The Sweet Release of Death, foto: Michèle van Vliet

Nu ja Geheimtip, zo obscuur is The Sweet Release Of Death nu ook alweer niet. Wel behoren de Rotterdamse noisers tot een schaars goed: Nederlandse acts op Le Guess Who? Op showcasefestival Le Mini Who? staat zondag weer een heel vaderlands contingent, maar op het hoofdfestival? Slechts zeven tellen we er tussen de ruim tweehonderd acts: The Ex, Yin Yin, Arp Frique, Ensemble Klang, Blazing Suns, Maarten Vos en dit trio, dat hun felle noiserock in soms dromerige shoegaze, fuzz en post-punk-drive verpakt. De nieuwe plaat The Blissful Joy Of Living is net uit op Subroutine Records en leidde tot in de Volkskrant tot lovende kritieken. Zo blissful en sweet kan noise inderdaad zijn.

Door Ingmar Griffioen

The Sweet Release Of Death wortelt in de Zuid-Hollandse klei, waar je ook Katzwijm Studio en verwante acts als Space Siren, AC Berkheimer en Neighbours Burning Neighbours vindt. Drijvende kracht Alicia Breton Ferrer staat NMTH te woord. De zangeres-bassiste heeft een uitgesproken mening over noise, pop, de depressiviteit van Spijkenisse, waarom de band net een relatie vol sleur is en wat er zo tof is aan Le Guess Who? En waarom jij welke bands moet zien. Het avontuurlijke festival vindt van donderdag 7 tot en met zondag 10 november plaats in TivoliVredenburg, EKKO, dB’s, De Helling en diverse andere locaties in Utrecht.

>>> Lees ook onze Heavy Route voor Le Guess Who? 2019 <<<

De derde release kwam dus net als de vorige uit bij Subroutine, omdat beide partijen ‘het heel fijn werken vinden’. Iets wat ook rust en zekerheid geeft. Handig, want dan hoef je niet het wiel opnieuw uit te vinden?
Alicia Breton Ferrer: “Ik heb het idee dat we met deze plaat juist wel het wiel opnieuw hebben uitgevonden door de benadering van de muziek. We zijn er totaal anders naar gaan kijken.”

Worsteling
“Voor ons was deze plaat een worsteling. We gingen telkens een paar nummers repeteren en dan opnemen. Dat heeft echt anderhalf jaar geduurd. We dachten: ‘We moeten het maar afmaken, maar wij zijn er echt helemaal klaar mee’. We zaten er zo in, we hadden helemaal geen idee meer van de buitenwereld. Heel bizar wat Koen (co-eigenaar, boeker, promotor Subroutine Records, IG) er allemaal uit heeft gehaald en hoe goed er op gereageerd wordt. Voor ons staat het gelijk aan de misère van die tijd. Ik heb het idee dat we voorheen veel meer bezig waren met de toekomst, en dat we nu echt alleen maar in dat proces hebben gezeten. Misschien dat het daarom juist aanslaat of voor herkenning zorgt… Ik heb geen idee.”

Waarom heeft het precies zo lang geduurd?
“Deels om praktische redenen, deels om persoonlijke. De studio en producers waren ook heel druk. En ik denk dat wijzelf heel erg bezig waren met ons persoonlijke leven, met werk en omdat we al zolang samenspeelden zaten we wat in een sleur. Daardoor ging het allemaal langzamer. We hebben ook heel veel nieuwe nummers weggegooid, waarin we de ‘spark’ niet hoorden. Waar we eerder maar vast bleven houden aan ideeën en nummers, waren we nu veel kieskeuriger.”

Jullie waren misschien zelf ook gewoon druk. Zo speel jij ook in Neighbours Burning Neighbours.
“Klopt. Doordat we met The Sweet Release in rustig vaarwater zaten en alleen met de plaat bezig waren, kreeg ik zin om daarnaast een beetje te gaan jammen met andere muzikanten. Dat werd al snel Neighbours Burning Neighbours, omdat het heel leuk was. Ik heb het idee dat de nieuwigheid en spark daarvan oversloegen op The Sweet Release en dat allebei daardoor meer input kregen. De anderen waren ook druk. Sven is een architect met een eigen bedrijf en Martijn is altijd heel druk met zijn pedalen en gitaren.”

