LL17: Het beste van Lowlands volgens de NMTH redactie

Foto: Rob Sneltjes

Na drie dagen feesten op Lowlands hebben we enorm veel indrukken opgedaan. We hadden een team van drie paraat om de dagverslagen te verzorgen, maar ook onze hoofdredacteur was ter plaatse, zij het met een andere pet op. In onze dagverslagen valt uitgebreid te lezen hoe we alle bands hebben ervaren, maar omdat het altijd leuk is om terug te zien hoe de smaken verschillen, hebben we allemaal een top-5 van onze favoriete shows opgesteld. De lijstjes zijn zoals verwacht uiteenlopend, met hitnoteringen voor Frank Carter en Iggy Pop, maar over één ding zijn we het allemaal mee eens: Lowlands was top!

LEES OOK:
– Vrijdag: Moshen bij Architect, meezingen met Iggy Pop en crowdsurfen bij Ty Segall
– Zaterdag Van hollandse helden Canshaker Pi en Dool tot internationaal geweld van Frank Carter en een bombastisch Editors
– Zondag: Iguana breekt X-Ray af, Death Grips zorgt voor demonisch einde van ons Lowlands

LODEWIJK HOEBENS (VERSLAGGEVER/ENTHOUSIASTELING)

Een kwart eeuw Lowlands hebben we net achter de rug. Voor mij was pas de derde keer maar wat is er een hoop verandert sinds 2004. In positieve zin want Lowlands blijft zichzelf heruitvinden. Dit jaar zijn zelfs de Alpha en Bravo tent helemaal gemoderniseerd en daar plukt de bezoeker de vruchten van. Een uitverkochte editie met minder gitaren dan we hebben gehoopt maar desondanks was er een hoop interessante acts te zien in Biddinghuizen. Het weer was ons gunstig gestemd wat de gezelligheidsfactor aardig doet stijgen. Be volgende bands deden mijn rockhart sneller kloppen

1. Frank Carter & The Rattlesnakes
Hoogtepunt van het festival in many ways. Na het cancelen van vorig jaar is de show een echte goedmaker. Komend diep uit het hart. Inmiddels heeft Frank en de zijnen een tweede album uit waar nog meer sterke rocksongs opstaan als Vampires en Lullaby. Live staat het ook als een huis met een ijzersterke gitarist en een band die goed op elkaar is ingespeeld. Wat Iggy nog maar sporadisch doet, doet de frontman direct. Het publiek inspringen en aangeven wat er verwacht wordt. Bovendien schiet hij de vrouwen te hulp na het Architects incident en draagt Paradise op aan de slachtoffers van Bataclan en Barcelona.

2. Editors
Ik blijf die nieuwe track Hallelujah maar verkondigen maar het is wel Editors anno 2017. Grootse songs vol new wave synths, post punk gitaartjes en industrial invloeden. Het beste uit de 80’s zeg maar. Tom Smith voelt zich er helemaal in thuis en trekt met emotioneel gemak alle aandacht naar zich toe. Zelfs de regen maakt dan niet meer uit.

3. Cypress Hill
Metal moet helaas meer en meer wijken voor hiphop op Lowlands. Gelukkig dat de rock superstars van Cypress Hill aan de jonge garde rappers laten zien hoe belangrijk live muziek is op een podium. De scratches en percussie brengen de hits helemaal tot leven. B-Real en Sen Dog weten precies hoe je zelfs de vernieuwde Alpha laat stuiteren.

4. Iggy Pop
Het grootste familiefeest vond vrijdagavond plaats in de St. Bravo kathedraal. Vaders met kinders, groepen vrienden en stoere moeders brullen mee met punkopa Iggy en zijn bijna 50 jaar aan klassiekers. Het Lalalalala van the Passenger zou een uur mogen duren en nog was het een groot meezingfeest. Al was Iggy dronken en geblesseerd, hij laat even aan alle rockers in spé zien hoe je een show neerzet.

