LL17 dag 1: Moshen bij Architects, meezingen met Iggy Pop en crowdsurfen bij Ty Segall

Iggy Pop, foto: Rob Sneltjes

Sommigen maakten het gisteren al (veel) te laat, op donderdagavond was een gedeelte van het terrein al open voor onder meer een silent disco en enkele DJ’s in de X-Ray. Vandaag begint het pas echt: de eerste festivaldag. We beginnen de dag met John Lennon-achtige praatjes in van Culture Abuse. In Punk variant welliswaar: ‘Fuck Donald Trump’, ‘Fuck Racism’, Love & peace is all we need… Na levenslessen, gegarneerd met een flinke dosis raggende punk van amper een half uur lang kunnen we er mooi tegenaan met vandaag op het programma o.a. Architects, de hardste band van het festival, headliner en punkgod Iggy Pop, garagegoeroe Ty Segall, slackende Mac DeMarco en postpunkende nieuwkomers Shame.

Lees ook:
– Verslag van zaterdag, NL helden Canshaker Pi & DOOL tot internationaal geweld Frank Carter en bombastisch Editors
– Verslag van zondag, Iguana breekt X-Ray af, Death Grips zorgt voor demonisch einde van ons Lowlands

Tekst: Lodewijk Hoebens & Christel de Wolff
Foto’s: Rob Sneltjes & Christel de Wolff

NOTHING BUT THIEVES
Maar eerst even kijken bij het hoofdpodium. Rond tweeën barst de eerste flinke regenbui van de dag los boven Lowlands. Direct een goede test voor de vernieuwde Alpha tent dat iets later door Nothing but Thieves wordt geopend. Het dak lijkt niet alle regen tegen te kunnen houden waardoor dikke druppels kunnen ontsnappen. Het is dan ook wel een gigantische bak water wat naar beneden valt. Voor Nothing But Thieves is een volle tent natuurlijk leuk. Zelfs na de regenbui blijft het merendeel staan voor de jonge Britse groep.

De band is dan ook groeiende door het succes van de afgelopen twee jaar. Geen verrassing dat ze op 24 november naar AFAS Live afzakken met tweede album Broken Machine op zak. Beginnen doen ze met het stevige Ban All the Music dat zelfs een sludgy bruggetje meekrijgt verzorgd door de gitarist op rechts. Zijn makkers opereren dichtbij de drummer terwijl hij kiest om de rechterflank te bespelen. De uithalen van zanger Conor Mason, ze blijven indrukwekkend. Hij pakt met gemak de hele Alpha in. Een beetje droge humor helpt daar ook bij.

Wake Up Call zet de solide sound verder: lekker baslijntje hoor! Nieuwelingen als I’m Not Made by Design hakken er ook stevig in. Doorbraaksingle Itch blijft vocaal opvallen en Trip Switch is ondertussen een live favoriet. “Thank you so much, we love you. Hope to see you at the end of the year in Amsterdam.” De band sluit dan ook toepasselijk af met de single Amsterdam. (LH)

PVRIS
Even lijkt het iets té rustig te blijven in de India tent terwijl PVRIS toch over een minuutje of tien gaat beginnen. De populaire Amerikaanse emo rockers hebben ook in Nederland een duidelijke fanschare, blijkt wel na drie shows in de Melkweg. Begonnen als metalcore band maar ondertussen voegen ze net als The XX en Editors lagen synths toe tot een spannend geheel. “Ladies and genders here is PVRIS!” De band onder leiding van Lyndsey Gunnulfsen bezit aardig wat power. Publiek wordt er gelijk bij betrokken. Een LGBT vlaggetje wappert trots in het rond. Grrrl power dus, zoals we onlangs in heel veel media zien. Niet alleen bij 3FM ook op Lowlands veel vrouwelijk schoon zoals Solange, the Pretty Reckless, Tove Lo, Kovacs en DOOL natuurlijk.

