Zondagochtend, dag drie, we hebben het best zwaar. Al die feestjes tot diep in de nacht zijn dan ook zo ontzettend gezellig en als je geen zin hebt om op de camping te zitten kun je nog dansen tot je een ons weegt in het 24-uurs gebied op het festivalterrein. Ja, echt. Er is een stukje Lowlands dat vanaf donderdagmiddag tot en met maandagmiddag non-stop geopend is! Maar ook deze ochtend kruipen we weer vol goede moed onze tentjes uit. We hebben vandaag optredens van The Pretty Reckless, Cypress Hill, At The Drive-In en Billy Talent om naar uit te zien.
Lees ook:
– Ons verslag van vrijdag, moshen bij Architects, meezingen met Iggy Pop en crowdsurfen bij Ty Segall
– Verslag van zaterdag, NL helden Canshaker Pi & DOOL tot internationaal geweld Frank Carter en bombastisch Editors
Tekst: Lodewijk Hoebens & Christel de Wolff
Foto’s: Rob Sneltjes & Christel de Wolff
Iguana Death Cult, foto: Christel de Wolff
IGUANA DEATH CULT
Maar eerst een beetje haasten, want Iguana Death Cult staat al om klokslag 13uur op de planken. Het is nog niet heel druk als de eerste noot wordt aangeslagen, maar al snel vult de X-Ray tent zich. Wat schrijven we over een band die we al intensief hebben gevolgd tijdens hun Poprondeavonturen en daarna niet meer uit onze scope hebben verloren? Nou, te beginnen dat het weliswaar kouder is dan vorige dagen maar dat, dat niét de reden is waarom ik met kippenvel over het hele lijf in de X-Ray sta. Op het podium staan nog steeds dezelfde vier jongens uit Willemstad/Breda, maar het geluid is zoveel dikker dan de laatste keer dat we de band live zagen. Wat moet dat een eer zijn voor een band als Iguana Death Cult om op zondagmiddag de X-Ray te mogen openen. Het publiek geniet met volle teugen. Het is één en al herkenning op de voorste drie rijen. Jonge en oudere muziekliefhebbers die we van gezicht kennen omdat we ze al vaker op garagerockfestijnen zoals Surf ’n Turf en Klikofest voorbij hebben zien moshen. De band heeft er ook zichtbaar veel plezier in, wat moet dat een eer zijn om als zo’n jonge band de X-Ray te mogen openen op zondagmiddag. Tong uit de mond, gitaarhalzen scheren langs elkaar heen, zo ragt het viertal zich door hun set heen. Genieten! Tijdens de Popronde had de band nog amper een half uurtje aan materiaal om te laten horen en bij de vraag om een toegift klonk altijd het gênante: “Eh ja, we hebben niks meer.” Nu speelt de band met debuutalbum op zak maar liefst 45 volle minuten en brengen ze zelfs een nieuw nummer opgedragen aan een bevriend stel in het publiek dat binnenkort trouwt. In principe horen we niet eens dat het een nieuw nummer is, het heeft immers dezelfde vibe als de al uitgebrachte songs, maar we smullen er wel van. (CdW)
Billy Talent, foto: Rob Sneltjes
BILLY TALENT
Op het zelfde moment als dat Iguana begint kun je er ook voor kiezen om wakker te worden in de Bravo. Broeder Billy Talent doopt de vernieuwde tent tot Garbage Bag Church en vangt aan met uitsmijter Devil in a Midnight Mass. Afkomstig van tweede plaat II waarmee de Candezen hun plekje verdienden tussen de grote jongens. Rebelse hoogtepunten Red Fag en Fallen Leaves komen uiteraard later aan bod. De hits zijn wel nodig om het publiek af en toe wakker te schudden. Knallers hebben ze, zoals Devil on My Shoulder en vaste afsluiter Viking Death March maar de laatste albums klinken minder avontuurlijk dan de eerste twee.
Met zijn voet stevig op de monitor geeft frontman Benjamin Koealewicz nog evenveel passie als in de begindagen. Zijn trouwe rechterhand Ian D’Sa op gitaar zorgt voor de bijtende riffs. “Goodmorning!” De zanger ziet er goed geluimd uit, dolt wat met de cameraman en bedankt iedereen voor het komen. “Thanks for taking the time for us between the drinking doing drugs and having sex.” (LH)
Triggerfinger, foto: Rob Sneltjes
TRIGGERFINGER
Surprise, surprise! Triggerfinger is het #W?TF! element van deze jubilerende Lowlands. Vier keer eerder hebben de Vlamingen Biddinghuizen plat gespeeld. Met lang verwachtte plaat Colossus bijna uit, de perfecte manier om het nieuwe materiaal te spelen. De Belgische vrienden zijn even weggeweest maar het kersverse werk laat een uiterst vitale band horen! Dat sensuele gitaarspel van Ruben Block, altijd de fuzzy effecten op zijn gitaar. Tegenwoordig wordt hij wel gesteund door een tweede gitarist maar dat doen steeds meer rocktrio’s als Muse en Greenday voor nog meer power.