5. 25 jaar LL Show
Niet alleen het speciale LL meezingfestijn, gevuld met driekwart rocksongs, kreeg de ene na de andere nationale held over de vloer in de Alpha, gaande van Dave von Raven tot Marco Roelofs. Iedereen lijkt de Lowlands verjaardag te willen meevieren. Zo spot ik de gasten van Kensington, Torre van de Staat, David Achter de Molen met zijn speciale podcast, Jeugd van Tegenwoordig (ook aanwezig in de Alpha met Watskeburt), Jiggy Djé, Lucas Hamming, Sef en natuurlijk de WTF verrassing en Lowlands veteranen Triggerfinger. Dat zij als liefhebber op het terrein rondlopen geeft deze editie extra elan.

Frank Carter & The Rattlesnakes, foto: Rob Sneltjes

INGMAR GRIFFIOEN (HOOFDREDACTEUR/BEELDSCHERMSTAARDER)

Ik beleefde deze mooie jubileumeditie als eindredacteur bij 3voor12 en zag dus vooral het laptopscherm en concerten op een beeldscherm in de redactieruimte. Slechts een concert of 8 zag ik live (over 3 schreef ik), maar die waren dan ook zeer op smaak. At The Drive-In viel helaas wel erg tegen.

1. Frank Carter
Wat een rasperformer die Frank Carter. In het eerste nummer jumpt de voormalige Gallow-frontman al op het publiek, we leren dat een circlepit rond de India ook kan, en sluiten af met veilig crowdsurfen voor vrouwen; er gebeurt zoveel extra’s dat je bijna zou vergeten dat Frank Carter & The Rattlesnakes twee abums vol goede songs heeft en met passie de zaal inslingert. Geweldige show er gebeurt zoveel.

2. Death Grips
Is het hiphop, elektronica, punk? Alle 3 eigenlijk en hard en experimenteel ook. Het Californische Death Grips giert als een meteorietenregen door de tent. Overweldigende show die eigenlijk met 40 minuten wel zou volstaan. Die geweldenaar van een drummer (Zach Hill) ken je nog van o.a. Wavves, Team Sleep en mathrockers Hella.

3.DOOL
Wederom onder de indruk van de zoveelste show van DOOL op rij. En dat is zeker geen vanzelfsprekendheid, je moet het als donkere rockband ook maar even zien te bewijzen op wat algemenere festivals als Lowlands en Noorderslag, maar DOOL kan dat. Wat een straffe band, wat een sfeer zetten ze weer in opperste concentratie neer bij deze nieuwe mijlpaal.

4. Iggy Pop
James Newell Osterberg jr. is een enorme baas, die als 70-jarige nog als een jonge gazelle door een mega festivaltent als de nieuwe Bravo raast. Onverwoestbaar en dat geldt ook voor ’s mans oeuvre.

5. Canshaker Pi/Iguana Death Cult
Voor mijn gevoel worden Nederlandse acts tegenwoordig toch wat makkelijker opgepikt door de belangrijke festivals, hoeven ze minder door de kruiwagen van een label naar binnen gereden te worden. Mooi om te zien. Heel terecht dat deze twee jonge en veelbelovende bands zich mochten tonen in dat ingeblikte garagehol (overdag is het genieten van de gitaren in die X-Ray, wat het gemis van de Charlie niet helemaal opvangt maar het is een begin). Beide bands bewezen met een puike debuutplaat onder de arm hoe terecht de Lowlands-uitverkiezing is en bouwden al vroeg een opzwepend feest.

DOOL, foto: Rob Sneltjes

ROB SNELTJES (FOTOGRAAF/SFEERMAKER)

1. Iggy Pop
Met 70 jaar is hij nog heer en meester op het podium, met passie en gedrevenheid gaat hij er als een leeuw overheen. Net als Mick Jagger van The Rolling Stones kan zo’n artiest niks anders dan muziek maken. Wat een baas.

