Dag 2 Into the Void: Karaoke met Candlemass en de genadeloze penetratie van Love Sex Machine

De zaterdag van Leeuwarden is er een gekenmerkt door feestelijk rumoer. Mannen en vrouwen in lederhosen overspoelen de markt, klaar om meerdere liters pils te slikken en het feestgedruis van Ronnie Ruysdaal en Danny Panadero te aanschouwen. Oktoberfest, een groter contrast met dag 2 van Into the Void is er bijna niet. Metal-fanaten weten wel beter dan Snollekebollekes en DJ Maarten. De Neushoorn is dan ook het antwoord op de eeuwenoude vraag: Waar is dat feestje? Want met de dikke doom metal van Candlemass, de sludge van Love Sex Machine en de post-rock van pg.lost heeft Into the Void weer een breed scala aan muzikaal genot te pakken.

Lees ook over Dag 1: Lustrumeditie Into The Void begint sterk met God is an Astronaut, Saint Vitus, GOLD en OHHMS

Tekst: Merijn Siben, fotografie: Oscar Anjewierden

Desondanks zijn uitvallers onvermijdelijk met 32 bands op de affiche, zo gaf organisator Loud Noise aan op zaterdagmiddag. Asthoreth moest verstek laten gaan, waardoor er wat verschuivingen ontstonden en Telepathy officieel mocht openen. Ook Candlemass-zanger Mats Levén kon er niet bij zijn. Hij is met een longinfectie opgenomen in het ziekenhuis, waardoor de band als alternatief een instrumentale show met mogelijkheid tot meezingen zou voorschotelen. Met maar liefst 23 bands, vier podia (inclusief een stage opgedragen aan de in juni overleden Bidi van Drongelen) en een hoop overlapping moesten er tevens offers gemaakt worden. Boven dit alles stond dag 2 echter opnieuw garant voor een magistrale viering van zware muziek.

TELEPATHY
Door het uitvallen van Asthoreth is Telepathy dus gekroond tot officiële opener van dag 2. Het wordt al gauw duidelijk dat deze Britse band uitermate geschikt is om het publiek wakker te schudden. De auditieve cafeïne (lees: post-metal) sturen zij op verpletterende wijze de grote zaal in. Het zijn langgerekte uithalen die de klok slaan en het brengt een goede warming-up teweeg voor de nekspieren. Het strakke drumwerk springt hier nog meest in het oog, dankzij afwisselende tempo’s, van dikke blasts tot mid-tempo geknuppel. Zonder meer een veelbelovende band.

THE SPACELORDS
The Spacelords lijken als drietal in de grote zaal een minimalistische opzet te verkiezen. Met de drummer vooraan in het midden en de bassist en gitarist intiem ernaast, nemen zij aanvankelijk weinig ruimte in op het podium. Maar de muziek is een ander verhaal, want deze instrumentale stonerrock heeft een grandioos bereik. De uitgesponnen riffs, gestaag voortdenderende ritmesectie en de psychedelische soundscapes creëren een geheel dat moeiteloos door de zaal schalt. Het spelplezier van de bebaarde ruimtemannen spat er dan ook vanaf, en zorgt voor een uiterst vermakelijk optreden.

GOMER PYLE
Als een QOTSA aan de steroïden komen de Brabanders van Gomer Pyle de Neushoorn binnen denderen. De band, vernoemd naar een televisiekarakter uit de jaren zestig, bestaat al enkele jaren en brengt zijn stonerrock met veel afwisseling en met op de achtergrond diverse visuals. Zuivere zang met een rauw tintje is gedrapeerd over kalme passages, onderbroken door slepende uptempo ritmes. Regelmatig gaan melodieuze gitaarloopjes en vervormde riffs hand in hand. Gomer Pyle eindigt met een eerbetuiging aan Bidi van Drongelen, afgebeeld op het beamerscherm.

CHURCH OF MISERY
Deze doom metalband laat in de grote zaal zien dat ze niet voor niks de zwaarste band van Japan genoemd worden. Het geluid staat loeihard, waardoor de rauwe strot van rondzwierende frontman Hiroyuki Takano wat onverstaanbaar wordt. Desondanks is het duidelijk dat hetgeen Church of Misery laat horen doom metal van hoog niveau is. Met een diepe, ruwe bas die op de darmen werkt wordt er een sterke ritmische dimensie gegeven die moeiteloos wedijvert met het gitaargeweld. Van sporadische rock ’n’ roll-ritmes tot haast jamsessie-achtige intermezzo’s; het draagt bij aan het speelse karakter van deze band. Wanneer Takano na een toegift zijn theremin in de strijd gooit en onaardse zoemende tonen voortbrengt, komt er een verpletterend einde aan de set. Verreweg van miserabel dus, deze kerkdienst.

IZAH
Rond etenstijd is het café van de Neushoorn eveneens gereserveerd voor een handvol bands. En het is hier dat het Tilburgse IZAH zich ontpopt tot de underdog van het festival. Zij staan hun atmosferische sludge met veel overgave te spelen. Tergend gekrijs, sporadische blastbeats en tragische melodieën waarvan de kracht hem in de herhaling zitten; het zijn de elementen waarmee de band het piepkleine podium aan gort speelt. Visuals vormen de kers op de taart voor dit geweld. Tragische beelden van menselijk lijden, desolate landschappen en weggevaagde steden komen tot leven dankzij de kille soundtrack die IZAH voortbrengt. Het is zware kost maar ook zeker indrukwekkend en wellicht een van de hoogtepunten van de zaterdag.