“Amai, dit ziet er belachelijk cool uit! Dit is in feite onze eerste thuismatch. Colossus komt bijna uit maar de plaat is hier al te koop.” Heel wat nieuw werk waaronder sexy single Flesh Tight en de brullende titeltrack. De rockposes van Ruben blijven de aandacht opeisen maar ook een wervelende drumsolo krijgt het publiek aan het hossen van links naar rechts. Er volgen lieve verjaardagswensen van de frontman voor Lowlands. “Dit is een fijn festival dames en heren en dat komt ook door u!” En natuurlijk ook door Triggerfinger zelf. Wij hebben toch wel een zwak voor de rockende zuiderburen. Songs als All This Dancing Around, Let It Ride en het gillende First Taste zijn toch wel een perfect match. Live krijgen de songs die dessert drive mee waardoor de songs nog ruiger klinken. Wilt u het zelf meemaken? Eind dit jaar staan ze drie keer in de Melkweg. (LH)
At The Drive In, foto: Rob Sneltjes
AT THE DRIVE IN
Wat deed Torre van de Staat bij de fotopit zonet? Hopelijk wat tips geven, want de show van At The Drive In wil vandaag niet van de grond komen. De comeback van de Amerikaanse noiserockers werd vorig jaar nog royaal gevierd in Paradiso maar op Lowlands hebben ze het moeilijk. De wisselwerking tussen publiek en band ontbreekt. Daar gaat het fout, hoe wild frontman Cedric Bixler ook doet. Uiterst vermakelijk om te zien maar hij kan zich beter concentreren op de muziek. Eerste slachtoffer wordt zijn microfoonstandaard, daarna volgt één van de versterkers. Gelukkig is de tweede stem wel dik in orde net als de solide ritmesectie.
Toch gaan de meeste ogen naar de zanger. Hij blijft wispelturig rondlopen, klinkt regelmatig vals en onverstaanbaar. Halverwege de set is er een rustmomentje wanneer de frontman de melodica bespeeld, gevolgd door een fijne gitaarsolo. Langs alle kanten krijg je echter het gevoel dat het niet loopt. Waarom staat zo’n band dan ook in de grote Bravo en niet in de intiemere India of zelfs de X-Ray waar Architects, Canshaker Pi en Frank Carter hun kracht hebben bewezen.
At the Drive In vindt het dan ook mooi geweest, skipt wat songs en brengt een kwartier eerder dan gepland grootste hit One Armed Scissor. Het publiek reageert nu wel en ook bij de frontman komt er even wat energie terug maar het is al te laat. Volgende keer beter? Hopelijk wel, als die er nog komt. Gelukkig kunnen we wel op een rustig tempo richting de Alpha lopen voor Cypress Hill. “Stoned is the Way of the Walk” (LH)
CYPRESS HILL
De Alpha word even de Temple of Boom met de latino rappers van Cypress Hill en hun hits from the bong. “We’re gonna have a good time. Right? You know who we are?” Jazeker, we staan tot ver buiten de tent klaar voor een uurtje old school hip hop. B-Real en Sen Dog zorgen voor de rijms, Eric Bobo doet indrukwekkend live de percussie terwijl DJ Julio G menig rapliefhebber verrast met zijn turntable kunsten. Meerdere battles ontstaan. Sen en B-Real strijden om het publiek terwijl de twee Julio en Bobo het tegen elkaar opnemen. Publiek is de uiteindelijke winnaar. Helemaal loco gaat het een eerste keer met How I could just kill a Man
De live percussie test de akoestiek van de Alpha naar behoren. Heerlijk die conga’s en bongo’s met het zonnetje in de nek. Da Cypress brengt vooral hits van 25 jaar terug maar is dat erg? Nee, en pas maar op want een nieuw album komt er aan. De hits worden versterkt door sublieme skratches van DJ Julio G en als echte rock superstars mixt hij er zware gitaren doorheen. “Roll it up, light it up, smoke it up, inhaaaale!” Tijd voor een chronic break. Een mega joint gaat rond en die lucht, we love the smell of weed in the afternoon. B-Real geeft het goede voorbeeld. Gaat ie nou sneller rappen of is dat gewoon het gevoel.
“Is there a doctor in the house? Say what?” De enige, echte Dr. Greenthumb staat daar gewoon. Sen Dog brengt ook nog een ode aan tattoo koning Henk Schifmacher. B-Real rolt even de drums en skratcht een stukje mee. Sen Dog waagt een dansje. Tequila Sunrise zorgt voor de latino klanken. “We Ain’t Going Out like That!” Nee want we blijven hangen bij rapmetal klassieker Skull & Bones. Rock Superstar brengt het feestje tot een daverend slot.
