Frank Carter & The Rattlesnakes, foto: Rob Sneltjes
Dag één van Lowlands was een succes, let maar op de hese stemmetjes in de lange rijen voor de toiletten vanmorgen. Amper te verstaan, we hebben het weer lekker laat gemaakt met zijn allen. Met wat moeite rollen we toch uit onze stoffen huisjes uit om ons vervolgens weer te verzamelen in de grote tenten op het festivalterrein. Vol goede moed want vandaag hebben we op het programma onder meer Frank Carter en z’n Rattlesnakes, Black Foxxes en Husky Loops, Canshaker Pi, DOOL en Editors. Maar voordat het zo ver is nemen we eerst een kijkje op het hoofdpodium waar wordt gevierd dat Lowlands 25 jaar bestaat. Feest!
Lees ook:
– Ons verslag van vrijdag, moshen bij Architects, meezingen met Iggy Pop en crowdsurfen bij Ty Segall
– Verslag van zondag, Iguana breekt X-Ray af, Death Grips zorgt voor demonisch einde van ons Lowlands
Tekst: Lodewijk Hoebens & Christel de Wolff
Foto’s: Rob Sneltjes & Christel de Wolff
25 jaar lowlands show, foto: Rob Sneltjes
25 JAAR LL SHOW
Vijfentwintig jaar Lowlands, hoe vier je dat even op een korte manier? Je neemt de gloednieuwe Alpha, zet er een strakke band neer met enkele van de beste frontmannen van Nederland en laat ze Lowlands klassiekers zingen. Dolf Jansen praat op zijn komische manier de boel aan elkaar met opmerkelijke anekdotes. Dichter des Vaderlands Ester Naomi Perquin brengt een mooi gedicht over het volk van Lowlands terwijl beeldmateriaal van een kwart eeuw lowlands te zien is.
Ex-Heideroosje Marco Roelofs begint en brengt de Blur anthem Song 2. De zanger van Navarone neemt vervolgens het stokje over maar het eerste hoogtepunt komt van de Jeugd van Tegenwoordig. Dolf vertelt verder over zijn Lowlands ervaringen. Marien van Moss brengt een straffe versie van Creep terwijl Spike zich even frontman van the Hives waant. Dolf eert zelf de overledenen met I Wanna Be a Dog, Ace of Spades en Fight for Your Right. Jan Akkerman’s versie van Kyteman’s Sorry sluit daar mooi op aan met een vleugje Stairway to Heaven. Vervolgens zingt iedereen mee met Dave von Raven en Merijn van Haren zodat Feest DJ Ruud er dankzij Boudewijn de Groot een feestend slot aan kan breien. (LH)
Husky Loops, foto: Christel de Wolff
HUSKY LOOPS
Tegelijk met het meezingfestijn op het hoofdpodium is er in de Lima ook heel wat te beleven. De kleinste tent van het festival is half gevuld en op het podium staat het drietal Husky Loops. Ze worden in de boekjes geïntroduceerd als Italiaanse Londenaren. Britten met een migratieachtergrond dus, wat doet het er toe. Behalve de overduidelijk goeie looks hebben Husky Loops niks Italiaans over zich. In de zang van Pier Danio Forni (oké, de namen hebben ze ook mee) klinkt geen enkel accent door en de muziek van het drietal in één adem genoemd worden met elk willekeurig hip en upcoming Brits bandje ooit. De naam Husky Loops doet onwillekeurig denken aan cornflakes, maar anders dan uit een pak Honey Loops komt er uit deze band absoluut niks zoets. Hard wel, de band valt in de catagorie ‘wie niet wil horen, moet maar voelen’, met een basgitaar die zo zwaar staat dat de vullingen uit je gebit trillen. We moeten tevens oppassen dat we ons niet verslikken in de scherpe postpunk riffs van gitarist en zanger Forni, gedrenkt in pittige drumpartijen van zijn kornuiten. Voor zover we ze toch kunnen horen zijn de baslijntjes lekker dwars en spannend. En ook met de performance zit het wel goed bij de enthousiastelingen. Ze stuiteren over het podium, headbangen hun gitzwarte nette kapsels en bedanken het publiek tenslotte uitvoerig. “Nee, jullie bedankt!” is wat we doof maar voldaan terug schreeuwen. (CdW)
BLACK FOXXES
Even een blokje met opkomende bands. Van Haus zien we enkel een glimps in een volle X-Ray want we moeten snel door naar Black Foxxes en erna volgen nog twee uiterst talentvolle bands van eigen bodem: Canshaker Pi en DOOL. Eerst is Black Foxxes in de India tent aan de beurt. Debuut I’m Not Well kwam vorig jaar uit. Het drietal uit Engeland brengt een portie rauwe rock. Met een stem die ragt door merg en been. Er zit veel overtuiging in de songs. Tussendoor heerst de zachte vertelstem van de frontman maar wanneer de songs starten. Op een bepaalde manier moet ik vooral denken aan Courtney Love. “We’re gonna play a couple more.” Graag!
