Het festivalseizoen is in alle hevigheid losgebarsten. De keuze is reuze en als je wilt, kun je ieder weekend ergens je tentje opzetten om een paar dagen lekker te zweten in een grote tent of om in de volle zon geroosterd te worden in een weiland. Wij van Never Mind The Hype zijn ook maar mensen en kunnen niet overal bij zijn. Dus we vissen voor jullie de krenten uit de pap en kiezen we de festivals die het beste bij onze en hopelijk ook jullie smaak passen. Eén van die festivals is Jera On Air. In 20 jaar tijd groeide dit knusse festival in Noord-Limburg uit tot het grootste van Europa voor punk, hardcore en andere core-genres. Iets dat prima in het straatje van Never Mind The Hype zou moeten passen, dus togen we met een team van 3 schrijvers en 2 fotografen naar Ysselsteyn (nee, niet IJsselstein selecteren in je navigatie). De timing kon niet beter zijn voor het ultieme festivalgevoel, want na ruim een maand droogte en een heftige onweersbui eerder deze week, besloten de weergoden dat deze donderdag, de openingsdag van Jera On Air een geschikte dag was om het Limburgse land weer eens flink te bevochtigen. Vanaf de start is het terrein en de camping gelijk een lekkere blubberbende en zitten de 10.000 bezoekers in de survivalmodus. Maar dat mag de pret niet drukken, want er staat ook gewoon veel goede muziek op ons te wachten met onder andere de deathcoresensatie Lorna Shore, de NYHC-veteranen van Sick Of It All en als headliner, de metalcore eindbazen uit Down Under, Parkway Drive…
Tekst: Pepijn Mulder / Fotografie: Charlotte Grips
Jera heeft moeite met opwarmen bij Employed To Serve
De dag is pas net begonnen wanneer het hele terrein al is veranderd in een modderpoel. Veel mensen staan nog te wachten in de rij voor de ingang, het is dus niet erg druk in de Vulture. Toch knalt de band er meteen in alsof dit de laatste show is die ze ooit spelen.
Meerdere pogingen van de band om het publiek uit de poncho en in de pit te krijgen halen weinig uit: Jera heeft het koud, moet er duidelijk nog inkomen en de pit blijft bescheiden. Aan de band ligt het niet: ze spelen strak en zorgen voor precies de lekkere bak herrie waar ze om bekend staan. Ze zetten de set enthousiast voort, maar weet dat in de eerste helft niet terug te winnen van het publiek. Met We Don’t Need You komt het omslagpunt. Het publiek komt eindelijk op gang als zangeres Justine Jones het publiek commandeert mee te zingen. De pit groeit en de eerste mensen vliegen de lucht in. Ondanks de venijnige wind die vanuit links de tent in waait komt het publiek tegen het einde van de show toch echt op gang. Het was even inkomen, maar iedereen is nu echt klaar voor de rest van de dag.
The Hawk is te klein voor Two And A Half Girl
Two And A Half Girl verovert bij binnenkomst het podium alsof ze nooit iets anders gedaan hebben. Bij Younger Years barst er een pit los die niet stopt tot het einde van de set. Er is een ploeg trouwe vrienden aanwezig, geheel gehuld in merchandise, die elk woord met de band meezingt. Ook zijn er veel shirts te zien van andere Nederlandse bands als Paceshifters, Wasted Youth Club en Tusky wat bewijst dat Two And A Half Girl een groot onderdeel is van de Nederlandse scene.
Niet alleen voor bestaande fans is het feest. Frontvrouw Juliët haalt allerlei trucs uit de kast om nieuwe fans te werven. Zo gaat ze zelf het publiek in om mensen een ‘wall of death’ in te duwen en duikt ze zelfs van het balkon achterin de tent af! En het wérkt: steeds meer mensen komen richting het centrum van de tent waardoor de pit gestaag groeit. Crowdsurfen gaat nog wat lastig bij deze stage, maar mensen blijven maar proberen, iets waar de band heel veel plezier uit haalt. Deze liefde wordt ook uitgesproken tussen de nummers door, iets dat dan weer met veel gejuich ontvangen wordt.
Het hoogtepunt wordt bereikt bij het laatste nummer, 70. De band roept iedereen die zich geroepen voelt het podium op om mee te feesten. Met een bomvol podium sluiten ze een enorm sterke set nog sterker af. Het moge duidelijk zijn, Two And A Half Girl heeft er een hele Hawk aan nieuwe fans bij.
Lorna Shore bewijst zich als nieuwe favoriet van Jera
Het dampt in The Eagle. Dit jaar is het niet van het zweet maar van de regen in een stampvolle tent. Bij de bar staat een plas tot aan de enkels van de mensen die bier halen en de regen klettert van de zijkanten van de tent af. Toch lijkt iedereen het weer geaccepteerd te hebben, de sfeer zit er dus lekker in. Als Lorna Shore het startschot geeft met Sun//Eater blijkt dat de microfoon van vocalist Will Ramos niet mee wil werken, iets wat hij zelf niet door lijkt te hebben. Het publiek gebaart een time-out, maar de band raast onverminderd hard door. Na een microfoon switch beuken de vocals er halverwege het nummer in en gaat het overal los.