PVRIS begint een beetje als Oscar and the Wolf met een groots geluid, tikkeltje Amerikaans. Beide gitaristen hebben dan ook extra middelen tot de beschikking. De frontvrouw wisselt regelmatig van instrument en pakt tijdens het tweede nummer een gitaar erbij. Duidelijk harder dan de recentere songs. “Come on!” Ze blijft de boel opjutten. Het werkt aanstekelijk: het maakt de vrouw in me los. Nieuwe plaat All We Know of Heaven All We Need Hell komt volgende week uit. Lowlands krijgt alvast een primeur. What’s Wrong wordt voor het eerst live gebracht. Nadat Gunnulfsen al heeft gedrumd en de drumcomputer bespeeld, pikt ze de gitaar weer op. Haar spel is recht toe recht aan terwijl de gitarist er juist een kunst van maakt om de riffs te laten echoën door de India tent. (LH)

ARCHITECTS
Waar de stevige muziek van PVRIS vooral in de smaak valt bij vrouwen, is Architects wellicht meer muziek voor mannen: het betere beukwerk. Helaas sloeg voor de Britse metalcorehelden vorig jaar het noodlot toe, toen gitarist Tom Searle de strijd verloor tegen huidkanker. Parkway Drive bracht hier op Lowlands nog een fraaie ode aan afgelopen jaar. Nu staat Architects hier zelf. Geen woord erover gerept en wat de toekomst brengt zal de tijd uitwijzen.

Wat een lichtshow, we raken spontaan in een trance. Het drumstel staat stevig tussen de speakers en dat is maar goed ook met al die heavy blastdrums en breakdowns. Zanger Sam Carter spuugt even omhoog en gaat onvergetelijk verder, vuist in de lucht. De twee gitaristen focussen zich op de brute riffs terwijl de frontman de longen uit zijn lijf schreeuwt. Moshers en crowdsurders laten zich al gauw vooraan zien. Wanneer de armen van de zanger uit elkaar gaan, weten we genoeg. Wall of Death! “We are the loudest band of this festival, so thanks for checking us out.” Altijd mooi, een tent vol devil horns.

Niet alles verloopt even vrolijk. Wat wil je ook met dit soort zware muziek. Een vrouwelijke crowdsurfer wordt betast, wat kan rekenen op een stevig woordje van de zanger. Een shout out volgt richting PVRIS. Vanaf dan lijkt het alleen maar harder te gaan. Alsof dat nog niet kon. (LH)

SHAME
We hopen dat het Britse vijftal dat om half zeven op de vrijdagavond het X-Ray podium vult zijn naam geen eer aan komt doen. Moet Shame zich schamen voor hun nog lang geen 45 minuten durende set van de ene nog vuigere punk / postpunk song na de andere? Zeker niet! Frontman Eddie Green is nog steeds geen goede zanger, zoals we ook al geconstateerden op Eurosonic, maar een entertainer is hij des te meer. Hij werkt zich compleet in het zweet en springt om de havenklap in het publiek. Het is makkelijk om door zijn capriolen de band achter hem te vergeten, maar dat is zonde. De twee rondrennende gitaristen, springerige bassist en rammende drummer gaan ook flink los. Haren zwiepen alle kanten op en zweet vliegt in het rond. Terwijl we met een glimlach op het gezicht genieten van de jonge honden op het podium raken we frontman Green kwijt in het publiek tijdens brute meeschreeuwer Gold Hole, maar zolang hij ook vanaf de grond geluid kan blijven maken in de microfoon zal het wel goed gaan. Dat de Londense jonkies plezier hebben in het spelen is overduidelijk en dat dan niet iedere noot even zuiver uitgevoerd en niet ieder ritme even solide is, wordt hen daarom ook vergeven. Shame is een belevenis pur sang en doet nu al een greep naar de titel van Never Mind the Hype’s favoriete optreden op deze editie Lowlands. (CdW)

MAC DEMARCO
Nog met het Shamerood op de wangetjes en de rug klam van het zweet – van onszelf, of van de buurman die fanatiek tegen ons aan stond te moshen – zakken we af naar Heineken waar we even mogen uitpuffen tijdens Mac DeMarco. Afkoelen en tegelijkertijd opwarmen met zijn zomerse lome gitaarmuziek. Maar het is niet de guitige Canadees die op de vroege avond te show steelt. Dat is gegund aan Thijs. Vanuit het publiek roept DeMarco hem het podium op omdat hij graag een stukje mee wilde spelen. En dat doet hij goed! Hij wordt met luid applaus bedankt en weer ontvangen terug in de massa. DeMarco neemt het weer van hem over, oude en recentere nummers wisselen elkaar af en met gebrek aan zuurstof in de tent moet een geeuwaanval onderdrukt worden. De band gooit er nog een beetje vaart in door even een disconummertje te coveren. En zo ‘laladielalada’-en we na een uurtje weer helemaal zen de Heineken tent uit, op zoek naar weer ietsje zwaardere gitaren. (CdW)

IGGY POP
Nadat Altin Gün met haar Turkse invloeden voor een psychedelische avondzon heeft gezorgd gaan we snel door naar Iggy Pop. Onze eerste kennismaking met het vernieuwde podium Bravo bovendien: weg zijn de irritante steunpilaren en weg zijn de beperkte ingangen. Het is nu een soort kathedraal, perfect voor ‘the godfather of punk’. Veel tracks van The Stooges vanavond maar ook solo klassiekers van jubilerende plaat Lust for Life en van laatste plaat Post Pop Depression.