ROTOR
Het Berlijnse RoToR staat bekend om hun instrumentale, progressieve rock met stonerinvloeden. Geïnspireerd door bands als Kyuss, King Crimson en Monster Magnet is het muzikaal dan ook dik in orde. Muzikaal kenmerkt het zich door slingerende riffs, aanstekelijke ritmes en haast geïmproviseerde breaks. Veel ruimte voor interactie is er niet, waardoor het geheel wat onpersoonlijk overkomt. Desondanks weet RoToR het gehele optreden de aandacht van het publiek vast te houden. Het resulteert dan ook in een climax met een repetitieve maar heerlijke riff, die minutenlang herhaald wordt, en de aanwezigen als een collectief doet headbangen. Twee heren zwaaien zelfs op de maat heen en weer met de armen, wat gecombineerd met de vele headbangende hoofden een amusant doch imposant beeld oplevert.

LOVE SEX MACHINE
In de avond vindt in de Arena de grootste afstraffing van het festival plaats. De daders? Het Franse Love Sex Machine. De gedepriveerde sludge met tragisch gekrijs en hakkende gitaarriffs weet op het eerste moment weinig indruk te maken. Maar toch, als de muur van geluid begint in te werken, valt ook gestaag het kwartje. De logge ritmes, de riff-techniek en het gekrijs beginnen als puzzelstukjes op elkaar vast te klikken. Het complete pakket vertaalt zich in een optreden waarbij de luisteraar genadeloos wordt afgestraft, totdat de muzikale escapades lichaam en geest penetreren. Het gevolg? Totale overlevering aan deze machine.

CANDLEMASS
Vroeg in de ochtend bereikte Into the Void het nieuws dat Candlemass-zanger Mats Levén opgenomen is in het ziekenhuis vanwege een longinfectie. Wat doe je dan als band, zo kort dag? Voor Candlemass is dat in ieder geval alsnog spelen. Sterker nog, de mogelijkheid bieden om fans te laten meezingen. Een gewaagd alternatief en wanneer de band opkomt geven zij een kleine toespraak dat ze behalve een enkele keer nog nooit een optreden hebben afgezegd. Als zij vervolgens instrumentaal gaan spelen valt het op dat het geluid kraakhelder is, wat de doom ten goede komt. Tijdens Mirror, Mirror krijgt Tjerk Maas, promotor van organisator Loud Noise, de kans om mee te zingen en dat doet hij verdienstelijk. Een instrumentale versie van Demon’s Gate volgt, maar al gauw wordt duidelijk dat de epische doom metal, met gebrek aan animo vanuit het publiek, het best tot zijn recht komt met vocalen erbij. Er wordt veel eerder dan gepland geëindigd met Solitude, eveneens gezongen door Maas. Een beetje jammer wellicht, maar een dikke pluim voor de Zweden dat ze überhaupt nog gingen spelen.

PG.LOST
De Arena wordt bezet door landgenoten van Candlemass: pg.lost. De muziek is echter van een ander staaltje dan epische doom metal. Deze Zweedse band is langzaamaan bezig een gevestigde naam te worden binnen het post-rockgenre, dankzij een sterk nieuw album (Versus) en een gevarieerde, technische sound. Na een dromerige introductie gaat de band dan ook gauw over in een stampende rocker. Het is een blauwdruk van de band: het ene moment dromerige synths en soundscapes om vervolgens weer met messcherpe akkoorden een climax te bereiken. Ze eindigen grandioos met het nummer Terrain, een stampend epos waarbij de intensiteit een kookpunt bereikt en de band de controle bijna kwijt raakt. Een ijzersterk optreden dat met enthousiast applaus wordt ontvangen.

VERDER
Met zoveel overlapping is alles zien onmogelijk, maar we wisten toch nog iets mee te pakken van de oerdegelijke doom van The Haunted en de marihuanavisuals van Belzebong. Ook stonden NMTH’ers Waldo en Stefan op het podium met de Amersfoortse beukers van The Apologist en bracht de organisatie met het aanbod op de Bidi-stage een passende ode aan de overleden boeker.

In zijn totaliteit is deze lustrumeditie van Into The Void weer een grandioos succes. Dankzij een breed aanbod aan bands, een stortvloed aan fascinerende muziek en een uitstekende sfeer kan de organisatie zich ongetwijfeld gereedmaken voor de volgende 5 jaar. Een ding echter: is het wellicht een idee om Oktoberfest volgend jaar in de mix te betrekken? Of een live-samenwerking tussen Love Sex Machine en DJ Maarten? Dan hosten wij met liefde de Biergarten. Tot 2018!

Lees ook over Dag 1: Lustrumeditie Into The Void begint sterk met God is an Astronaut, Saint Vitus, GOLD en OHHMS

Meer foto’s van Oscar Anjewierden via zijn website en hieronder in de galerij.

Deze slideshow vereist JavaScript.

 

 

---