De tent is afgeladen vol, deels met de trouwe fanbase van de band en deels met schuilende mensen. De ene breakdown is nog heavier dan de andere en de solo’s worden begeleid door een ritmesectie waar je u tegen zegt. Ramos geeft toe dat dit pas hun eerste Jera On Air show is, maar voelt zich zichtbaar thuis. Het publiek ook; als het aan hen ligt, is dit ook zeker niet de laatste keer dat Lorna Shore Ysselsteyn en omstreken trakteert op een flinke dosis deathcore. Tegen het einde van de set zijn de mensen die alleen maar kwamen schuilen ook om en wordt er volop geheadbangd en gecrowdsurft. Lorna Shore mag dan vandaag pas hun debuut gemaakt hebben op Jera On Air, maar het publiek heeft nu al een nieuwe favoriet gevonden.
Sick Of It All is gemaakt voor Jera
Sick Of It All is een graag geziene gast op Jera. Ze stonden er al twee keer eerder, in 2016 en 2018. Beide keren hebben ze zich al bewezen als hardcoreveteranen en ook vandaag worden ze met groot applaus onthaald. Eén akkoord was genoeg voor het losbarsten van een flinke pit. Frontman Lou en gitarist Pete Koller deden er alles aan om de hele tent mee te krijgen en men gaf gehoor. Hoe kun je ook anders met een energieke show als die van Sick Of It All? Laten we eerlijk zijn, deze muziek is gemaakt om op te moshen. Met meezingers Uprsing Nation en natuurlijk Step Down kregen ze de klappertandende mensen achterin de zaal keihard aan het schreeuwen.
Halverwege de set gaat de kickdrum kapot, de band maakt er wat grapjes mee maar verliest de energie van het publiek niet. Ze schreeuwen: “Pretend that didn’t happen, let’s go!” en de show gaat verder alsof er niks is gebeurd. Het moge duidelijk zijn, Sick Of It All is nog steeds één van de meest energieke hardcorebands in de scene.
Opwarmen en wenkbrauwen verliezen bij Parkway Drive
Dan is het tijd voor de headliner: Parkway Drive. Ze stonden al eerder als afsluiter op zaterdag op Jera, nu nemen ze de donderdag voor hun rekening. Ze knallen er meteen uit met flink wat vuur en worden onthaald met groot gejuich. Het vijftal staat op grote stellages met enorme zwarte spikes op het podium. De band is in duisternis en donkere kleren gehuld, maar zanger Winston McCall staat in een wit pak in het centrum van de aandacht. Gewapend met een setlist vol hits hoeft hij maar een paar woorden te zingen voor het publiek het gretig overneemt. Jera is klaar om te beuken, dat blijkt. Voorin is het één kolkende massa en achter in de tent gingen ook alle vuisten de lucht in. Tijdens Soul Bleach komt er een continue vonkenregen uit het dak van het podium. Hier en daar knalt groen en rood vuurwerk over het publiek. De tent lijkt zo vele malen kolossaler dan hij is, het voelt haast als een stadionact.
Halverwege de set komt er een rustiger stukje, met Shadow Boxing en Darker Still achtereenvolgend. Voor de laatste hebben ze strijkers het podium op gehaald en vragen ze de tent om lichtjes, overal gaan telefoons en aanstekers de lucht in. Het is een mooi moment maar de energie sijpelt een beetje weg. Gelukkig zetten ze net op tijd Bottom Feeder in om iedereen meteen weer te laten springen.
Dan wordt het donker op het podium. De band loopt de backstage in en op het podium onstaat een vlammenzee. Onheilspellende synths vullen de tent als de mannen een minuut of twee later weer het podium bestijgen. Is Parkway Drive veranderd in een black metalband? Nee hoor, ze houden gewoon heel erg van pyro tijdens de show. Ze pakken de ‘encore’ aan om de tent nog even goed in lichterlaaie te zetten. Iedereen is lekker opgewarmd en de mensen voor in de tent zijn hun wenkbrauwen kwijt. Na een regenachtige dag gaat iedereen toch voldaan zijn tent in.
Afterparty met NØFX
Na Parkway Drive Is het nog druk in The Hawk bij NØFX. Dit is pretpunk zoals pretpunk hoort te zijn. Een handjevol zichzelf niet te serieus nemende Belgen op een kleine stage die NOFX coveren. Een constante mosh pit van mensen die eigenlijk 3 uur geleden al naar bed hadden moeten gaan en een opblaaskrokodil is alles waar het publiek stiekem al heel de dag naar snakt. Het balkon van The Hawk leent zich net iets te goed voor stage diving, hier wordt ook volop gebruik van gemaakt. Jammer dat de originele band stopt, maar gelukkig hebben we deze prachtband nog.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.