Lowlands ging dit jaar stiekem al een beetje op donderdag van start en vrijdag is het bal echt aan. De thermometer tikt de 25 graden aan, maar op het Lowlands-terrein en in de tenten voelt het een stuk warmer aan. Of het aan de warmte ligt of aan het dansen van donderdagavond, is niet duidelijk, maar het is vrijdagmiddag nog relatief rustig voor de podia. Bezoekers drinken een biertje in de schaduw terwijl ze op een afstandje naar de muziek luisteren. Alleen de die hard fans, en dat zijn er nog best veel, proppen zichzelf in de warme tenten. En terecht. De eerste dag Lowlands kent een veelzijdige en goede line-up. De sfeer is net zo lekker als het zonnetje en we krijgen niet de indruk dat er veel minder kaarten verkocht zijn dan vorig jaar.
Never Mind The Hype doet verslag per dag, met teksten van Ingelise de Vries, Steven Gröniger en Ingmar Griffioen en foto’s van Ingmar Griffioen en Melissa Duijn. Lees ook de verslagen van de veelzijdige zaterdag en de zondag van PAUW tot Tame Impala.
Imelda May
Met prachtig weer zwaaiden de poorten open, waarna niemand minder dan Curtis Harding het festival mocht aftrappen in de Charlie. Dat was minder ver lopen dan verwacht, want die tent staat nu net achter de Heineken (TTFKAG), de Lima neemt de vrijgekomen plaats tussen Lake Lowlands en de Alpha in. We spelen het ondanks een vroege start echter klaar om ergens tussen de Lowlands receptie (bandjes ophalen), de camping en de ingang van het terrein zoveel tijd te verspillen dat we Harding missen. Op basis van een eerdere show van de jonge Amerikaanse soulman in Flevoland (WTWTA) beschouwen we dat als een gemis.
De India stond vorig jaar ook al op deze plek (de oude spot van de Bravo) en we zijn dan ook ruim op tijd voor Imelda May. De Ierse heeft een goede, soms wat schrille stem. “Living like a wiiiiiiiiild woman.” Yeah. Miss May brengt rockabilly met een poptwist, niet te puristisch, zoals je op basis van haar voorkomen mocht denken: een mintgroene jurk met Frankenstein logo’s, fel roodgelakte ceintuur en schoenen en blonde kuif. Geruggensteund door haar gesoigneerde band met haar man op contrabas en een hard kalende Schot achter de drumkit zingt de frontvrouw de halfvolle India steeds voller.
“This last one was for the wild women out there. This one is for the big bad handsome men.” Ze krijgt de zaal al aardig mee, ook met meer uptempo werk als Tribal. En met Spoonful, een cover van de Amerikaanse bluesmuzikant Willie Dixon (“a god amongst men”). Een babbeltje over leven en dood (ja; de India is liever levend) is de inleiding voor (Oh my God) It’s Good To Be Alive. Prima show, prima muziek ook voor een breed publiek, zoals je op haar recente, vierde album Tribal kan horen. (IG)
Slaves
Slaves dan, een band waar we op voorhand zeer naar uitkeken. Zanger-gitarist Laurie Vincent en drummer-zanger Isaac Holman uit Kent presenteerden op tweede album dat Are You Satisfied? een dermate opwindend brouwsel van scheurende punk, fuzzy garage en rap-vocals dat we ruim voor aanvang staan te trappelen in de Charlie. Het jonge tweetal komt op met die door en door Britse branie die we verwachtten. Holman, met ontbloot bovenlijf en zonnebril staand achter de kit, is het opgepompte sportschooltype, zo’n doorgesnoven kruidvatje met een veel te grote bek en Vincent de zwaar getatoeëerde kale losbol en spring in het veld in Hawaii blouse. Mooi stel, lekker rauw, eigenwijs en diy.
