Extatische psychpsalmen tijdens de kerkdienst van Kikagaku Moyo in Paradiso

Terwijl de stadions regelmatig overspoeld worden door duizenden voetbalsupporters en binnenkort 70.000 man het F1-circus mogen bijwonen, moet de culturele sector grotendeels vanaf de zijlijn toekijken. Maar toch komt er mondjesmaat wat goed nieuws naar voren, zo ook voor Paradiso. Case in point: het concert van Kikagaku Moyo. Want hoewel het podium nog steeds niet op volle capaciteit kan draaien, werd vijf dagen voor dit concert bekend dat Paradiso mag opschalen. Het resultaat? 600 man op 600 stoelen, klaar voor een wervelende psychedelische kerkdienst met de Japanse psychbazen van Kikagaku Moyo. Alsof we na een lang gevangenschap eindelijk werden losgelaten in de buitenwereld, sprongen we natuurlijk op die kans.

Tekst: Merijn Siben / Fotografie: Kamil Parzychowski

Dat de deuren een uur van tevoren al opengaan, is niet zo gek ook. De Paradiso-medewerkers doen hun best om alles in goede banen te leiden, maar met iemand voor het scannen van de vaccinatiebewijzen, iemand voor de tickets en ook nog eens het toewijzen van een zitplek, neemt het wat tijd in beslag. En daarbij komt iedereen natuurlijk fashionably late, met als gevolg een grote rij een kwartier voor aanvang. En dus een concert dat later begint, maar dat is niet erg: alleen al het weerzien van Paradiso en een grote groep mensen na alle ellende brengt een grijns op het gezicht.

En die grijns gaat alleen maar groter worden, want wanneer het deels in Amsterdam wonende Kikagaku Moyo het podium op stapt, barst de zaal bijna uit zijn voegen. Dubbel en dwars uitverkocht is het duidelijk dat Kikagaku Moyo een trouwe fanschare in Nederland heeft, en het wordt ook al gauw duidelijk waarom het een van de meest geliefde bands uit het psychgenre is. Luister maar eens naar het fenomenale Green Room, een track die funky binnen komt glijden, met stuwende drumritmes en een basloopje dat met gemak in je hoofd blijft rondtollen. Om nog maar te zwijgen over het transcendentale sitarwerk van Ryu Kurosawa dat er zwoel omheen danst: het is een sound van vele markten thuis, die zich niet alleen beperkt tot psych, maar ook 70’s rock, folk, funk en krautrock bevat.

Vanaf het tweede nummer etaleert Kikagaku Moyo haar klasse. Ze slepen je moeiteloos mee in hun muzikale wereld, met nummers die met zo’n gelaagdheid en gestage opbouw in elkaar steken dat de vonk steevast overslaat. Als het opstijgt, dan stijgt het op omdat het klopt, met een chemie die er vanaf spat dankzij muzikanten die elkaar goed aanvoelen. Gepaard met een fraaie lichtshow, afgebeeld op de glas-in-lood ramen van Paradiso, lijkt het met al die stoelen net een kerkdienst. We gaan nog net niet in tongen praten als we het waanzinnige Smoke and Mirrors horen, dat minutieus met snerpende gitaarkannonades en jazzy drumpartijen een synergie bereikt. Waar op het album nogal eens die power ontbreekt, klinkt het vanavond glashelder, gefocust en zoals het moet.

En dan hebben we het nog niet eens gehad over dat een-tweetje aan het eind. Dat dient zich eerst aan met Gatherings, een track die dusdanig moeiteloos van Sabbathiaanse grooves naar haast lieflijke zanglijnen en gitaarriedels gaat dat het bijna onwerkelijk lijkt, om vervolgens magistraal slepend te eindigen met indrukwekkende wisselwerkingen tussen ieder lid. Na een extatische staande ovatie, blijft het daar echter niet bij. Bescheiden komt de band weer terug om het fantastische Dripping Sun te spelen, dat met de funky baslijnen en het soleerwerk bijna weer teruggrijpt naar het mellow begin met Green Sugar, maar vervolgens op zo’n furieuze manier eindigt dat de euforie aanstekelijk is, haast tastbaar.
Kortom, wat was het weer fantastisch om zoveel mensen op een plek te zien. Hoewel de willekeur en partijdigheid in het huidige kabinetsbeleid veel pijn en afgunst met zich meebrengt, doet een concert als dit ons even herinneren waar we het voor doen. De mensen, de muziek, het poppodium: we hebben het ongelooflijk gemist. En als je een band hebt die het live helemaal waarmaakt, zoals Kikagaku Moyo, is die collectieve euforie gegarandeerd en verdiend.