The Lumes, foto Alicia Breton Ferrer
The Lumes heeft net een nieuwe EP uit en vertoeft momenteel in Duitsland, naar het schijnt op een boot. Geen nood: de Rotterdammers hebben ervaring op het water, ze presenteerden de Envy EP weer op V11, het voormalige lichtschip in de Rotterdamse Wijnhaven. Er is een goede reden dat het trio bij de oosterburen verblijft: The Lumes tekende een deal bij het Berlijnse label Crazysane Records, dat op 6 oktobert de tweede EP uitbracht. Vandaar dat de groep vanavond op ‘Noisy Post Punk’ op de Ms. Loretta Celle optreedt en morgen met Melt Downer & Yoga in Internet Explorer, Berlijn.
De naam van de avond is goed gekozen, want noise en post-punk behoort zeker tot het arsenaal van The Lumes, en sowieso tot de bestanddelen waar wij hard op gaan. Live zijn de jongens ook duister op het unheimische af en opzwepend naar ons hart en wat ons betreft is er alle reden (hieronder nog een paar) om ze te tippen voor Le Mini Who? in Utrecht. Ze spelen zaterdag 11 november op het gratis programmaonderdeel van Le Guess Who?, dat de laatste jaren steeds meer tot een serieuze showcase is uitgegroeid. Dat vindt plaats in de Breedstraatbuurt tussen 13.30 en 23.00 uur. Specifieker kunnen we ook zijn, want de timetable is zojuist live gegaan. The Lumes speelt vanaf 19.15 in ACU aan de Voorstraat.
We schreven eerder over The Lumes en de toen nog aanstaande EP (check de hoes hiernaast en bestel dat gelimiteerde mintgroene/zwarte vinyl via de Crazysane webshop) en wel vanwege deze video van tweede single Slow, gemaakt door Bart Kalkman:
Die EP is weer beklemmend, gitzwart, stuwend, bij vlagen naargeestig noisy en fascinerend als de vorige EP (Lust uit 2015), maar graaft misschien nog wat dieper. De opener draagt een typische Lumes’ titel (‘Anguish’) en thematisch sluiten kwelling, lijden en angst ook zeer op het oeuvre aan. Fijn hoe Maxime Prins de getergde exclamaties en de noisende gitaar hand in hand laat gaan. Verder is het helemaal geen kwelling wederom. Het sterk opgebouwde nummer biedt wel een kijkje in de getroubleerde zielen van frontman Prins, Lennard van der Voort (bas) en Mitchell Quitz (drums).
Een nummer als Discharge opent wat lichter ondanks dissonante aanslagen en gaat halverwege pas echt noisen. Slim zet de groep telkens rustpunten in, zo ook in het Joy Division-achtige Feign dat huichelachtigheid afstraft, waarna eerste single Compulsion je dwingt tot volledige overgave. Gruwelijke track. Zesde en laatste nummer van (deze EP) dit mini-album is Who Makes Me Try? getiteld en wederom goed opgebouwd. Weer gaat het licht niet volledig uit, het snot niet continu voor de ogen en toch blijven we na afloop ontgoocheld, leeg en smachtend achter. Op Envy is The Lumes wat minder onverbiddelijk en fel dan op eersteling Lust, maar juist doordat ze af en toe even een stap terugnemen lijdt de impact er niet onder. Im Gegenteil.
Omdat een trip naar Germanistan er even niet in zit, gooien we de EP er nog een keer in en laden ons vast op voor 11 november. Eens kijken of The Lumes zich live ook zo interessant blijft ontwikkelen.
Eerder tipten we stadgenoten Lewsberg al voor Le Mini Who?
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.