plural ellipses; from the Ancient Greek: ἔλλειψις, élleipsis, “omission” or “falling short”) is a series of dots (typically three, such as “…”) that usually indicates an intentional omission of a word, sentence, or whole section from a text without altering its original meaning.”
Tijdens de promotietour van het vorige album Opposites, het dubbele conceptalbum dat drie jaar geleden verscheen, verzeilde frontman Simon Neil door een aantal tegenslagen in een flinke depressie, iets waar hij in het verleden al vaker mee worstelde. Een deel van dat gevecht heeft hij creatief genoeg weten te vertalen op deze nieuwe Biffy plaat; och, laat de artiest zo miserabel zijn, dat hij zijn publiek geeft wat zij verlangen. Wat wel gelijk opvalt is dat het, gezien het verhaal om de plaat heen, een niet zo heel donkere melancholische plaat is geworden, maar zeer toegankelijk en herkenbaar voor het Biffy publiek, zeker voor hen die vanaf doorbreekplaat Puzzle zijn aangehaakt.
Natuurlijk, de eerste single en tevens opener van de plaat Wolves Of Winter schiet meteen fel uit de startblokken en wisselt genadeloos van harder naar zachter instrumentarium, en het is hiermee wel direct puntje-van-je-stoel-want-dit-is-Biffy-fucking-Clyro-punkrock geblazen. En hoewel de teksten bij vlagen misschien wat als een open deur klinken, waar het gehele album wel wat last van heeft, is het toch vooral de vertrouwde stem van Simon die de tekst draagt, en dat maakt in zijn geval al snel buitengewoon vergevingsgezind. De opvolgende track Friends and Enemies wordt als geheel iets melodieuzer aangepakt en riekt, gezien de openingspercussie en een semi-Afrikaans koortje, een beetje naar de Bastille-track Pompeii. Een song die is geschapen voor de stadions die ze in ieder geval in het thuiscontinent vullen. De agressie komt vervolgens weer iets terug in de uptempo en goed dansbare tweede single Animal Style. Maar dan komt de tamelijke curveball in de vorm van Re-arrange. Een track die Simon naar verluidt schreef, als dank aan zijn vrouw die hem bijstond in zijn donkere momenten. Wat vooral qua gehoor opvalt aan deze 90’s-Boyband-banger-waar-je-in-gedachten-een-dansje-bij-verzint, is dat je bij jezelf denkt: ‘Ja, waarom ook niet eigenlijk’.
Eén van de smaakmakers van dit album komt wat mij betreft in de vorm van Medicine. Niet in de laatste plaats door zijn positie middenin de tracklisting, wat voor een kleine adempauze zorgt en zodoende de volgende track Flammable meer impact geeft, alsmeer de vakkundigheid in de productie van de track. Integere akoestische opbouw gevolgd door een steeds verder aanzwellende apotheose met strijkers en subtiele accenten van toetsen. Sowieso is er in samenwerking met producer van dienst Rich Costey (Muse, Foo Fighters, Frank Turner, Franz Ferdinand, Audioslave etc) een ‘vakkundig’ album gemaakt. De meer progressieve route die we nog konden vinden op Opposites heeft plaatsgemaakt voor meer geproduceerde kop-en-staart nummers. Vreemde eend in de bijt is de ‘country barpiano track’ Small Wishes, die weer zijn inspiratie vond in het Schotse onafhankelijkheidsreferendum dat vorig jaar plaatsvond. Derde single Howl is dan weer de meest radiovriendelijke van het album en zal ook live op de festivalweides een behoorlijke meezinger worden met een duidelijke hoek en ‘gehuil’ en natuurlijk de geramde ‘whoohoow’ in de staart van het nummer. People sluit dan de plaat af, waar de Deluxe versie nog even doorgaat met Don’t Won’t Can’t en In the Name of the Wee Man, wat een betere afsluiter is dan het eerdergenoemde rustigere People.
Ellipsis vormt volgens Simon de eerste van een trilogie die uitgerold zal gaan worden. Hoewel het album niet de schijn heeft een ‘nieuwe’ Puzzle, of Only Revolutions te zijn, is het wel een plaat met een duidelijk Biffy Clyro stempel die het gros van de fans zeker zal bekoren. De wilde post-hardcore uitspattingen uit de begintijd zijn nergens meer terug te vinden, maar wat overblijft is een niet aflatende energie om te blijven evolueren met nieuw materiaal, dat niet per se vernieuwend is, maar altijd fris in het gehoor ligt. Je kunt er onverschillig over zijn, maar je weet net zo goed als ik dat Biffy Clyro een groter publiek heeft aan te spreken dan ten tijde van de 15-jarige jochies, die in het Glasgow van de jaren ’90 hun eerste stapjes zetten in het pub-circuit.
Ellipsis vertegenwoordigt daarnaast een zeer uitgebalanceerde, goed geproduceerde plaat die overzichtelijk te plaatsen is binnen de Biffy catalogus. Daarnaast is de plaat voor diegene die worstelt met depressies ook nog eens een tamelijk feest van herkenning; de soep wordt nooit zo heet gegeten als opgediend, maar het is vaker de hel om toch te blijven eten om te overleven. De zelfhaat, het schuldgevoel en andere bijkomende demonen krijgen van Simon een muzikaal gezicht in veel van zijn strijdvormen. De plaat vertelt daarbij in een heldere collage wat is geweest zonder te sentimenteel te willen doen; soms rauw, soms verwarrend, maar altijd integer. In ieder geval behelst de plaat genoeg stof om de huidige fans tevreden te houden en een nieuwe aanwas aan te spreken.
De wolf loopt nog lang niet richting zijn zonsondergang, maar huilt immer vastberaden richting een nieuwe maan…
“We have achieved so much more than you possibly thought we could”
Ellipsis is uit op 14th Floor Records en onder meer hieronder te beluisteren via Spotify. Biffy Clyro speelt vrijdag 19 augustus om 20.55 uur in de Heineken op Lowlands en zaterdag 20 augustus om 17.50 uur op de Main Stage van Pukkelpop.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.