2. DOOL
Heerlijke rock, doom metal. LP “HERE NOW, THERE THEN” had ik gekocht en ligt nog steeds op de draaitafel. Klinken live precies zoals op plaat en zijn een genot om naar te kijken.

3.The Pretty Reckless
Wat een verrassing. Ik had de band nog nooit gezien, maar er veel over gehoord. De band uit New York zal in de toekomst meer aandacht van mijn kant krijgen. Erg lekker!

4. Frank Carter & the Rattlesnakes
Tja, vette rockband waar veel gebeurd op het podium en in de zaal. Eén ding is zeker, je kan gewoon niet stil staan bij deze band.

5. Architects
Respect voor deze band! Ik was al klaar met fotograferen, maar heb aan de zijkant verder staan kijken naar de show. Wat een held die Sam Carter.

Iggy Pop, foto: Rob Sneltjes

CHRISTEL DE WOLFF (EINDREDACTEUR/POSTPUNKER)

1. Iguana Death Cult
Niet helemaal objectief natuurlijk, ik heb altijd al een zwak gehad voor deze Rotterdamse band en zal ze door dik en dun steunen. Maar wat ik in de X-Ray tent zie, getuigt van meer klasse dan ik de afgelopen dertig keer bij elkaar heb gezien. 45-minuten aan garagegeweld,de jonge band is enorm gegroeid sinds de laatste keer dat ik ze zag. Volledig terecht dat ze op Lowlands mogen staan dus.

2. Clark -Death Peaks Live
Dat ik me zo ontzettend kan vermaken bij DJ’s is voor mezelf ook nieuw. De Brit (Chris) Clark echter, is geen gemiddelde druk-op-play-deejee. Met zijn synthesizers, laptop en een arsenaal aan knopjes waarvan ik toch niet weet wat ze doen, speelt hij zijn nieuwste album Death Peaks integraal. De twee vlugge danseressen met hun vervreemdende choreografie, tillen het optreden naar een nóg hoger niveau. Zelf dans ik ook, net als de rest van de aanwezigen in de X-Ray.

3. Shame
Ik had de band al in mijn hart gesloten op afgelopen editie Eurosonic/Noorderslag. Ik wist dus al wat me ongeveer te wachten stond. Maar de show op Lowlands is nog veel beter! De jongensachtige branie die de band in januari nog over zich had is gedeeltelijk vervangen door ervaring en professionaliteit. Maar dat de rauwste randjes er af zijn, maakt gelukkig niet dat de band nu saai is. Het vuur in de ogen van Eddie Green die zich druk maakt over allerlei dingen in het leven is puur en echt, evenals zijn klodders speeksel die in het rondvliegen als hij zijn woorden uitspuugt. Lekker hoor.

4. Husky Loops
Mijn verrassing van het festival. Op het laatste moment viel mijn oog op deze band in het programmaboekje en daar ben ik heel erg blij mee. Wat een brute bas dreunt er het podium af. De dwarse gitaarrifjes en stevige drums winden er ook geen doekjes om. Dit is postpunk in een moderner en toegankelijker jasje, maar daardoor zeker niet minder hard. De drie Londenaren geven hun alles en kunnen na 45 minuten nog maar moeilijk stoppen, het optreden eindigt in een ferme jampartij. Ondanks de oordoppen, suizen de oren voorlopig nog wel even na.

5. Editors
Op Werchter coverde Tom Smith en band nog ‘Dancing in the dark’ van Bruce Springsteen. Op de Lowlandsweide voor het prachtige Alpha stage is het meer ‘Dancing in the rain’. Maar ik blijf staan: zeiknat, tot en met de laatste noot van Papilon. Ik heb de band al zo vaak gezien en de nieuwe nummers spreken me niet meer zoveel aan als de songs van de eerste drie albums, maar live is Editors altijd een belevenis geweest. En ik verwacht dat ze dat voorlopig ook wel blijven.