Begrijpelijk, maar wat was er zo miserabel aan die periode dan?
“Ha ha, waarschijnlijk is dat gewoon overdramatisering van mij. Ik denk steeds meer dat een band een soort relatie is, maar dan met meer personen. En als je al jaren samen bent dan kom je gewoon in een sleur. Dan gaat alles langzamer, wordt voorspelbaar…”

En om dat te doorbreken moet er wat spannends gebeuren?
“Precies.”

The Blissful Joy Of Living duurt twintig minuten en is dus eigenlijk een EP. Is dat een bewuste keuze voor dit format of het gevolg van dat jullie heel veel moesten weggooien?
“We moesten niet heel veel weggooien, we wilden heel veel weggooien. Als ik nu uiteindelijk de plaat luister dan had er echt geen nummer bij gemoeten. Ook omdat het een intens album is. Wij zien het als plaat, want we hebben het als plaat opgenomen en toevallig staan er zoveel nummers op. Heeft Kanye West niet ook platen die qua lengte eigenlijk een EP zijn? Het is allemaal heel organisch gegaan. Het is zo geworden omdat het zo is geworden. We zijn vooral echt met de nummers bezig geweest, met het proces zelf, en dit voelde af, als een geheel.”

Het voelde goed en zo kwam spontaan die verblijdende titel The Blissful Joy Of Living op?
“Ja, ook een beetje als letterlijke tegenhanger. Ik denk dat we veel te vaak in het grensgebied zitten van melancholie, waarin het of door kan slaan naar het dramatische en naargeestige en aan de andere kant juist het optimistische en onszelf niet zo serieus nemen.”

De plaat klinkt opvallend kraakhelder en open. Tegelijkertijd is het hard, noisy en meer fel dan dromerig. Is dat een uitdrukking van een zekere boosheid?
“Wat we heel graag wilden met deze plaat is om een poppy benadering te vinden van noise. Waar we eerder voor een meer dichtgesmeerd geluid gingen, wilden we het nu juist meer openbreken. Het is best een zoektocht geweest, want we zijn gewoon een noiserockband en dan ligt het voor de hand om het op een bepaalde manier op te nemen. Zo hebben we met Tammo en Floyd (Tammo Kersbergen en Floyd Atema van de Katzwijm Studio, IG) lang gezocht naar die perfecte openbreking en veel aan de mix gesleuteld. Het voelt wel alsof we daar gekomen zijn. Dus het klinkt nog steeds noisy, maar heeft tegelijk ook een open en poppy benadering.”

Waar komt jullie liefde voor die muziek vandaan, voor noise en shoegaze? Hadden jullie ouders platen van Sonic Youth, Ride of Slowdive in de kast staan?
“Nee, ik denk dat onze ouders daar te oud voor zijn. Ik weet dat Martijns ouders voornamelijk naar R.E.M. luisterden. Bij mij thuis wat het een combinatie. Mijn vader is ook muzikant en luistert alleen maar naar Zuid-Amerikaanse folklore en mijn moeder was meer van The Who, Alan Parsons Project, Queen en The Rolling Stones. Mijn oma hield weer meer van The Beatles, dus het is echt een mengelmoes geweest. Het bizarre is dat wij nooit echt naar Sonic Youth hebben geluisterd. Toen we jong waren luisterden we naar bands als The Thermals, Yeah Yeah Yeahs en Liars. Dat heeft ons meer beïnvloed.

“Pas toen mensen ons gingen vergelijken met Sonic Youth zijn we daar ingedoken. We kregen het ook wel mee via Corno Zwetsloot en Space Siren. En ik snap de vergelijking wel, maar het bizarre is dat we dat nooit als inspiratie hebben gehad.”

Het is gegroeid tijdens het jammen in studio’s.
“Ja. Het komt denk ik meer van onze melancholische achtergrond van het wonen in Spijkenisse met allemaal fabrieken om ons heen en het zijn van depressieve tieners, dat we daarom zijn gaan experimenteren met gitaren.”