Spontaan klapt men mee en zelfs enkele airguitars worden boven gehaald. Waar het merendeel van de songs vooral woest klinkt is de laatste single vooral breekbaar. Een snik in de stem van de zanger. “You lived a fragile life” Het gitaarspel versterkt hier de stem. Ziel en zaligheid wordt in de muziek gelegd en dat kan het publiek waarderen. Een stevig applaus volgt. (LH)
CANSHAKER PI
Tijdens de soundcheck van het jonge Canshaker Pi is het al aardig druk. Eindelijk zijn ze groot genoeg om uitgebreid te spelen, vorig jaar moesten ze eerst het schoolwerk afmaken voordat ze zich helemaal op de muziek konden gaan storten. De sound heeft een enorme Pixies-vibe en stuitert even hard rond als de strandbal in de X-Ray. De voorste rijen brullen uit volle borst mee. maar een ‘lalala’ refrein maakt het ook makkelijker voor de rest van ons om mee te zingen.
Canshaker Pi speelde zich op Eurosonic al aardig in de picture en is in de tussentijd vooral liedjes blijven schrijven. De drie gitaristen zingen afwisselend of samen deze songs, wat heel boeiend is.Bij hitje JALS gaat het pas echt goed los. Ook nieuwer materiaal kan rekenen op een warm onthaal. Onbevangen en oprecht brengen ze de indie liedjes. Plezier straalt er van af en we zouden oprecht langer willen blijven maar we moeten door naar DOOL. Even snel van 020 naar 010. (LH)
DOOL, foto: Rob Sneltjes
DOOL
Nog meer Nederlandse glorie en ook pas bezig: DOOL. Oké, frontvrouw Ryanne van Dorst kent iedereen ondertussen wel dankzij haar smaakmakende en actuele programma Geslacht. Maar ze was daarvoor jarenlang rockster onder de naam Elle Bandita. Elle is inmiddels verleden tijd. Nu is ze de frontvouw van het hevige DOOL. De India tent staat al goed vol voor de oer-Rotterdamse en haar band. Vier gitaren en een drumstel, dat is wat we horen. Riff na riff vliegt door de donkere tent. Pas een album uit maar wel eentje die mag tellen. Menig concert en festival hebben ze ondertussen plat gespeeld. Overal worden ze gevraagd en dat is natuurlijk een goed teken. Baroeg Open Air bijvoorbeeld, is alweer volgende maand en bovendien in hun hometown.
Ook op Lowlands is er veel belangstelling. Fijn soleerwerk van Nick Polak, bekend van die andere female fronted rockband Gold. Samen gaan ze ook binnenkort op tour. De songs lopen lekker over in elkaar met vernuftig gitaarspel. Plezier is altijd erg belangrijk, tel daar de technische klasse bij en de uitstraling van Ryanne en je hebt hier te maken met een band dat internationaal zeker potten breken. Gigs in het buitenland zijn er al, maar geen tijd om hier bij stil te staan. DOOL blijft live onverminderd doorraggen. Heerlijk! (LH)
Frank Carter & The Rattlesnakes, foto: Rob Sneltjes
FRANK CARTER & THE RATTLESNAKES
“Got some making up to do!” De eerste woorden van Frank Carter aangezien hij vanwege een blessure vorig jaar niet op Lowlands kon staan. De set openen met de kopstoot Juggernaut zegt misschien wel alles. De vier Britten zijn hier niet gekomen om een uurtje gewoon te spelen. Hoppa, meteen duikt de kleine frontman met tijgerprintbroek het publiek in. Met hulp weet hij rechtop te staan, om even te kijken welk vlees hij in de tent heeft. Tijdens Lullaby gaat het ook los maar ik kan misschien beter aangeven op welk nummer het niet los gaat. Met pas twee albums uit heeft de band twee volle vuisten met hits. Frank blijft een echte entertainer en voelt het publiek feilloos aan. Even inhouden en daarna vol het gaspedaal in. Vampires dan, alweer zo’n meezingmonent met die Arctic Monkeys vibe. “Woooohohohoooo!”