Stampvol is het inmiddels voor Iggy, maar het is een lekker breed podium waar de 70-jarige overheen kan paraderen. De echte Stooges zijn niet meer sinds vorig jaar maar Iggy’s band is ook de band van de loudest silent movie Gutterdämmerung onder leiding van Kevin Armstrong en die weten ook best wel hoe je een rock ’n roll show neerzet. Beginnen doen ze met I Wanna Be Your Dog. Bam! Er gelijk los op. Raw Power met dat verdraaide drie akkoorden schema zet gelijk de boel in vuur en vlam. Iggy inclusief, zwaaiend en sensueel poserend zoals we al een kleine 50 jaar van hem gewend zijn. “Pick me up!”, roept hij, “I’m the Passenger.” Het is een meezingfestijn waaraan jong en oud meedoet, ouders met hun kroost, ouwe rockers en stoere pubers. Iedereen heeft een ‘lust for life’.

Met Iggy voorop, onvermoeibaar, een beetje mank dat wel. “Turn on the lights let me see all of you!” Ja, de nieuwe Bravo kan helemaal donker worden gemaakt voor meer effect on stage. Vooraan zegt men dat hij wel erg dronken is maar hij is erg goed bij stem en we hebben het hier over Iggy Pop! Nog altijd in de bloei van zijn leven. Strooiend met rockklassiekers als Search and Destroy, No Fun en het herontdekte Repo Man. Wanneer het einde daar is, blijft Iggy nog trots staan als het rockicoon dat hij is. Afscheid nemend met, geen stagedive maar, een diepe buiging. (LH)

Iggy Pop, foto: Rob Sneltjes

TY SEGALL

Ty Segall, foto: Christel de Wolff

Het is een perfecte afsluiter van de dag, die Iggy Pop, maar dat zou betekenen dat we hedendaagse garagepunker Ty Segall zouden overslaan en dat is natuurlijk niet de bedoeling. Daarom schuifelen we de Bravotent uit, op weg naar India, waar ome Ty in zijn trui zijn entree maakt. Een vreemde kledingkeuze voor een ruige band, binnen no-time zweet je daaruit, zou je zeggen. Echter, Segall maakt zich – in tegenstelling tot vorige shows zoals die op Down The Rabbit Hole vorig jaar nog met zijn Muggers – helemaal niet zo druk vandaag. De muziek liegt er niet om, het is vuig zoals we gewend zijn van deze generatie garagepunk met Thee Oh Sees, King Gizzard en Ty Segall himself als absolute voortrekkers. Maar het valt op dat frontman Segall erg veel op zijn eigen plaatsje op het podium verblijft vanavond. Interactie met het publiek is er ook niet echt, de band wordt voorgesteld en daar blijft het bij. In de zwetende massa onder het podium beweegt het des te meer. Het is weer crowdsurfen om te crowdsurfen vandaag, de stoere rockers durven het aan tijdens de zware gitaarpartijen en de wat mindere durfallen pakken de rustige nummers voor hun tochtje op de mensenzee. Ondertussen schudt Ty Segall en band de ene na de andere song uit de mouwen van zijn rooie sweater. Het is fijn om naar te luisteren, maar mist toch de magie die we nog hadden verwacht. Maar misschien komt dat omdat we omvergeblazen zijn door voorganger Iggy, dat het nu een beetje stilvalt. (CdW)

Met Segall als laatste zit onze Heavy route van dag één er al op. De keuze is echter nog reuze: men kan nog tot in de late uurtjes gaan dansen op een groot aanbod aan DJ’s in allerlei tenten en ook Helga’s House of Pain is gespreksonderwerp bij velen. De verstandige (en ietwat saaie) festivalgangers kiezen er echter voor om richting camping te gaan voor nog een afsluitend biertje en dan gauw het bedje in. Morgen weer een dag.

Deze diashow vereist JavaScript.