De Belgische stoomwals van Brutus met Psychonaut en Doodseskader in TivoliVredenburg

Brutus in TivoliVredenburg. Foto Roy Wolters

Doodseskader in TivoliVredenburg. Foto Roy Wolters

Dat de Belgische heavy scene er goed bij staat, weten we al enkele jaren. Een springlevende underground die toch stukje bij beetje steeds meer naar de voorgrond trekt. Zo ook in Pandora op woensdag 1 maart. Met het plakkaat ‘uitverkocht’ bij de show van Brutus hebben ze nog een overvolle show aan hun Unison Life tour toegevoegd. Niet zo gek ook, want laat het Gentse trio nu ook nog eens twee perfecte eveneens Belgische stoomwalsen van bands met zich mee hebben: Psychonaut en Doodseskader. Wat volgt is een avond vol muzikale verbintenis, niet alleen tussen band en publiek, maar ook nog tussen de bands zelf dankzij een gezamenlijk verleden. Sonische puzzelstukjes die krachtig samenkomen, zoals je kunt lezen hieronder…

Tekst: Merijn Siben / Fotografie: Roy Wolters

DOODSESKADER
Ook niet verkeerd voor een woensdag trouwens, een uitverkochte show! In ons interview gaf Brutus aan verrast te zijn door de aandacht, vooral na een pandemie. Maar meteen plaat als Unison Life ruimschoots verdiend. Ook verdiend: een grote belangstelling voor Doodseskader, daar de zaal al voor zeker 80% gevuld is. Wie er bij was tijdens Black Earth in dB’s heeft het geweten: dit duo bestaande uit Tim de Gieter (Amenra, Predatory Void) en Sigfried Burroughs (Kapitan Korsakov) weet zo’n verfrissende en verpletterende sound te creëren! Sludge metal, grunge en vleugje duistere hiphop zorgen voor een amalgaam die moeilijk hard binnenkomt. Misschien iets te hard zelfs, want het geluid lijkt nog niet helemaal helder afgestemd voor de grootte van de zaal, dankzij een overheersende bass die met name de vocalen niet helemaal door laten komen. Maar potverdorie, muzikaal? Poh, als het duo met het oppermachtige geluid naar groove opbouwt is het haarslaan alsof je niet anders kan, zoals bij het grimmige Alive & Not Well. Of Tranendal dan? Zo duister grungend beginnend, om vervolgens zo vlezig en vet binnen te denderen in het refrein. Daar doet Lepers vervolgens weingi voor onder. Net voor het einde van de set spreekt Tim het publiek toe met treffende woorden: ‘Dit is onze derde keer Utrecht, en we vinden dit echt machtig. Het voelt als thuiskomen, echt waar.’ Hear, hear! Tot de volgende, altijd welkom, dat Doodseskader.

Doodseskader in TivoliVredenburg. Foto Roy Wolters

Psychonaut in TivoliVredenburg. Foto Roy Wolters

PSYCHONAUT
Wat de Belgische scene toch wel zo bijzonder maakt, is het eigen gezicht dat veel bands beschikken, zonder dat het uit de toom valt bij de rest. Psychonaut valt bijvoorbeeld niet echt te vergelijken met Doodseskader, maar verdomd als het op eigen manier niet minstens zo verrassend en uniek klinkt. De hoofdmoot is post-metal, doorspekt met progressieve passages waarin een groove nooit ver weg is. Ook hier net als bij Doodseskader: wat een geluid komt er toch uit dit trio! Het begint nog wat rustig met Interbeing van laatste plaat Violate Consesus Reality, maar wanneer het sloopfestijn van All Your Gods Have Gone binnenklapt, besef je dat een heerlijke ritmische explosie nooit ver weg is. Een track als titelnummer Violate Consesnsus Reality laat overigens ook de verbondenheid zien met de scene, daar Brutus eigen Stefanie Mannaerts er een passage voor in heeft gezongen (vandaag niet live meegespeeld) evenals Colin van Eeckhout van Amenra. Erg knap hoe een nummer als dit kranig naar grote hoogtes klimt. Het beste gedeelte van de set is bewaard voor de laatste twintig minuten, met de erg fraaie instrumentale passages van All I Saw Was A Huge Monkey, overdonderend bruut afgesloten met The Fall of Consciousness. Man, wat een heerlijke set eveneens!

Psychonaut in TivoliVredenburg. Foto Roy Wolters

Brutus in TivoliVredenburg. Foto Roy Wolters

BRUTUS
De laatste jaren is het behoorlijk snel gegaan voor Brutus. Niet alleen het resultaat van steevast goede output, zoals het nieuwe Unison Life, maar ook van keihard werken, keihard touren en keihard investeren in de liveshow. Wat we vanavond zien is een band die zelfs na twee jaar in een pandemie zich ontwikkeld heeft op alle fronten. Er wordt dan ook gewaagd gestart met de shoegazende vlucht van Liar, een track die een kern laat zien van Brutus: emotie, vervormd in strak ritmisch spel dankzij bassist Peter Mulders en de omvangrijke vocalen van Stefanie Mannaerts op de drums. Een track ook mooi vormgegeven met die zorgvuldig uitgewerkte melodielijnen van Stijn Vanhoegaerden. Als War even later ook voorbij komt, zie je mooi hoe de band weet te spelen met de muzikale kern. Soms opzwepend en melodieus, dan weer verzengende uptempo post-hardcore. Erg fraai gedaan bijvoorbeeld hoe Brave na het intro Miles Away zo stevig het gaspedaal intrapt, om vervolgens echter weer in de post-rockende rollercoaster van Storm te belandden. Tussendoor vertelt Stefanie ook nog iets tekenends voor deze Vlaamse avond: hun eerste EP’s zijn nog door Tim van Doodseskader gedaan, terwijl Psychonaut verantwoordelijk was voor de debuutshow van Brutus helemaal terug in 2013. Het geeft aan hoe innig en liefdevol de scene met elkaar verbonden is. En dan dienen de beste momenten zich nog aan met tracks als Desert Rain, Dust, en Sugar Dragon, enkele van de beste composities voortgebracht door de band, gaandeweg zelfs geflankeerd door Psychonaut-gitarist Stefan de Graef. Driewerf wauw… Kortom, het mag gezegd worden: dit was niet alleen een sfeervolle, te gekke muzikale avond. Het was ook nog eens een concert gekenmerkt door een aanstekelijke camaraderie tussen bands en publiek. De Belgische metalscene lijkt sterker dan ooit, en lijkt enkel maar welverdiend te groeien en aan terrein. En potverdorie, wat is het spannend om daar als bezoeker getuige van te zijn.