publiek John Coffey, foto: Christel de Wolff
De Flevopolder staat er bol van, vanuit heel Nederland (en daarbuiten) rukken festivalfanaten op naar Biddinghuizen. Het is weer tijd voor Lowlands! Na een preparty op donderdagavond, met o.a. een massale silent disco – van horen zeggen want Team Never Mind The Hype wilde perse nog één nachtje in onze eigen bedjes slapen – is het op vrijdag toch écht begonnen. De eerste van drie dagen festival. En het schijnt vandaag ook meteen de mooiste dag te zijn. Qua weer dan, want de vrijdag heeft weliswaar namen als John Coffey, Biffy Clyro en natuurlijk publiekstrekker Muse, morgen en overmorgen is er nog veel meer moois voorspeld. Maar zover is het nog niet. Laten we ons vooral eerst door deze dag heen werken, er is zat te doen!
Lees ook:
– Het verslag van de zaterdag met o.a. Wolmother en King Gizzard en verrassingen al vroeg op de dag bij Otherkin.
– Het verslag van de zondag met o.a. Parkway Drive, Eagles of Death Metal, The Last Shadow Puppets en waardige afsluiter Thee Oh Sees.
– Het beste van Lowlands 2016 met o.a. Muse, Wolfmother, Biffy Clyro, King Gizzard, John Coffey & Thee Oh Sees.
Tekst: Lodewijk Hoebens & Christel de Wolff. Fotografie: Rob Sneltjes & Christel de Wolff
Highly Suspect, foto: Rob Sneltjes
Highly Suspect
Alpha, Bravo, Charlie, check! Terwijl Jake Bugg zijn Britse branie laat gelden in de grote Alpha tent, brengt het Amerikaanse drietal van Highly Suspect een eerste bezoekje aan ons land. De buzz dankzij single Lydia en in mindere mate Serotonia is al zo aanwezig, dat de kleine, fijne Charlie tent binnen no time alle kanten uitpuilt. De tweelingbroertjes Ryan en Rich Meyer spelen erg strak en zorgen met een bonte mix van thrash, grunge en blues voor treffende tempowisselingen. Toch gaat alle aandacht uit naar de man in the middle, Johnny Stevens! Wat een strot, wat een gitaarspielerei! Met z’n geblondeerd koppie, grill in de mond en opmerkelijke tattoo’s zie je hem vooral genieten van alle aandacht.
“Feeling good?” Als we het enthousiasme zouden meten aan de hand van de grootte van de aanhoudende moshpit dan hebben we te maken met een uitstekend optreden. Een blowtje gaat via de tourmanager even langs, Johnny laat z’n gitaar lekker los of wisselt even met Rich van instrument en dan is er ook nog iemand jarig. Genoeg redenen tot een feestje. Laat dat maar over aan het rockende drietal, ze zijn immers groot geworden met optredens in de lokale pubs van Cape Cod, Massachusetts. Momenteel is New York de uitvalsbasis en lijkt de rest van de wereld aan de beurt. Little One klinkt alvast als een lekker voorproefje van het nieuwe album.(LH)
John Coffey
Terwijl het NMTH team er vandaag al een paar bands op heeft zitten, betreed ik om even voor vijven het festivalterrein. Als een verdwaalde toerist check ik mijn plattegrondje. Het is mijn eerste keer Lowlands en ik vergelijk de afstand tussen de bar en de Bravo tent. Tijd voor een biertje! Of toch eerst Coffey.
Ik besluit me direct te begeven richting het podium waarop de Nederlandse helden al op me staan te wachten. Met gezonde spanning in de maagstreek stap ik de tent in. Ik mag de band dan stiekem nog nooit gezien hebben, de verhalen van maten die hun enkels meermaals kneusden tijdens shows van John Coffey ken ik natuurlijk wel. En ineens zie ik dat zij geenszins overdreven, al vanaf minuut één is de band op volle sterkte. Ik dodge armen en benen en grijp in mijn broekzakken, waar zijn die verdomde oordopjes! Dan ben ik er klaar voor: jezusmina wat een bak herrie.