Holman rent geregeld voor z’n drumkit om het publiek op te peppen en tankt zittend op de monitor even een blikje pils leeg. Als hij brult spannen al die spieren zich weer als dikke kabels op die rode kop. Derde track Live Like An Animal knalt er vol in en takken, opblaasdieren en mensen vliegen door de tent op de opruiende grunger The Hunter. Ook in Charlie mag je niet surfen en de beveiligers kijken bezorgder en bezorgder maar #securitydoetniks. Een anekdote over bigfoot/yeti luidt de volgende en serieuze moshpit in, waarna single Sockets nog scherper komt met gekrijs en hard fuzzende bluesy gitaar. Even wat gas terug met Wow!!!7am en dan prijsnummer Cheer Up London (over forensen met de London Underground: “You’re dead already!”). Het is in potentie de beste en felste song, maar wordt helaas wat afgeraffeld. Het zal de hitte zijn. Al met al een prettige eerste kennismaking, maar volgende keer willen we die ogen echt uit de sockets geblazen zien. (IG)
Noura Mint Seymali
Mauretaanse psychblues iemand? Waarom niet. Voor Noura Mint Seymali maken we graag de gang naar de Lima. Al was het maar omdat ze vorig jaar een heel fijn album uitbracht, Tzenni was zelfs een van de betere in de aanzwellende stroom Afroblues-albums. Afrikaanse/Toeareg blues doet het al even erg goed, met bands als Tinariwen, Tamikrest en Mdou Moctar en soms een Bombino, die (met hulp van Dan Auerbach) een groter publiek weet te bereiken. Maar Mint Seymali is anders dan al die anderen en niet alleen omdat ze vrouw is en een geweldige stem heeft. Wel omdat ze haar stem en Kora (West-Afrikaanse harp) klaaglijk laat klinken en geen eenvoudig Afro swingfeest bouwt. Haar zang is meer Noord-Afrikaans (Moors) of Arabisch en haar muziek minder dwingend, soms loom en bijna surf/psych en soms dwars of dissonant, dankzij de gitaarlijnen van haar man Jeiche Ould Chighaly. De slome overgangen kan het publiek niet hebben, wat tot veel geroezemoes en weer tot zichtbare irritatie bij de zangeres leidt. Misschien dat ze daarom in haar dieprode gewaad en witte hoofddoek naar voren stapt en de band wat vlotter laat spelen. Die Mauretaanse en haar band willen we nog wel eens in een RASA of Bimhuis aan het werk zien. (IG)
Vorig jaar verraste Limp Bizkit vriend en vijand op Pinkpop en Graspop Metal Meeting met een buitengewoon daverende show die bol stond van herniewde energie en een hoog entertainmentgehalte. Op Lowlands is de vraag of Fred Durst en consorten dit kunstje opnieuw kunnen flikken. Natuurlijk, alle ingrediënten zijn ook vandaag weer aanwezig; circle pitjes hier, wall off death’je daar, crowdsurfen en de onvermijdelijke ‘hits’ zijn onverminderd aanwezig. Vandaag doen alleen het gebrek aan energie en een overload aan fillers tussen de bedrijvigheid door vermoeden dat de koek alweer enigszins op is.
Fred Durst van Limp Bizkit, foto Melissa Duijn
Het optreden voelt buitengewoon plichtmatig door de standaard crowd pleasers en daarbij lijkt gitarist Wes Borland bij vlagen nogal geïrriteerd, wat ongetwijfeld met het geluid te maken heeft. Want daar schort het vandaag ook wel aan; de bas is zo overduidelijk aanwezig dat het ‘fijnbesnaarde’ gitaarwerk van de beschminkte Wes van alle nuance is ontdaan. Maar goed, het is Limp Bizkit, een door de pers vaak verguisde band, die hier al met al toch wel een glimlach weet te toveren op elke bezoeker in de goed gevulde Alpha. En dat weegt nog altijd zwaar. In een eerder gevoerde discussie vergeleken we Limp Bizkit vooral met een McDonalds; je kunt er ontzettend trek in hebben, je helemaal ramvol bunkeren, maar daarna voel je jezelf dik, vies, en vol schaamte, maar overheerst de voldane gedachte ‘god: wat blijft dit lekker’. (SG)
Charles Moothart (l) en Ty Segall
Fuzz is het geesteskind van drie gelouterde garagemuzikanten; Ty Segall (zanger-gitarist en gevestigd solo-artiest, hier drummer-zanger), Chad Ubovich (frontman Meatbodies, hier bassist) en Charlies Moothart, gitarist bij Ty Segall en hier lead-gitarist. Debuutalbum Fuzz (2013) was al een rauwe, hard fuzzy affaire, maar kwam nog niet in de buurt van de songwriting-skills die Segall en Meatbodies vorig jaar andermaal etaleerden. Laten de heren vorige maand nu net een stel nieuwe, erg toffe nummers online hebben gesmeten, die 23 oktober op een tweede langspeler gevat worden. Ze openen met een van die nieuwe tracks en Rat Race is meteen raak.