“This is why you start a band. This is amazing!” Vervolgens wil Carter de grootste circlepit van Lowlands zien. Aan John Coffey kan ie, uiteraard, niet tippen maar voor deze jubileumeditie is het wel een flinke draaikolk tot buiten de India. “Paradise is a song about terrorists who I think are all cowards and scum!!” Klare taal van de frontman. Misschien praat Frank te veel maar hij zoekt constant de interactie met het publiek. Om ons een kijkje te geven in zijn hoofd. Devil Inside Me gaat daarover. “This is a hate song but we sing it together with a smile on our face.” Gisteren gaf de Architects frontman in deze tent aan genoeg te hebben van crowdsurfende vrouwen als lustobject. Frank weet wel een oplossing. Voor alle dames regelt hij een speciale crowdsurfzone. Geniale vondst. De India reageert uitgelaten. Dak gaat er bijna af en dan is de drummer ook nog eens jarig. Wat zingen we dan? Inderdaad, een groot feest is het. (LH)
Editors, foto: Rob Sneltjes
EDITORS
Tien jaar geleden waren ze de koningen van de dark disco. Inmiddels zijn de Britten uitgegroeid tot stadionact avant la lettre. Voor ons als NMTH vallen de laatste drie platen toch wel tegen. Qua sound is het te groots en te dramatisch geworden, maar wanneer je eenmaal mee bent met Tom Smith en co on stage, dan kan je niets anders doen dan alles even loslaten en de wereld van Editors over je heen laten komen. In de regen dat helaas wel. Cold is een, tja, nogal koude opening maar breekt halverwege open. Tom houdt graag van de dramatische opbouw en dat hoort bij dit soort shows.
Gelukkig laat de bas van Sugar smakelijk van zich horen. “It breaks my heart to love you!” Nou dat voelt pas koud, gelukkig zijn er hoge vlammen op het podium wat de boel een beetje opwarmt. De muziek doet de rest. Racing Rats, Blood en pompende nieuweling Hallelujah zetten binnen no-time de hele Alpha in lichterlaaie. Confetti en meer vuurwerk doen de rest.
Even met Editors het 25 jarige jubileum vieren, want de band heeft hier meerdere keren gestaan. We hebben ze zien groeien van Munich via An End Has a Start tot Smokers Outside the Hospital Doors. Hit na hit komt langs en iedereen geniet, ondanks de aanhoudende regen. Maar er is nog meer nieuw werk in de vorm van Magazine. Deze begint weer traag, vol synths maar de band heeft opgelet op de kritiek van voorgaande twee albums en vergeet de gitaren niet. Ook Tom loopt weer veel vaker met eentje rond. Het gemep van de drums is gelukkig nooit verdwenen.
Smith loopt naar voren over een speciale mini catwalk en vraagt hoe het gaat. Vervolgens maakt hij een fraaie buiging en bedankt iedereen aanwezig in en rond de Alpha. A ton of love! Was even vergeten dat ie toch best hard kan aankomen. “Desire, desire!!” Iedereen wilt meer maar als de klok richting de elf gaat weten we na de meest recente hit Marching Orders dat we nog ééntje knaller mogen verwachten. Papillon laat dan ook niemand in de steek en zorgt voor een euforie dat tot ver buiten de tent te voelen is. (LH)
Als de laatste akkoorden van Editors zijn weggestorven schuivelen we met massa’s tegelijk bij de Alpha vandaan. We gaan de nacht weer in, op zoek naar nog meer feest. Het is tenslotte Lowlands waarbij je maar liefst vierentwintig uur per dag op het terrein kunt verblijven om je helemaal kapot te dansen. Morgen is alweer de laatste dag van dit prachtige jubilerende festival. Als we onze bedjes opzoeken is dat niet omdat we uitgedanst zijn, maar omdat we graag vast willen dromen over de zondag waarop we onder andere Iguana Death Cult, The Pretty Reckless en Billy Talent gaan zien. Zin in!
Lees ook:
– Ons verslag van vrijdag, moshen bij Architects, meezingen met Iggy Pop en crowdsurfen bij Ty Segall
– Verslag van zondag, Iguana breekt X-Ray af, Death Grips zorgt voor demonisch einde van ons Lowlands
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.