Er zitten ook best wat effecten in de nummers en om dat te benadrukken krijgen de vroege kopers ook een gitaarpedaal bij de plaat?
“Klopt. Martijn maakt en ontwerpt zelf pedalen. Er is er eentje, een bepaald fuzz-pedaal, die hij op de vorige plaat al in een nummer gebruikte en waar de nieuwe plaat bijna vol mee staat. Dus het leek ons leuk om dat specifieke effect erbij te doen. Voor liefhebbers, dus mensen moeten Martijn wel speciaal benaderen. Er worden er maximaal 25 gemaakt.”

Na de plaatpresentatie gaan jullie op tour en langs Le Guess Who?. TSROD is zelfs een van de weinige Nederlandse acts op Le Guess Who?, is dat voor jullie bijzonder?
“Het voelt wel bijzonder natuurlijk, zeker als een van de andere acts The Ex is. Dat is niet vervelend. Aan de andere kant kun je je ook afvragen waarom er niet meer zijn, terwijl er zoveel gave Nederlandse bands zijn.” Gelukkig maakt Le Mini Who? dat zondag weer goed.

In januari spelen jullie met The Jesus and Mary Chain op het Rockaway Beach in Engeland, met ook o.a. Fontaines D.C. en John Cale. Hoogtepuntje?
“Ja, het festival ziet echt surreëel uit, het is op een soort resortpark. Alleen al de omgeving is bijzonder. The Jesus and Mary Chain ligt een beetje in het verlengde van Sonic Youth. Het is heel erg, maar ik heb er echt nog nooit naar geluisterd. Martijn heeft er wel een plaat van. Die kreeg hij ooit van Arnoud van Rats on Rafts, die dacht dat hij het geweldig zou vinden. Martijn luistert bijna niet naar bands, dus het was een goed cadeau.”

TSROD TIPT LGW19:

1. Girl Band – Vrijdag 00:20-01:20 – Ronda, TivoliVredenburg
We hebben je gevraagd om tips uit het Le Guess Who?-programma en je komt met hele veelzijdige suggesties. Hoe heb je gekeken naar die line-up?
“Ik heb toch vooral gekeken naar wat ik zelf zou willen zien. De gevraagde Top 5 was al heel snel vol. Bij Le Guess Who? vind ik het gaaf dat ze ieder jaar wel namen hebben die op een bepaalde manier obscuur zijn en die ik altijd al wilde zien, zoals Bo Ningen en Beak.

“We gaan ook echt als groep vrijdag naar Girl Band, want daar is iedereen fan van. Ik heb meerdere malen muziek en video’s van ze naar Martijn gestuurd. Hij weet waarschijnlijk nog steeds niet wie ze zijn, maar gaat wel mee. Martijn luistert eigenlijk alleen naar hiphop en nooit naar bands. Dat doen Sven en ik dan weer. Wij kijken er erg naar uit. Een paar jaar geleden had ik kaartjes voor de V11, maar toen hadden ze op het laatste moment de tour afgelast. Dus dit is wel echt nummer 1 op mijn lijstje.”

Dus Martijn bouwt gitaarpedalen, maar luistert alleen naar hiphop?
“Klopt. Maar hij gebruikt de pedalen wel zelf. Hij heeft het zichzelf helemaal eigen gemaakt, zodat hij kan maken wat hij wil maken. Maar het is wel bizar. Ook altijd als we nieuwe mixen hebben, dan luisteren alleen Sven en ik daarnaar. Martijn gelooft het wel; die maakt zijn pedalen, maakt zijn geluid, hij gaat ervoor en ‘that’s it’.”

2. Lightning Bolt – Vrijdag 02:00-3:00 – Ronda, TivoliVredenburg
“Ook zou ik heel graag Lightning Bolt willen zien, want dat brengt me helemaal terug naar m’n tienertijd, naar de film Ex Drummer. Een film die nu misschien niet meer gemaakt zou worden, als je kijkt hoe grof die is. Het is een verfilming van een boek van Herman Brusselmans. Het was echt mijn favoriete film aller tijden. Er zat ook een te gekke soundtrack bij, met een nummer van Lightning Bolt voor het intro, dat echt te gek is. En ik heb ze nooit live gezien. Mooie hoes ook.”