The Pretty Reckless, foto: Rob Sneltjes
THE PRETTY RECKLESS
Vorig jaar had de Heineken het genoegen om op de laatste avond plat gespeeld te worden door metalcore gigant Parkway Drive. Dit jaar zijn we voor The Pretty Reckless in de Heineken. Zangeres Taylor Momsen was vooral bekend als actrice maar sinds 2009 is ze ook rockster. De eerste tonen van haar stem trekt in ieder geval meer en meer mensen naar de tent. Enkele jaren geleden waren ze nog het voorprogramma van Fall Out Boy en moesten ze nog duidelijk wennen aan het grote publiek. Inmiddels is het best een strakke band. Niet bijster origineel maar de gitarist heeft goed gelet op Zack Wylde terwijl zangeres Taylor Momsen klinkt als een mix tussen Chris Cornell en Lady Gaga.
“It’s a pleasure to be here.” De zangeres, in lange zwarte jas met zonnebril en een bos blonde krullen leunt tegen haar gitarist die precies weet welke riffs hij moet brengen. De drummer kan er ook wat van in Oh My God van laatste wapenfeit Who You Selling For. Taylor zingt ondertussen de frustratie van zich af. Het headbangen lukt haar alleen niet. Een diehard fan heeft een spandoek met alle festivals waar the Pretty Reckless heeft gespeeld.
“This was the first song we ever released. Makes me wanna die.” Blijft toch wel lekker scheurend. Meezingmomentje, denkt het publiek. Muzikaal doet het wat denken aan Heart. Kent u die nog? “Lowlands, we need your help. Do you wanna be part of the Pretty Reckless for one night?” De voorste rijen zijn er klaar voor. Met een mooie opbouw op gitaar klimmen we even richting de hemel in Heaven Knows Why maar veel vrolijker wordt het niet. De gitarist strooit nog even met straffe solo en het swingt als een malle. Net als Death Grips overigens. Laten we daar maar eens een kijkje gaan nemen. (LH)
Death Grips, foto: Rob Sneltjes
DEATH GRIPS
Na Cypress Hill hebben we de smaak van hiphop te pakken dus mogen we Death Grips niet vergeten. Kan wel eens het zwaarste feestje worden van deze Lowlands editie. Het is trouwens geen mainstream rap maar ‘hardcore to the bone hip hop’. Zonder enige pauze raggen de drie heren door hun set heen. Ze grijpen je bij de lurven en laten voorlopig niet meer los. Drummer Zach Hill gaat zijn drums te lijf alsof zijn leven er van afhangt.
Op hoeveel beats per minute zitten we nu? De drummer houdt het allemaal bij, Andy Morin zorgt in de India op indrukwekkende wijze voor de beats. Rapper MC Ride blijft maar spitten, even een doodskreet en door. Eigenlijk wilden ze in 2015 stoppen maar daar merken we vanavond niks van. Als een geoliede machine heeft Death Grips de tent bij zijn kladden.
En maar doorspelen, sneller en sneller. Het gerap begint zelfs demonisch te klinken, bezeten leek de frontman al, met al z’n rillingen en spasmes. Geen rustmoment, geen contact maar wel volledige interactie hier in de India. En dan die drummer die blijft doorslaan. De pit gaat ook non stop spinnend op en neer. MC Ride blijft maar wijzen naar ons maar wat bedoelt hij nou? Bij vlagen is het onverstaanbaar met de te snelle raps. Bovendien schreeuwen de beats over hem heen.
“I’ve got the fever!” Aha, dat verklaart een hoop bij de krankzinnige performance. Doorbraakhit Guillotine is het enige wat een eind kan maken aan deze madness. Iedereen gaat nog een keer tot het gaatje. “It goes, it goes, it goes, it goes, Guillotine, yuh!” Over madness gesproken, in eigen land gaan ze op pad met Ministry. Wat voor een gekte gaat dat niet worden. Hopelijk maken ze samen de oversteek naar Europa want wat een double bill is me dat. (LH)
Na dit krankzinnige optreden zoeken wij manieren om ons weer even op te laden. Niet alleen Death Grips maar het hele weekend heeft wel wat gevraagd van ons lichaam. Al was dat het elke seconde waard. Even uitdansen en de laatste muntjes opmaken en richting de tent. Morgen pakken we onze tijdelijke huisjes weer in en vertrekken we alle windrichtingen weer op. Tot volgend jaar.
Lees ook:
– Ons verslag van vrijdag, moshen bij Architects, meezingen met Iggy Pop en crowdsurfen bij Ty Segall
– Verslag van zaterdag, NL helden Canshaker Pi & DOOL tot internationaal geweld Frank Carter en bombastisch Editors
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.