Het drietal komt op met black metal schmink, lipstick en lange hippiejurk (Chad) en gaat er vol in. En de afgeladen Charlie gaat daar al snel vol in mee. Tweede nummer Fuzz’s Fourth Dream komt nog het hardst fuzzend en de pit in de toch niet overdreven grote tent wordt alsmaar groter. Wat een opwinding en wat slaat dat goed over, mensen zijn door het dolle heen (zie impressie hieronder). Het drietal brengt redelijk lange nummers met veel gefreak, distortion en furie. Even temporiseren met What’s In My Head? is wel zo slim en lekker. Alsmaar meer. Iemand smijt zijn bier in de pit en slipper tegen het plafond, een ander zoekt een jongen die zijn NS kortingskaart verloor in het geweld en een bijzonder drugged out dude wordt schoppend, slaand en kopstoten gevend afgevoerd. Beetje jammer als je om 7 uur al zo naar de kloten bent, dat andere bezoekers en personeel het moeten ontgelden. Belangrijker: Fuzz is het soort band waarvoor we vroeger graag naar Lowlands gingen: nog niet vaak te zien in Nederland en live een erg heftige verrassing. (IG)
All Time Low
Maar er is meer te doen dan alleen muziek. Wie op zoek is naar een relatie en de wetenschap wil dienen, kan in de Oh Mega! speeddaten. Je moet er wel wat voor over hebben: het is bloedheet in de tent. Iedere kandidaat krijgt drie dates van tien minuten. Daarvoor moet er een vragenlijst ingevuld worden en achteraf moet je beoordelen of de date geslaagd was of niet. De resultaten worden gebruikt voor onderzoek aan de UvA. (IdV)
All Time Low laat ondertussen nog maar eens zien hoe je een grote festivaltent een all time high bezorgt. Hard over die ramps heen rennen, hard dat publiek opppeppen en poppypunky songs met gouden keeltje uitserveren. Moet gezegd dat ze daarvoor het juiste materiaal hebben en veel songs worden volop meegezongen. Een korte peiling van frontman Alex Gaskarth wijst uit dat de helft van de tent de band uit Baltimore vaker gezien heeft en hij bedankt de andere helft ook “dat jullie ons boven Limp Bizkit verkiezen”. Beetje veel lol en geouwehoer tussendoor, wat klef en gemakkelijk zo, maar ook precies wat je kunt verwachten van ze: voldoende show met genoeg aha-momenten. (IG)
De officeus tot vaandeldragers van de nieuwe lichting Britpop bestempelde DMA’s doen vandaag goede zaken in de Charlie. De muziek is vooral te typeren als met swagger en reverb overladen garagepop die sterk leunt op de Liam Gallagher zang ten tijde van Definitely Maybe, en dat dan weer overgoten met een Alex Turner-sausje. Duidelijker kunnen we het je niet maken. Er is vandaag gewoon niets aan de hand, alles is relaxed en het publiek trekken ze met gemak mee. De show is prettig sympathiek en het maakt nieuwsgierig naar waar de heren in de toekomst naar toe zullen gaan groeien. Vandaag hoorde het publiek in ieder geval de ongebreidelde potentie van de heren uit Newtown. (SG)
Bad Breeding
Terwijl Underworld de Heineken en eigenlijk een groot deel van Planet Paradise in vlam zet door met Born Slippy af te sluiten… lopen we weer naar Bad Breeding. De hardcore noisepunkers claimen vol bravoure het absolute hoogtepunt van deze eerste Lowlandsdag. In Groot-Brittannië wordt het viertal al omschreven als “beste nieuwe punkband” (ook als een van de meest pissige). Dat zou kunnen overkomen als goedkope marketingstruc, iets wat de band zelf ook zal onderschrijven. We hebben hier namelijk te maken met een onvervalste maatschappijkritische band, die in de lijn ligt van een Bad Brains en Minor Threat en die zichzelf hierin ook niet ontzien. Muzikaal gezien is er, als we wat recenter kijken, een vergelijking te trekken met Pissed Jeans.
Oh Mega!
Ondanks dat het Lowlands publiek qua programmering door de jaren heen nogal vervreemd is van genres als hardcore punk, is de Charlie goed gevuld. Nadat de band aftrapt gaat de hele set crescendo; snelle stuwende drums met dito baspartijen en vuig gitaarwerk dat dieper in de set steeds meer wordt overladen met noise. Neem daarbij het onuitputtelijke geschreeuw van zanger Chris Dodd en de euforie is compleet. In het halfuurtje dat de band speelt wordt een stevige route neergelegd die naar een uiteindelijke muzikale apotheose leidt. Fuck, wat deze gasten hier laten horen is voor een genre waarin de afgelopen 40 jaar alles wel zo’n beetje gedaan lijkt te zijn, zeer verfrissend en lekker. Het is boos, het is hard, het toont branie maar wel met een serieuze ondertoon. Buiten dat is het bovenal prettig om weer een band van dit kaliber op Lowlands mee te mogen maken. Meer graag! (SG)
De Oh Mega! Is de opvolger van de Titty Twister. ‘s Avonds verandert de tent in een absurd feestje. Doctor Who uit de jaren ’80 en Star Trek komen samen met een fantastisch goede drag queen-show. Alsof je een feestje bouwt in de TARDIS terwijl Spock achter de draaitafels staat en geslachtsloze aliens over de catwalk paraderen. Het enige nadeel van de Oh Mega! is dat het de vervanger van de Titty Twister is. Voor gitaarliefhebbers is er niet echt meer een nachtprogramma. Alleen tijdens Zero’s Heroes, daar wisselen Foo Fighters, Brainpower, The Killers en Destiny’s Child elkaar af. Het is maar net welk sms-verzoekje je indient. (IdV)
Door naar de zaterdag en de zon schijnt nog altijd volop!
Wat we van de zaterdag met onder andere The Bohicas, FFS, Ho99o9, Nothing But Thieves en Courtney Barnett vonden? Zie hier.
Alles over de zondag van NL trio PAUW-My Baby-Afterpartees tot Ought, Enter Shikari, Viet Cong en Tame Impala vind je hier.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.