Het gaat, net als Girl Band, ook wel richting noise, alleen dan wat experimenteler. Is dat een trigger, bands die durven te experimenteren?
“Niet per se dat het heel experimenteel is, maar er zit in ieder geval wel emotie in. Het is heel intens. Maar je kunt bijvoorbeeld ook hele experimentele jazz hebben, die dan niks in je raakt. Ik vind dit wel de perfecte combinatie tussen het experiment opzoeken en je emotie er inleggen.”

3. Deerhoof & Tigue play ‘Friend Opportunity’ – Zaterdag 18:40-19:40 – Ronda, TivoliVredenburg
Bij experimenteel denk ik ook gauw aan een ongrijpbare band als Deerhoof uit San Francisco. Waarom heb jij voor ze gekozen?
“Ik vind ze altijd te gek. We hebben ook een keer met hen samengespeeld in 013 in Tilburg. Het is een band die elke keer weer anders is. Een soort superheldenband, vind ik. Allemaal andere typetjes, de muziek is ook super organisch, gaat alle kanten op en is een feest om naar te kijken en te luisteren. Met Jim Carrey op drums! Er zit ook echt een hoop humor in. Een jaar later kwam ik ze tegen in Rotown en toen herkende hij me nog. Toch bijzonder als je zoveel tourt.”

4. Fatoumata Diawara – Zondag 21:40-22:40 – Grote Zaal, TivoliVredenburg
“Fatoumata vind ik hele fijne muziek maken. Er was ook een nieuw remixproject, dat vond ik niet zo.” Het is een Malinese artiest die met velen heeft samengewerkt, onder andere Nicolas Jaar, Paul McCartney, and Damon Albarn. “Ja, maar ik vind vooral haar eigen platen gaaf. Veel muziek die ik luister is niet geschikt voor op werk en, dat is niet denigrerend bedoeld, haar muziek is dat wel. Ik kan er ook in vinden wat ik in heftige noise vind, het is organisch en er zit voor mijn gevoel ook voldoende experiment in. En Fatoumata Diawara kan ik dus ook op mijn werk aanzetten, zonder dat mensen gek worden. Ik heb wel eens in de winter Girl Band geluisterd en daar werd de sfeer heel grimmig van.”

5. The Ex – Zondag 19:30-20:30 – Pandora
Je noemde net oer-punkband The Ex. Hoe goed kennen jullie ze?
“Ik kende Arnold al voor The Ex, omdat ik al vanaf mijn zeventiende in de Next To Jaap Studio kom, want nu de Katzwijm Studio is. Ik ging daar met mijn toenmalige bandje opnemen, werd vrienden met Corno Zwetsloot en hij was ook goede vrienden met Arnold. Die speelde toen veel met Zea. Zo ken ik hem. Pas later heb ik The Ex ontdekt. ‘Oer’ is wel van toepassing. Er zijn maar weinig bands waarbij het zo vanzelfsprekend is dat ze muziek maken. Dat stralen ze heel erg uit. Bij veel Nederlandse bands zie je een bepaalde onzekerheid, of ze zijn bezig met hun uitstraling of een bepaalde toekomstvisie. En The Ex is gewoon The Ex. Die spelen omdat ze spelen. Je zet daar geen vraagtekens bij.”

Ik heb ze ook pas laat ontdekt. The Ex is een hele goede band, die er ook al heel lang toe doet. Tegelijkertijd is het een band die, ook volgens Thurston Moore, nooit echt groot is geworden buiten de scene…
“Wat bedoel je met groot worden? Dat is natuurlijk ook perceptie. Voor mij is The Ex een band waar ik juist naar opkijk. Het zijn een soort van slowburners, geen eendagsvliegen. Ze maken muziek omdat ze muziek maken, zonder opsmuk. Dat doen ze al zoveel jaren lang en ik denk ook niet dat ze daar ooit mee stoppen. Het is gewoon een manier van leven geworden. In plaats van dat ze voldoen aan de norm dat ze het wel of niet gemaakt hebben. Daar gaat het niet om en dat is ook wat ze uitstralen, dat muziek eigenlijk een soort basisbehoefte is. Bijna sjamanisme. Het gaat niet om ‘succes voor de buitenwereld’. Ik denk dat ze daarom zo’n schare fans hebben en daarom altijd uitverkopen. Dat vind ik eigenlijk best succesvol.”