Rock-lievend Nederland is in diepe rouwstemming, de band kondigde eerder dit jaar (voorlopig?) te stoppen. Op het hoogtepunt. “Twee jaar geleden stonden we in de X-Ray, de beste show van ons leven!” Nu staan ze op de Bravo, voor zeker 10.000 enthousiastelingen en laten ze zien wat we straks gaan missen. (CdW)
John Coffey, foto: Rob Sneltjes
The Kills, foto: Christel de Wolff
The Kills
We snoepen de laatste paar minuten van John Coffey om dwars door de regen naar de dichtstbijzijnde tent te rennen. Recht in de armen van The Kills. Dit duo windt ook geen doekjes om hun stevige bluesrock. Zangeres Alison Mosshart is natuurlijk de blikvanger. Ze kijkt fel uit haar ogen, schudt wild met de haren en spuugt net iets te vaak op de grond. Maar ook gitarist Jamie Hince laat van zich horen.
Het podium in de India tent is hoog – heel hoog – en het is pas halverwege de set dat ik erachter kom dat het duo The Kills helemaal geen duo is! Veel van de beats komen weliswaar uit een doosje, maar de mensen achterin de tent hebben allang gezien dat er ook een tot vlees geworden drummer aanwezig is.
Maar na een sterk begin, zwakt het optreden van The Kills na een kleine 20 minuten wat af. Ze minderen vaart en de songs beginnen wat te wankelen. Als de band dan ook nog eens een nummer verkeerd inzet, wordt het publiek onrustig. Enkelen willen resoluut weglopen, maar het regent pijpenstelen, dus men draaikont wat en blijft toch liever staan. Gelukkig maar, want The Kills herpakken zich net voor het einde van de set en sluiten dan af met nog een paar waardige songs zodat we met een voldaan gevoel de tent uit slenteren. Om er vervolgens achter te komen dat het inmiddels is gestopt met regenen. Fijn! (CdW)
The Charm The Fury
Regen op Lowlands hoeft geen enkel probleem op te leveren. Zo kan je zelfs een filmpje meepakken in de Echo. De vrijdag werd in gang gezet met Hardcore Henry, perfect voorspel voor the Charm the Fury dat net na de desbetreffende film, nogmaals aangeeft dat de Charlie tent iets te klein is voor dit soort hardcore bands. In moordend tempo gaat het publiek van pogo via een circlepit naar wall of death. “Zijn jullie nog wakker?”, vraagt stoere frontvrouw Caroline Westendorp, gehuld in een vintage Metallica shirtje. Dat levert altijd bonuspunten op!
Retorisch vraagje trouwens want het is ten slotte vrijdagavond en inderdaad, zoals de zangeres zelf aangeeft, vinden er maar weinig metal feestjes plaats tijdens de 24ste editie van Lowlands. En Hollywood Undead dan? Geen commentaar. Caroline’s kenmerkende strot geeft alvast het goede voorbeeld en klieft door merg en been. “raaaaaaaaaahhhww!” Damn, wat een fijne herrie komt er uit dat keeltje van haar. Zowel een beveiliger als mensen buiten de tent kijken verbaasd. Is dat een vrouw? The Charm the Fury heeft trouwens net een nieuwe plaat afgerond. Ergens in februari moet ie in de winkels liggen. (LH)
The Charm the Fury, foto: Rob Sneltjes
Biffy Clyro
Biffy fuckin’ Clyro heeft een nieuwe plaat uit, Ellipsis heet ie en vanavond begint het Schotse drietal (ondertussen opererend als ware stadionact met extra pianist en gitarist) met de Game of Thrones gerelateerde single Wolves of Winter. De Bravo tent lijkt alles behalve goed gevuld. Komt het misschien door het licht overlappende programma van de Bravo en Alpha dat de meesten hun heil kiezen bij afsluiter Muse. Over het Kanaal is Biffy een grote headliner maar bij ons blijven ze qua populariteit ver verwijderd van het succes van Matthew Bellamy en co.
