Redacteur Martijn Welzen dook in het verhaal van het roemruchte Arnhemse podium de Goudvishal, opgetekend door Henk Wentink en Marcel Stol in het recent verschenen Engelstalige boek ‘Goudvishal: DIY or Die! / Punk in Arnhem 1977 – 1990’. Waar poppodia tegenwoordig ook echt gebouwen zijn waar alleen muziek, in alle mogelijke varianten, ten tonele komt, zat er in de begindagen meer achter. De oudste podiumplekken van Nederland, die zo aan het einde van de jaren zestig uit de grond schoten, waren vaak leegstaande panden aan de rand van de binnenstad die net wel, of net niet, het label bouwval hadden. Beginnende muzikanten, en soms ook andere kunstenaars, namen hun intrek en deden zo hun ding onder de radar van wat binnen een gemeente als cultuur werd gezien. Dat alles nam een veel hogere vlucht aan het einde van de jaren 70 toen de punk, met hieraan verbonden de ‘do-it-yourself’ attitude, zijn intrede deed.

Door Martijn Welzen

Naast muziek is het ook een sociaal-politieke stroming die toen al ten strijde trok tegen overconsumptie en globalisering. Er was een plek nodig voor de onbekende culturele en politieke uitspattingen die de jeugd bracht, en de gemeenten eisten bureaucratische invloed, voor een vergunning of eventuele subsidie. Daar ontstond de wrijving.

Het Gelderse Arnhem was geen uitzondering. Behalve misschien in uitstraling. Zoals ook op de achterkant van het boek aangestipt, was Arnhem een significante speler in het punkwereldje. Zelfs de stelling ‘grootste punkscene, na Amsterdam, van ons kikkerlandje’ wordt geopperd. Van kraakpand Stokvishal, naar het andere kraakpand De Goudvishal is het boek een relaas over de strijd voor eigenheid en zelfbeschikkingsrecht. Zelf organiseren met je vriendengroep, de opbouw van concerten, wat tegenwoordig productie heet. Zelf de posters drukken, vaak als schitterende zeefdrukken, soms als simpel knip-en-plakwerk voordat Adobe überhaupt bestond. En een feestje bouwen met bands van om de hoek of landen ver bij ons vandaan.

Ook beschreven worden de protestacties voor wat de jonge punkers zagen als idealen waard om voor de strijden, in een tijd dat Apartheid nog bestond en kernwapens in de Hollandse polders werden geplaatst. Daarnaast voel je dat eeuwige gevecht met de omgeving voor erkenning. Punk werd minachtend weggemoffeld, en mocht dat niet helpen werden de protesten, regelmatig hardhandig, de kop ingedrukt.

Het boek staat dan ook boordevol met krantenknipsels die vooral handelen over de onwil van een gemeenteraad tegenover de onverzettelijkheid van de punkers. De beschreven periode loopt van 1977 tot en met 1990. De Goudvishal zelf is echter pas in 2007 definitief gesloten, maar de strijd werd in die jaren minder. De 13 jaar die het stevige boekwerk wel bestrijkt hebben ook een nostalgische, bijna romantische inslag. Prachtige foto’s en tijdgebonden flyers van concerten geven de extra kleur die de Goudvishal heeft verdient. Want een monument voor de undergroundcultuur is het, en niet alleen in Arnhem.

Het boek ‘Goudvishal: DIY or Die! / Punk in Arnhem 1977 – 1990’ is te bestellen via deze link.

 


Deel dit artikel