Dat is ook zo. Je plaatst terechte kanttekeningen bij begrippen als ‘groot’ en ‘succes’. Tegelijkertijd, en daar betrapte je me net op, denk je toch in termen van grootte, en zo zijn er best wat bands die op een gegeven moment meer kaarten en meer platen verkopen. En meer in, ook mainstream, media terechtkomen, maar dat is waarschijnlijk helemaal niet hun doel.
“Nee, en let wel: op het oog kunnen bands succesvol zijn omdat ze in een gigantische zaal staan, en die niet uitverkopen, en The Ex verkoopt wel continu hun shows uit.”

Veel bands zijn tegenwoordig erg druk met aantallen streams en likes, promoted posts en noem maar op. Iets wat The Ex volkomen vreemd is, en ook voor The Sweet Release Of Death valt succes waarschijnlijk niet af te meten aan dergelijke aantallen of aan te jagen door sponsored posts op Instagram?
“Nee. Bij de eerste plaat was ik ook veel meer bezig met wat succes betekent en of een plaat succesvol is. Op een gegeven moment werd ik daar zo iebelig van. Daar gaat het helemaal niet om. Het gaat om muziek willen maken. Bij de tweede plaat kwam ik erachter dat het voor mij gaat om hoe je leeft en dat muziek daar een rol in speelt, en dat het voor jezelf succesvol is.”

6. Deerhunter – Vrijdag 20:25-21:30 – Ronda, TivoliVredenburg
Een opvallende keuze voor Deerhunter, toch ook best een indie icoon.
“Daar is Sven heel erg fan van. Op zich luister ik daar zelf niet zo veel naar, maar ik was wel benieuwd. Het is net iets meer indie. Ik vond de vorige plaat wel gaaf, maar de nieuwe deed me echt niks. Maar Sven is helemaal fan. Op de dag dat de plaat uitkwam had hij met zijn vriendin afgesproken die integraal te beluisteren. Omdat hij het zo’n gave band vindt, wil ik het ook zien, want ik vertrouw zijn muzieksmaak wel. Het is wel dromerig en shoegazey. Zelf luister ik live liever naar muziek die meer schuurt.”

7. Shortparis – Zaterdag 01:20-02:20 – dB’s
Verrassend: Russische indie uit Siberië en nu St. Petersburg.
“Ja, Shortparis hebben we vorig jaar met de hele band gezien toen ze in WORM speelden. We waren alle drie omvergeblazen door hoeveel energie er van het podium komt. Het is niet zozeer de muziek die we op plaat zouden opzetten, maar echt de live-ervaring. Het is een band die er echt helemaal voor gaat en je daarin volledig meeneemt, echt heel gaaf om te zien en mee te maken.”

8. dj. flugvél og geimskip – Vrijdag 00:30-01:15 – EKKO
Een IJslandse dj / space-orkest?
“Zij had een keer een optreden in Rotterdam en zocht een overnachtingsplek. Zo zou ze bij mij komen logeren, maar ging later toch in een keer door naar Schiphol. Toen heb ik haar muziek gecheckt en dat was eigenlijk heel tof, boeiend. Het is meer elektronisch. Uiteindelijk kwam ze dus niet langs en ik kon ook niet naar haar optreden, dus ik ben heel benieuwd om haar nu een keer echt live te zien.”

Is het ook iets voor The Sweet Release Of Death om wat meer elektronica te gaan gebruiken?
“Nee, niet per se. Maar we hebben het er wel over gehad om Sven, die waarschijnlijk steeds drukker zal worden met zijn eigen architectenbureau, langzaam in te wisselen voor Sven 2000, een drumcomputer. Maar we zijn niet zo gecharmeerd van drumcomputers en uiteindelijk is Sven – in de tijd dat ik de nummers ging schrijven – zelf erin gedoken. Zijn eerst schetsje heeft hij opgestuurd en dat is ‘The Weather Is Great Today’, het laatste nummer van de plaat geworden.”

>>> Lees ook onze Heavy Route voor Le Guess Who? 2019 <<<

The Blissful Joy Of Living is 10 oktober verschenen via Subroutine Records en onder meer te beluisteren via Spotify en (tevens te bestellen via) de Bandcamp-site. The Sweet Release Of Death speelt donderdag (7-11) op Le Guess Who?, van 00:15 tot 01:05 in EKKO.


Deel dit artikel