Ballads Black Chandelier en Many of Horror van Opposites en Only Revolutions hebben de laatste jaren wel voor heel wat vrouwelijke fans gezorgd. Hoor ze meezingen. Aanstekers gaan de lucht in. Simon Neil en zijn makkers zijn dankbaar voor het onthaal, halen alles uit de kast, behalve kleding want het drietal speelt in ontblote bovenblijven en blijven vooral met werk van doorbraakalbum Only Revolutions: the Captain, Mountains, Bubbles… het publiek opzwepen. Venijnig nieuwe single Animal Style smaakt naar meer en dat mogen we ook verwachten wanneer de mannen terugkomen in november voor een zaalsport in de 013 en Tivoli Vredeburg.(LH)
Biffy Clyro, foto: Rob Sneltjes
Muse
De avond is gevallen op het festivalterrein van Biddinghuizen en het wordt leeg bij de tenten. Drommen mensen vertrekken naar een gedeelte op het terrein waar wij nog niet zijn geweest vandaag. Een enkeling in de Hacienda staat vreemd te kijken naar de passerende menigte, te dronken om zich te realiseren wat ze straks gaan missen. Waar gaat al dat volk naartoe?
Het is natuurlijk de Britse band Muse die deze magnetische aantrekkingskracht heeft. Ik haak aan bij een groepje ‘uberfans’ die net een stapje harder lopen (huppelen) dan de rest. Maar oei, die Alpha blijkt toch verder dan gedacht en we raken nooit die tent meer in. Geen tijd meer om een ander plan te verzinnen, de band begint al te spelen. Op grote schermen schreeuwt de manische ‘drill sergeant’ ons toe. Kort daarop komt het Britse drietal tevoorschijn dat nummers van de nieuwste plaat Drones (2015) afwisselt met ouder werk als Plugin Baby en Time is Running Out. Voor de geoefende Muse-luisteraar is het optreden een feest van herkenning. Al bij de eerste tonen stijgt er van alle kanten gejuich op.
Frontman Matthew Bellamy trekt scheve bekken, maar zingt er niet minder zuiver om. De uitzinnige menigte die alles kan meezingen (zij het wat vals) is een sensatie waar ik keer op keer kippenvel van krijg. Echter, dat het publiek ieder woord en ieder akkoord raakt, betekent wel dat de band de songs live precies zo brengt als op plaat. Een beetje voorspelbaar dus. Dat is de band echter wel vergeven want: “hey, het is wel Muse hoor!”
In het voorbijgaan hoor ik: “Dit is niet echt mijn ding, maar het is wel gaaf zeg.” Achter me hoor ik: “Ik hou echt niet van deze muziek… maar live boeit het me wel.” Ik stel me voor dat er zo nog zat mensen in het publiek staan met dezelfde gedachte want hoewel de muziek van Muse gaandeweg een stuk meer mainstream is geworden, is het nog steeds niet voor iedereen. Toch lukt het de band om iedereen in, op en rondom de Alpha tent te boeien. En niemand zal ontkennen dat de band a hell of a liveshow neer kan zetten.
Na het slot akkoord duurt het eindeloos voordat de menigte de tent is uitgeschuifeld. Overal zijn kleine feestjes waaronder in de Charlie die ’s nachts is omgedoopt tot ‘Checkpoint Charlie’ en het mysterieuze ‘Helga’s House of Pain’ waar de fetishen tevoorschijn komen die het daglicht niet kunnen verdragen. Zo dansen we met een goed gevoel de nacht in. Dag één van het Lowlands zit er op. Muse en Biffy Clyro leggen de lat heel hoog voor de komende dagen. Wie of wat gaat dat nog overtreffen?(CdW)
Lees ook:
– Het verslag van de zaterdag met o.a. Wolmother en King Gizzard en verrassingen al vroeg op de dag bij Otherkin.
– Het verslag van de zondag met o.a. Parkway Drive, Eagles of Death Metal, The Last Shadow Puppets en waardige afsluiter Thee Oh Sees.
– Het beste van Lowlands 2016 met o.a. Muse, Wolfmother, Biffy Clyro, King Gizzard, John Coffey & Thee Oh Sees.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.